"Μ' αρέσει να τρέχω για ό,τι θέλω εγώ... αφού μπορώ!"

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Κάπου διάβασα τελευταία τα εξής λόγια:
"Μ' αρέσει να τρέχω... συνέχεια.
Για την οικογένειά μου, για τους στόχους μου, για τα θέλω μου, για να επανορθώσω λάθη, για να βοηθήσω τους άλλους...
Ποτέ... μα ποτέ όμως... δεν θα αφιερώσω ούτε ένα λεπτό για άνθρωπο αχάριστο και μίζερο."
Τότε θυμήθηκα τους παππούδες μου που έλεγαν πάντα, ότι πρέπει να τρέχω και να κυνηγάω τη ζωή όσο μπορώ, αλλά μόνο για ό,τι αξίζει.
Κάθισα και αναλογίστηκα, πόσο έχω τρέξει στη ζωή μου. Στη σύντομη φυσικά ζωή μου. Γιατί αν μιλάω εγώ για πείρα ζωής στα τριάντα έξι μου, τι να πουν και οι μεγαλύτεροι;
Τελικά από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα έτρεχα πλάκα-πλάκα. Από τότε στο σχολείο, έπειτα στις σπουδές, αργότερα στη δουλειά και ταυτόχρονα φυσικά για κάθε υποχρέωση της ζωής μου.
Τώρα πια, όταν με ρωτάει κανείς τι κάνω, εκτός από το "Δόξα τω Θεώ, είμαι καλά", προσθέτω συνήθως ένα "Να είμαστε γεροί να τρέχουμε!" Δεν το σκέφτηκα ποτέ, πάντα το λέω αυθόρμητα. Ίσως γιατί το κάνω έτσι κι αλλιώς πράξη; Ίσως γιατί είναι ένα βίωμα που το απέκτησα από τους γονείς μου και το εφαρμόζω κι εγώ; Ίσως γιατί και ο σύντροφος της ζωής μου κάνει ακριβώς το ίδιο αγόγγυστα και μου φαίνεται τελείως φυσιολογικό πλέον; Δεν ξέρω αν έχει σημασία ο λόγος τελικά που το κάνω πράξη, αφού είναι για εμένα η καθημερινότητά μου, όπως και εκατομμυρίων ανθρώπων σε τούτη τη γη πιστεύω.
Τα τελευταία χρόνια όμως, έκανα μια πολύ απλή διαπίστωση. Τρέχω, ναι τρέχω. Άλλες φορές αδιαμαρτύρητα, άλλες γκρινιάζοντας και άλλες ασυναίσθητα, απλώς και μόνο επειδή πρέπει. Εντάξει, άνθρωπος είμαι όχι σούπερ ήρωας. Γκρινιάζω κι εγώ που και που. Μπορεί να γκρινιάζω περισσότερο για άλλα θέματα (όπως θα έλεγε και ο λατρεμένος μου σύζυγος που καμιά φορά το χαϊδευτικό "χαρά μου" γίνεται αυτόματα "υποχόνδρια μου"), αλλά για το τρέξιμο πολύ λιγότερο.
Και ξέρετε γιατί τα τελευταία χρόνια διαμαρτύρομαι όλο και λιγότερο για το τρέξιμο; Επειδή τρέχω μόνο για ό,τι θέλω εγώ! Έμαθα με τον καιρό να αποστασιοποιούμαι από οτιδήποτε αχάριστο και μίζερο. Και πιστέψτε με, ειλικρινά έφυγε ένα μεγάλο βάρος από επάνω μου. Μπορεί το τέλος της ημέρας μου να έρθει τυλιγμένο με σωματική ή πνευματική κούραση, αλλά συνήθως φεύγει μέσα στην αγκαλιά του Μορφέα κάθε βράδυ.
Αναμφισβήτητα, κανένα πρόβλημα στη ζωή μας δεν λύνεται από μόνο του και πολλές νύχτες κατασκηνώνει στο υποσυνείδητο και ταράζει τον ύπνο μας, όμως το επόμενο ή το μεθεπόμενο ξημέρωμα, άντε ίσως και μετά από λίγο καιρό, θα βρει τη λύση του. Τώρα θα μου πείτε, καλά ένα μόνο πρόβλημα έχει κανείς στη ζωή του; Κι εγώ θα σας απαντήσω πως φυσικά και όχι. Αλλά αν επιτρέψουμε σε κάθε πρόβλημα να έχει μεγάλη διάρκεια και να φωλιάζει στο μυαλό μας κάθε βράδυ, τότε καλύτερα να το πάρουμε απόφαση ότι δεν θα κοιμηθούμε ποτέ ξανά,
Αυτό που πρέπει να σκεφτόμαστε όμως, είναι ότι το πέρασμα από τούτη τη ζωή είναι πολύ σύντομο κι ας υπολογίζουμε το χρόνο με έτη και όχι με στιγμές.
Αυτό είναι το λάθος μας! Η ζωή μας είναι γεμάτη στιγμές. Αν με ρωτήσετε, εγώ τις προτιμώ γεμάτες ένταση. Δεν μου αρέσει καθόλου η ησυχία. Όμως τη φασαρία προτιμώ να την κάνω μόνη μου και όχι να μου τη δημιουργούν οι άλλοι. Γι' αυτό αχάριστοι και μίζεροι, "ξου" από εδώ! Έχω ήδη αρκετά όπως όλοι μας στο κεφάλι μου και δεν θέλω επιπλέον.
Τον δικό μου ύπνο ταράζουν έτσι κι αλλιώς, θέματα οικονομικά, οικογενειακά, επαγγελματικά και προσωπικά. Δεν είμαι διατεθειμένη να φορτωθώ κι εκείνα τα ανύπαρκτα των μίζερων. Που πάντα κλαίγονται πως δεν έχουν, πως δεν μπορούν και πως δεν είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή τους.
Στην πραγματικότητα όμως, το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των μίζερων, όχι μόνο έχουν, όχι μόνο μπορούν, αλλά η ζωή τους τα χάρισε απλόχερα. Κι αυτοί με τη μιζέρια τους δεν ξέρουν να τα εκτιμούν! Γιατί έτσι έμαθαν. Να κλαίγονται, να παραπονιούνται μια ζωή και να αγανακτούν ζηλεύοντας για κάτι που μπορεί να έχει περισσότερο ο διπλανός τους κι ας το έχουν κι εκείνοι περισσότερο.
Λυπάμαι πολύ αλλά αυτό δεν το δέχομαι! Κάποτε που παρά λίγο να χάσω τη ζωή μου σε ένα τροχαίο, αυτό που θυμάμαι μέχρι ν' ανοίξω τα μάτια μου, είναι ότι είχα εικόνες αγαπημένων μου προσώπων εμπρός μου. Όταν βρέθηκα στο νοσοκομείο, αυτά τα ίδια πρόσωπα ήταν εκεί. Αξίζει λοιπόν να σκέφτομαι αν ο διπλανός μου έχει κάτι παραπάνω και να κλαίγομαι συνέχεια; Ή μήπως αυτό που αξίζει είναι να βλέπω αυτά τα πρόσωπα που ακτινοβολούν αγάπη; Μήπως αξίζει περισσότερο ένα καινούργιο αυτοκίνητο, στη θέση αυτού που κατέστρεψα τότε στο ατύχημα, από ότι μια αγκαλιά από εκείνους που με αγαπούν; Το αυτοκίνητο αντικαταστάθηκε αμέσως και κάποια στιγμή μετά από χρόνια όταν πια θα πάψει να δουλεύει, θα αντικατασταθεί κι αυτό. Οι αγκαλιές τους όμως; Γιατί κάποιες από τις αγκαλιές εκείνες χάθηκαν και τώρα δεν μπορώ να τις αντικαταστήσω πια. Αυτό που μπορώ όμως και θα το κάνω αδιαμαρτύρητα, είναι να τρέχω και να είμαι παρόν για να προσφέρω τη δική μου αγκαλιά σε εκείνους που έμειναν.
Πριν από χρόνια, κάποιος μου έκανε παράπονα ότι χάθηκα από τη ζωή του και μάλιστα όταν βρεθήκαμε κάποια στιγμή και συζητούσαμε, άρχισε να παραπονιέται ότι τρέχω για όλους και για εκείνον δεν έχω ποτέ χρόνο. Τότε του απάντησα πως λυπάμαι, αλλά δεν έχω χρόνο για τη μιζέρια. Με κοίταξε ξαφνισμένος και με ρώτησε τι εννοούσα. Του είπα ότι πολύ ευχαρίστως θα τον ξαναβάλω στη ζωή μου, όταν θα έχουμε πραγματικά να μοιραστούμε πράγματα. Πριν όμως αποφασίσει να με πάρει τηλέφωνο, του πρότεινα να κάνει μια βόλτα έξω από ένα νοσοκομείο ή από ένα ορφανοτροφείο ή από ένα γηροκομείο. Η επιλογή ήταν δική του. Όταν με ρώτησε τι εννοούσα πάλι, του εξήγησα ότι εκεί μέσα κρύβεται η πραγματική δυστυχία. Και ότι αφού εκείνος ήταν εκεί εμπρός μου υγιής και με σώας τας φρένας, τότε δεν έχει κανένα λόγο να μιζεριάζει. Φυσικά από τότε δεν τον ξαναείδα ποτέ. Μάλλον θεώρησε ότι τον κορόιδεψα αλλά δεν με απασχολεί καθόλου πια!
Και αυτό είναι που δεν μπορώ να καταλάβω στους ανθρώπους. Υπάρχει μήπως κανείς στις μέρες μας που δεν έχει προβλήματα; Υπάρχει κανείς που τα έσοδά του είναι περισσότερα από τα έξοδά του; Υπάρχει κανείς που έχει την ιδανική σχέση με τους συνανθρώπους του; Υπάρχει κανείς που κοιμάται κάθε βράδυ ήρεμος και δεν έχει ξενυχτίσει ποτέ από στεναχώριες; Μην κουράζεστε. Θα σας πω αμέσως. Κανείς! Όλους μας, κάτι μας απασχολεί. Όλοι για κάποιο λόγο τρέχουμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας, να προλάβουμε υποχρεώσεις και προβλήματα. Όλων τα πορτοφόλια στο τέλος του μήνα είναι άδεια και ποτέ δεν φτάνουν τα χρήματα για εκείνα που θέλουμε.
Αυτή είναι η αληθινή ζωή μας όμως; Το ξέρετε ότι αν ζούσαμε σε άλλη χώρα στον κόσμο, αυτή τη στιγμή θα είχαμε διαλυθεί; Η αθάνατη ελληνική οικογένεια όμως, δεν το έχει επιτρέψει αυτό. Γι' αυτό τέρμα οι μιζέριες.
Τρέξτε κάθε μέρα για τους ανθρώπους που αγαπάτε, για τα όνειρά σας, για τις υποχρεώσεις σας, για τα προβλήματά σας και απομακρύνετε ό,τι σας τραβάει πίσω. Την αχαριστία και τη μιζέρια. Βαλλόμαστε από τόσα πολλά κάθε μέρα, ας μείνουμε μακριά τουλάχιστον από εκείνα που θα μας κρατήσουν στάσιμους και θα μας μολύνουν. Είναι άδικος κόπος να προσπαθήσεις να πείσεις τον μίζερο ή τον αχάριστο, ότι το μεγαλύτερο δώρο είναι η ζωή. Και είναι η άτιμη τόσο μικρή, αλλά τόσο μα τόσο όμορφη, που δεν αξίζει να την χαραμίσουμε...
Γι' αυτό λοιπόν κι εμένα μ' αρέσει να τρέχω για ό,τι θέλω εγώ... αφού μπορώ!!!