Είμαι σε ηλικία που παλεύω να είμαι άνθρωπος...

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Μετά από διήμερη εκδρομούλα στο χωριό και πλάι στη ζεστή σόμπα, με θέα τ' απέναντι βουνά, όλο το χωριό στα πόδια μου και ένα μυαλό που αρνούνταν να επιστρέψει στην καθημερινή πραγματικότητα, επέστρεψα σήμερα επιτέλους στη βάση μου. 
Άνοιξα τον υπολογιστή μου για να κάνω μια στάλα δουλειά, μιας και αρνούμαι πεισματικά να συνδεθώ στο διαδίκτυο όσο βρίσκομαι στην εξοχή.Αλλιώς δεν θα λεγόταν εκδρομή αλλά συνέχεια της καθημερινότητάς μας.
Πριν πάρω φόρα και ξεκινήσω να παρακολουθώ ήρωες και ηρωίδες και να καταγράφω τα καινούργια κατορθώματά τους, άνοιξα το γνωστό σε όλους μας facebook για να πω και μια καλησπέρα και στα διαδικτυακά μου φιλαράκια. 
Εμπρός μου τότε, πετάχτηκε μια δημοσίευση μιας ασπρόμαυρης αφισούλας, που κοινοποίησε μια καλή μου φίλη, η οποία έλεγε: "Είμαι σε κάποια ηλικία που δεν κάνω τίποτα με το ζόρι. Δεν θέλω συζητήσεις υπό πίεση ούτε φιλίες με το στανιό. Δεν συμβιβάζομαι και δεν υποχωρώ όταν έχω δίκιο. Δεν θέλω να με αγαπάει κανείς κτητικά ούτε να παίζω θέατρο για να αρέσω."  Ευθύς αμέσως έκανα μια σκέψη και την κατέγραψα ως σχόλιο στην κοινοποίησή της, αφού με βρήκαν απολύτως σύμφωνη όλα όσα διάβασα στην αφίσα κι έτσι συμπλήρωσα με κάτι δικό μου που έλεγε: "Είμαι σε ηλικία που παλεύω να είμαι Άνθρωπος κάθε μέρα και να το αποδεικνύω μόνο με τις πράξεις μου!!!"
Γιατί έτσι νομίζω πως θα έπρεπε να κάνουμε φίλοι μου! Ναι, η καθημερινότητα μας καταπίνει. Γινόμαστε έρμαια του προγράμματός μας και μόλις παρεκκλίνουμε λίγο από εκείνα που έχουμε προγραμματίσει, ανατρέπονται τα πάντα και αποσυντονιζόμαστε. 
Και όταν λέω ότι παλεύω να είμαι άνθρωπος κάθε μέρα, δεν εννοώ φυσικά ότι πρέπει να αρχίσουμε τις φιλανθρωπίες και τις καλές πράξεις, για να εισπράττουμε το θαυμασμό και τα εύσημα. Όχι φυσικά! Η φιλανθρωπία δεν έχει αξία όταν γίνεται με το ζόρι και κατόπιν υποδείξεων. Φιλάνθρωπος είμαι όταν κάνω κάτι για να βοηθήσω χωρίς να προκαλώ και το κάνω με την ψυχή μου, δίχως να το μάθει κανείς. Φιλάνθρωπος είμαι όταν μπορώ να κάνω κάτι οργανωμένα και θέλουν να με ακολουθήσουν κι άλλοι και καταφέρουμε να προσφέρουμε όλοι μαζί, ακόμα καλύτερα. Τότε ναι, μακάρι να γίνω παράδειγμα προς μίμηση. Παρεπιπτόντως, η φίλη στην οποία αναφέρθηκα προηγουμένως πως έκανε την κοινοποίηση, ανήκει σ' εκείνους που προσωπικά θαυμάζω, γιατί πρωτοστατεί σε μια τέτοιου είδους κίνηση, βοηθώντας μικρά παιδιά και τις οικογένειές τους. Ο λόγος όμως που το κάνει είναι ένας! Το κάνει μόνο από αγάπη και ανθρωπιά και γι' αυτό την ακολουθούν και τη βοηθούν και πολλοί ακόμα φίλοι, καταφέρνοντας έτσι να προσφέρουν σημαντική βοήθεια σε εκείνους που έχουν πραγματικές ελλείψεις στη ζωή τους. 
Επιστρέφω όμως σε εκείνο που ξεκίνησα να σας λέω από την αρχή. Είμαι σε ηλικία που παλεύω να είμαι άνθρωπος, πρώτα-πρώτα για εμένα. Σέβομαι τον εαυτό μου, δεν τον εκθέτω και δεν τον προσβάλλω με τις πράξεις μου. Δεν τον ταλαιπωρώ και δεν τον αδικώ, θυσιάζοντας πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσα να του αφιερώσω. 
Παλεύω να είμαι άνθρωπος και για τους γύρω μου κι όχι μια καλοκουρδισμένη μηχανή που προσφέρει υπηρεσίες και κάνει πράγματα μόνο από συνήθεια. Δεν πάω κι έρχομαι μόνο στη δουλειά, αν έχω φυσικά, δεν κάνω μόνο τις δουλειές του σπιτιού και τις υποχρεώσεις του. Δεν λέω ένα ξερό "γεια" στον σύζυγο και στα παιδιά, όταν συναντηθούμε στο σπίτι. Κάτι που πολλές φορές συμβαίνει και από καθαρή τύχη. Το να έχει δηλαδή κοινές ώρες στο σπίτι όλη η οικογένεια, είναι συχνά πολύ σπάνιο ως φαινόμενο στις μέρες μας.
Αμέσως-αμέσως, βλέπουμε ότι ο θεσμός της οικογένειας αρχίζει και "μπάζει". Τώρα θα έρθεις εσύ φίλε αναγνώστη και θα μου πεις: "Καλά εσύ κυρία μου έχεις της τέλεια οικογένεια και μιλάς; Ρωτάς πόσες και πόσο χρονοβόρες υποχρεώσεις έχει μια οικογένεια;" Και θα σου απαντήσω μόνο με μία φράση: "Εγώ φίλε μου, έπαθα κι έμαθα". Καμιά οικογένεια δεν είναι τέλεια. Όμως, αν γίνουμε για λίγο θεατές της ίδιας μας της ζωής, θα καταλάβουμε αμέσως ότι κάτι μας λείπει. Αυτό έκανα κι εγώ, όταν έπιασα τον εαυτό μου να λειτουργεί μόνο για να φέρει σε πέρας οικογενειακές, επαγγελματικές και κοινωνικές υποχρεώσεις. Ο χρόνος για τον εαυτό μου ήταν μόνο πολύ αργά τη νύχτα όταν είχε ησυχία για να μπορέσω να απολαύσω ένα βιβλίο, πράγμα που σήμαινε ξενύχτι γιατί είμαι και βιβλιοφάγος και την άλλη μέρα, να σου το φάντασμα με δύο κιλά μακιγιάζ για να μπορέσω να δείχνω άνθρωπος. Όσο για την οικογένεια, καλά κουρδισμένα στρατιωτάκια με αυστηρά τηρούμενο πρόγραμμα. Έτσι, γρήγορα κατάλαβα ότι έπαψα να είμαι άνθρωπος!
Όταν το φιλοσόφησα όμως λίγο, αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν δύσκολο να το αλλάξω. Αν ήταν δύσκολο να προσαρμόσω τις ώρες κοινές ώρες στο σπίτι, τότε εκμεταλλεύτηκα τις λίγες κοινές στιγμές και θέλησα να μάθω πως ήταν η μέρα της οικογένειας. Η αντίδραση όχι μόνο ήταν άμεση, αλλά όλοι ήταν πρόθυμοι να συμμετάσχουν. Όλοι είχαν κάτι να πουν. Όλοι είχαν κάτι να βγάλουν από μέσα τους. Κι επιπλέον, είναι πολύ όμορφη η αίσθηση που έχεις όταν υπάρχει κάποιος που νοιάζεται για εσένα. Ένας άνθρωπος που είναι παρών για να μοιραστείς όμορφα και άσχημα πράγματα. Είναι ανθρώπινη ανάγκη τελικά, το να ακουμπήσεις όσα σε απασχολούν σε ένα τραπέζι και να τα μοιραστείς. Είναι ανθρώπινη ανάγκη μια αγκαλιά κι ένα χάδι...
Έτσι, αυτό το τραπέζι το καθιέρωσα την Κυριακή. Σίγουρα σε όλες τις οικογένειες υπάρχει μία κοινή ώρα που μπορούν να γευματίσουν. Η γιαγιά μου έλεγε ότι το τραπέζι μαζεύει την οικογένεια και είχε δίκιο. 
Κι έπειτα από το τραπέζι, μια ώρα που θα μπορούν όλοι να την περάσουν έξω από το σπίτι. Δεν έχει σημασία αν είστε δύο ή τέσσερις ή περισσότεροι σε μια οικογένεια. Μια βόλτα για περίπατο, μια βόλτα για έναν καφέ ή το βράδυ για ένα ποτό ή για ό,τι επιλέξετε εσείς, με μία όμως βασική προϋπόθεση. Βόλτα χωρίς να πάρετε μαζί σας τα προβλήματα που σας βαραίνουν. Αφήνουμε όσα μας απασχολούν στο σπίτι και βγαίνουμε έξω για να φορτώσουμε τις μπαταρίες και να ξεκινήσουμε την εβδομάδα ετοιμοπόλεμοι!
Κι αφού καταφέρουμε να φερθούμε ανθρώπινα στον εαυτό μας αλλά και σε εκείνους που αγαπούμε, τότε μπορούμε να το κάνουμε και με όλο τον κόσμο, αλλά και σε όλες τις καθημερινές μας δραστηριότητες. Ανθρωπιά είναι να μην κλοτσήσεις το αδέσποτο που σε εκνευρίζει με το γάβγισμά του. Ανθρωπιά είναι να μην περάσεις με κόκκινο και προκαλέσεις ατύχημα. Ανθρωπιά είναι να μην πετάξεις το σκουπίδι στο δρόμο και μολύνεις το περιβάλλον. Ανθρωπιά είναι να προσφέρεις βοήθεια σε κάποιον που την έχει ανάγκη. Ανθρωπιά είναι να σέβεσαι τις ελευθερίες του συνανθρώπου σου. Ανθρωπιά είναι να είσαι ευγενικός και τίμιος. Ανθρωπιά είναι να είσαι σωστός φίλος. Ανθρωπιά είναι να μην είσαι εγωιστής. Ανθρωπιά είναι να μάθεις να παλεύεις κάθε μέρα να είσαι άνθρωπος πρώτα για εσένα κι έπειτα για τους άλλους...
Τώρα θα με ρωτήσεις, αν όλα τα παραπάνω κατάφερα να τα κάνω πράξη ως τώρα και κατά συνέπεια κατάφερα να είμαι άνθρωπος. Όχι. Αυτή είναι η απάντηση. Δεν κατάφερα να κάνω πράξη όλα τα παραπάνω, γιατί δεν είμαι ο τέλειος άνθρωπος αγαπημένε μου αναγνώστη. Όμως αυτό που κατάφερα και το λέω με υπερηφάνεια, είναι ότι κάθε μέρα παλεύω να κάνω πράξη έστω και ένα από αυτά και σιγά-σιγά ελπίζω να βελτιωθώ σημαντικά και να γίνω κι εγώ σωστός άνθρωπος σε τούτη την κοινωνία. 
Ειδικά τώρα, που βλέπω γύρω μου ότι ο σεβασμός είναι είδος υπό εξαφάνιση. Οι ηθικές αξίες είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Και γενικώς η κοινωνία μας καταρρέει από μέρα σε μέρα. Στο χέρι μας είναι να κρατήσουμε σε υψηλά επίπεδα τα ιδανικά μας, παραμένοντας άνθρωποι και όχι μηχανές. Η ανθρωπιά είναι κάτι που δεν διδάσκεται. Ο άνθρωπος γεννήθηκε με αυτό το χαρακτηριστικό, απλώς ξεχνά να το καλλιεργεί πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του. Είναι καιρός λοιπόν νομίζω, να το ξαναθυμηθούμε, γιατί ούτε τα προβλήματά μας θα λυθούν ως δια μαγείας, ούτε ο κόσμος θα αλλάξει έτσι ξαφνικά, ούτε οι κοινωνίες μεταλλάσσονται από μόνες τους. Η ανθρωπιά όμως μπορεί να κάνει θαύματα εάν εμείς το αποφασίσουμε!!!