Γιατί περιμένω τα Χριστούγεννα;

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, μόλις έρθει ο Δεκέμβρης, με πιάνει μια τρελή ανυπομονησία να έρθουν τα Χριστούγεννα. Τώρα θα μου πείτε ποιον δεν τον πιάνει τα τελευταία χρόνια; 
Μόλις μπήκε λοιπόν ο Δεκέμβρης, φούρια-φούρια και στόλισα το δέντρο, το σπίτι κι άρχισα να κάνω τα πρώτα σχέδια για τα γιορτινά τραπέζια. Αφού στόλισα τα πάντα, πήρα τον καφέ μου και κάθισα δίπλα στο δέντρο. Άναψα ένα τσιγάρο και μέσα από τον καπνό, χάζευα ένα-ένα τα στολίδια. 
Καθώς μαγνητίστηκα από τη λάμψη και τα φώτα, το μυαλό μου άνοιξε το σεντούκι του χρόνου και ταξίδεψε πίσω, σ' εκείνα τα χρόνια που ήμουν παιδί και θυμήθηκα την προσμονή τούτων των ημερών. Το στόλισμα του δέντρου, τα πολύχρωμα λαμπάκια, τις ευωδιές που έρχονταν κάθε μέρα από την κουζίνα, τα εντυπωσιακά δώρα και τα πρόσωπα, τα πολλά πρόσωπα που γέμιζαν το σπίτι μας και τα φωτεινά χαμόγελα που στόλιζαν αυτά τα πρόσωπα.
Θυμάμαι όμως πολύ καλά, ότι αυτός ο σημαιοστολισμός γινόταν λίγες μόνο μέρες πριν τα Χριστούγεννα και όχι ένα κι ενάμιση μήνα πριν, όπως τώρα. Αναρωτήθηκα, για ποιο λόγο μας έχει πιάσει αυτή η αλλόκοτη φρενίτιδα και η επιμονή να φέρνουμε κάτι πιο κοντά μας και δεν έχουμε την υπομονή να το ζήσουμε τη στιγμή που πρέπει; Κάποτε δηλαδή τόσο πολύ απαξιώναμε τη λάμψη και τη γιορτινή ατμόσφαιρα; Δε νομίζω. Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που δε προσμένουν τα Χριστούγεννα με χαρά. Κάποιοι μάλιστα, αν μπορούσαν να κρατήσουν το δέντρο στο σαλόνι τους όλο το χρόνο θα το έκαναν ευχαρίστως. Μη σας πω πως είμαι κι εγώ ένας από αυτούς.
Κι όμως, δεν φταίει αυτό. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη από μια ψευδαίσθηση, για να γεμίσει την ψυχή του. Τι θέλω να πω; Θα σας εξηγήσω αμέσως φίλοι μου. 
Κάποτε λέγαμε ότι πολυτιμότερο αγαθό από την υγεία μας δεν έχει. Και αυτό είναι η μόνη αλήθεια!!! Στις μέρες που διανύουμε όμως, καταλαβαίνει κανείς ότι τελικά υπάρχουν και κάποια άλλα πράγματα, επίσης πολύτιμα, που αν τα στερηθούμε νιώθουμε κενοί. Είναι δηλαδή τόσα πολλά τα προβλήματα που μας κατακλύζουν, που αν έχουμε την υγεία μας, δεν λέμε δόξα τω Θεώ, αλλά παλεύουμε διαρκώς καθημερινά για να τα λύσουμε. 
Ξεχνάμε το πραγματικά πολύτιμο κι ασχολούμαστε με όλα τα άλλα. Τώρα θα μου πείτε ότι συμφωνείτε απόλυτα, πως το πολυτιμότερο αγαθό είναι η υγεία και κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό, όμως όταν το ντουλάπι της κουζίνας είναι άδειο και στο μεσημεριανό τραπέζι κάθε φορά λείπουν όλο και περισσότερα δεν είναι σημαντικό; Φυσικά και είναι. Δεν είναι σημαντικό, όταν έρχονται οι λογαριασμοί και στο πορτοφόλι υπάρχουν χρήματα μόνο για να σιτιστεί μια οικογένεια; Φυσικά και είναι. Δεν είναι σημαντικό, όταν δεν υπάρχει στάλα πετρέλαιο και η σόμπα αλογόνου δεν αρκεί για να ζεστάνει παρά μόνο ένα δωμάτιο κι αυτό με δυσκολία; Φυσικά και είναι. Δεν είναι σημαντικό, που έρχονται οι γιορτές και το μεροκάματο δεν πληρώθηκε, αλλά τα παιδιά είναι παιδιά και περιμένουν τον Άγιο Βασίλη; Φυσικότατα είναι. Δεν είναι σημαντικό, που η σύνταξη κι αυτό το μήνα ήρθε ακόμα πιο λειψή και δεν φτάνει ούτε για τα φάρμακα, πόσο μάλλον για τα κάλαντα των εγγονιών; Φυσικά και είναι. 
Ή μήπως δεν είναι σημαντικό ότι πολλά μα πάρα πολλά παιδιά δεν έχουν ένα σπίτι ζεστό και δυο γονείς να τα φροντίζουν όλο το χρόνο, παρά μόνο ένα χέρι απλωμένο για να ζητιανεύουν για ένα κομμάτι ψωμί; Αυτό κι αν είναι σημαντικό.
Και πού έχουμε καταλήξει; Σε έναν σημαντικό αριθμό αυτοκτονιών, γιατί μια θηλιά όλο σφίγγει και σφίγγει και ο κλοιός της παίρνει μαζί του και όλη την οικογένεια. Σε ένα τραγικό ποσοστό ανεργίας. Σε αιματηρές οικονομίες των γονιών για να μην στερηθούν τα παιδιά. Σε υποκατάστατα προϊόντων που υπάρχουν διαθέσιμα προς βρώσιν, αλλά και σε υποκατάστατα φαρμάκων, όταν υπάρχει ανάγκη. Έτσι, το μόνο που μας έμεινε, είναι να αναζητήσουμε λίγη μαγεία στην ύλη. Έστω κι αν αυτό είναι προσωρινό. Έστω κι αν αυτό κρατήσει για πολύ λίγο. 
Αποζητούμε την απόδραση στη ψεύτικη λάμψη και στη χρυσόσκονη που θα σκεπάσει για λίγο όσα μας περιβάλλουν, για να ξεχαστούμε, γνωρίζοντας ότι σε λίγες μέρες ο αέρας που θα φυσήξει θα πάρει μαζί του τη χρυσόσκονη και θα σβήσει όλα τα φώτα και θα μας κάνει να επιστρέψουμε στο γκρίζο και στο άχρωμο. 
Με τη δική μας συγκατάθεση λοιπόν, γινόμαστε έρμαια μιας παροδικής ύλης, γιατί το έχουμε πραγματικά ανάγκη. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Ο άνθρωπος σε καταστάσεις απελπισίας, ψάχνει από κάπου να πιαστεί. Ακόμα κι αν αυτό είναι για λίγο και ψεύτικο. Έχει ανάγκη το όνειρο και προσπαθεί να το ζήσει όπως μπορεί. Προσωπικά πιστεύω ότι κάνει πολύ καλά. Αν όλο αυτό προσφέρει μια στάλα χαράς, ας είναι. Άλλωστε δεν μας έμειναν και πάρα πολλά.   
Είμαι σίγουρη, πως όσοι φτάσατε να διαβάζετε ως εδώ, αυτές τις σκέψεις μου, σίγουρα θα αναρωτιέστε, για ποιο λόγο τις καταθέτω. Για να σας μαυρίσω την ψυχή; Όχι φίλοι μου. Να είστε βέβαιοι ότι δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Αντιθέτως, θεωρώ πως από όλη αυτή την κατάσταση ίσως βγει και κάτι πολύ καλό. 
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όσο κι αν μας μαγέψει η λάμψη των γιορτών, δεν θα γίνει κανένα θαύμα δυστυχώς, για να διαγραφούν με μια μονοκονδυλιά όλα μας τα προβλήματα. Μόλις σβήσουν τα φώτα, αυτά τα άτιμα πάλι εκεί θα είναι και θα μας περιμένουν. Δεν κάνουν χάρες, απλώς μπαίνουν για λίγο σ' ένα συρτάρι και ξαναβγαίνουν όταν έρθει η ώρα. 
Όμως αν το δούμε από την άλλη σκοπιά, για σκεφτείτε τι γίνεται τούτες τις μέρες; Κάποτε ας πούμε, το μόνο που μας ένοιαζε, ήταν τι καινούργιο φόρεμα θα φορέσουμε, σε ποιο "ιν" μαγαζί θα κάνουμε ρεβεγιόν, πόσα περισσότερα δώρα θα κάνουμε και σε ποιο θέρετρο θα περάσουμε τις γιορτές. 
Ενώ τώρα; Τώρα, θα συνεννοηθούμε με τις οικογένειες και τους φίλους για να δούμε σε ποιο σπίτι θα περάσουμε όλοι μαζί τις γιορτές. Στην πόλη ή στο χωριό, δεν έχει σημασία. Ούτε το φόρεμα έχει σημασία, ούτε αν το χωριό των γονιών είναι κάποιος "ιν" προορισμός για το χειμώνα. Κι ας έγινε η γαλοπούλα κοτόπουλο. Έτσι κι αλλιώς, ξενόφερτο το έθιμο. Κι ας είναι η πιο μεγάλη βόλτα σε μια ονειρούπολη του γειτονικού δήμου και όχι μια ευρωπαϊκή πόλη. Κι ας πέσουν στην πράσινη τσόχα φασόλια αντί για μάρκες και χρήματα. 
Τουλάχιστον, θα είμαστε όλοι μαζί παρέα. Θα μοιραστούμε αυτά που έχουμε, θα γελάσουμε, θα τραγουδήσουμε, θα ευχηθούμε και θα ξορκίσουμε το κακό, κυνηγώντας το μικρό καλικαντζαράκι με το θυμιατό από τη μία γωνιά στην άλλη του σπιτιού. Γιατί εγώ, ακόμα και τώρα, περιμένω την ώρα που ο μπαμπάς μου θα τρέξει με το θυμιατό, στα σκοτεινά δωμάτια κυνηγώντας τον καλικάντζαρο και θα βγάλει τις υποτιθέμενες κραυγές πως τάχα του έκαψε την ουρά. 
Γιατί όλοι μας, θα κάνουμε τη δική μας ευχή, για να έχει ο Θεός καλά τους δικούς μας ανθρώπους, αφού ναι, δεν ξεχάσαμε ποτέ πως το πολυτιμότερο αγαθό είναι η υγεία και δεν βάζουμε τίποτε πάνω από την ευτυχία εκείνων που αγαπάμε. Μόνο λίγο, αλλά πολύ λίγο, έχουμε ανάγκη από το όνειρο των Χριστουγέννων. Ας το ζήσουμε λοιπόν κι ας απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε τις στιγμές με όλους όσους αγαπάμε, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι τα πραγματικά δώρα μας για τα Χριστούγεννα. Οι δικοί μας άνθρωποι!!!
Γι' αυτό περιμένω τα Χριστούγεννα...

Με το καλό να υποδεχτούμε τις γιορτές φίλοι μου!!!