Χαμένη στον απόηχο των γιορτών...

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Βρισκόμαστε στην καρδιά του Γενάρη και το χειμωνιάτικο τοπίο ίδιο σε κάθε γωνιά της χώρας. Ο χιονιάς ξεφαντώνει και μοιράζει σε άλλους χαρές και σε άλλους προβλήματα. Σε όλους πάντως κάτι αφήνει σαν δώρο. 
Η μέρα δεν έχει μεγαλώσει κι ακόμη βραδιάζει πολύ νωρίς. Έξω χιονίζει κι έχει στρωθεί ένα κατάλευκο πάπλωμα παντού. Λίγο η ταλαιπωρία από ένα περαστικό κρυολόγημα, λίγο η ράθυμη ατμόσφαιρα, με κάνουν κάπως τεμπέλα αυτό το απόγευμα. Έτσι, αφού αρνούμαι να ξεστολίσω το χριστουγεννιάτικο δέντρο μιας και ταιριάζει με το εξωτερικό περιβάλλον ιδανικά, είπα να εκμεταλλευτώ την παρέα του. 
Τις μέρες των γιορτών, δεν είχα την ευκαιρία να το ευχαριστηθώ. Λίγο οι οικογενειακές μαζώξεις, λίγο κάποια ταξιδάκια τελευταία, μια που το στόλισα και μια που το παράτησα στο έλεός του. Όλοι το θαύμασαν εκτός από εμένα.
Έβαλα κι εγώ ένα ποτήρι κρασί, πήρα και τα τσιγάρα μου, άναψα τα λαμπιόνια και κάθισα στην άκρη του καναπέ δίπλα ακριβώς από το δέντρο. Το κοίταξα από την κορυφή μέχρι το έδαφος. Πράγματι, όμορφο είναι! "Έκανα καλή δουλειά" σκέφτηκα. 
Μια ψηλή και μυτερή κορυφή που ακουμπά σχεδόν το ταβάνι, μικρές και μεγάλες μπάλες και χρυσές και ασημένιες σταγόνες, το καλύπτουν ολόκληρο. Και τα λαμπιόνια, αχ τα λαμπιόνια, το αγαπημένο μου στολίδι σε όλα τα δέντρα που βλέπω, αναβοσβήνουν ακανόνιστα.
Αγγίζω μία σταγόνα και το χέρι μου γεμίζει χρυσόσκονη. Κοιτάζω στο καθρέφτισμα μιας μπάλας κι αντί να δω το είδωλό μου, έρχονται διάφορες εικόνες και θρονιάζονται, όχι μόνο σε τούτη αλλά σε κάθε μπάλα του δέντρου.  
Εικόνες με πρόσωπα. Με όλους εκείνους που ήταν κοντά μου αυτές τις μέρες και μοιράστηκαν μαζί μου τις ίδιες ευχές και τις ίδιες αγκαλιές. Με τους ανθρώπους, που επιλέξαμε συνειδητά να είμαστε ο ένας κομμάτι της ζωής του άλλου. Με εκείνους που υπήρχαν πάντα στη ζωή μας, αλλά κι εκείνους που ήρθαν πρόσφατα κι έμειναν τελικά. Αυτά τα πρόσωπα, όλα μου ζωγραφίζουν ένα χαμόγελο στα χείλη.
Εικόνες με τα πρόσωπα εκείνων που φέτος, όπως και προηγούμενα χρόνια, δεν ήταν κοντά μας. Όχι πως δεν θα ήθελαν, αλλά πλέον ανήκουν στη γειτονιά των αγγέλων και μας κοιτούν από ψηλά. Είναι όλοι εκείνοι που μας λείπουν και η απουσία τους, φυσά ένα ψυχρό αεράκι στην καρδιά κάθε φορά που τους θυμόμαστε. Αυτά τα πρόσωπα , μου ζωγραφίζουν ένα δάκρυ να κυλά στο μάγουλο.
Εικόνες από σπίτια στολισμένα, τραπέζια φορτωμένα και χαρούμενες φωνές γύρω. Αυτές οι εικόνες μου φέρνουν νοσταλγία, για τις αγαπημένες μυρωδιές, γεύσεις και ακούσματα.
Εικόνες από δώρα που ανοίγουν λίγο μετά την αλλαγή του χρόνου και φιλιά αγάπης στα χείλη και στα μάγουλα, συνοδευμένα από εγκάρδιες ευχές.
Εικόνες από ταξίδια σε γιορτινούς προορισμούς, γνωστούς και άγνωστους. Και δρόμους στολισμένους με πολύχρωμα φώτα και πλημμυρισμένους με χαμογελαστούς ανθρώπους.
Κι όσο κατεβαίνω σε πιο χαμηλές μπάλες, σ' εκείνες που φωτίζονται λιγότερο, εκεί οι εικόνες θολώνουν. Γκρίζες γίνονται και τα πρόσωπα σταχτιά. Κανένα φως, κανένα χρώμα. Χαμόγελο, ούτε για δείγμα. Είναι τα πρόσωπα τα μόνα. Εκείνα που δεν έχουν μόνο λίγες στιγμές μοναξιάς όπως αυτή την ώρα εγώ. Δεν την επέλεξαν αυτή τη μοναξιά. Κι όμως, έγινε τελικά η καλύτερη φίλη τους. Πρόσωπα που περιπλανώνται στους δρόμους, στα νοσοκομεία, στα γηροκομεία, στα ιδρύματα. Πρόσωπα ξεχασμένα από ανθρώπους και χρόνο, που στέκουν εκεί, για να θυμίζουν σε κάποιους τυχερούς σαν κι εμάς ότι η ζωή έχει κι άλλη όψη. Ότι τα αληθινά προβλήματα δεν είναι εκεί όπου υπάρχει υγεία και συντροφιά, αλλά πόνος και μοναξιά. Αυτά τα πρόσωπα, ζωγράφισαν στο πρόσωπό μου την ντροπή. Ναι, την ντροπή, για όλες εκείνες τις στιγμές της αχαριστίας μου και της ασύδοτης πλεονεξίας που με κατακλύζει ώρες-ώρες.
Κι εκεί που παραλίγο να καθρεφτιστεί το άσχημο προς στιγμήν από ντροπή είδωλό μου, στην επόμενη μπάλα είδα πάλι ένα φως. Είδα πρόσωπα ελπίδας και χαράς. Και ήταν όλα παιδικά! Χριστέ μου, τι όμορφα χαμόγελα, τι φωτεινά, τι αληθινά!!!
Θυμήθηκα που πριν λίγες μέρες βρέθηκα σ' έναν χώρο πλημμυρισμένο από παιδιά. Όλα καθισμένα γύρω από ένα τζάκι δίπλα σ' ένα μικρό δέντρο, πολύχρωμα στολισμένο, με πολλά χειροποίητα παιδικά στολίδια. Πανέμορφο κι αυτό! Άφησα κοντά τους ένα κουτί γλυκά και λίγα παιχνίδια. Τα πρόσωπα αυτά άναβαν ξαφνικά σαν λαμπιόνια το ένα μετά το άλλο, μόλις πρόφεραν τη λέξη ευχαριστώ! 
Κοιτάζω ξανά το δέντρο μου από πάνω ως κάτω και τη θέση από κάθε χρυσή και ασημένια σταγόνα, παίρνει τώρα ένα παιδικό πρόσωπο. Ένα χαμόγελο παιδικό. Μα, τι ομορφιά! Υπάρχει άραγε ποιο όμορφη εικόνα από ένα παιδικό χαμόγελο; Υπάρχει πιο όμορφο στολίδι; Είμαι σίγουρη εκατό τοις εκατό, πως δεν υπάρχει! 
Και τώρα, πριν σβήσω τούτο το δέντρο, πριν φυσήξω τη χρυσόσκονη από τα χέρια μου, θέλω να κάνω μια ευχή και θα προσευχηθώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να βγει όσο πιο σύντομα γίνεται αληθινή. Θα ήθελα Θεέ μου, πάνω σε τούτη τη Γη, τα παιδικά προσωπάκια να είναι μονίμως φωτισμένα από χαμόγελα. Να μην γνωρίσουν το δάκρυ, παρά μόνο τη χαρά! Και τα ομορφότερα στολίδια των δέντρων να μην είναι τα λαμπιόνια τους, αλλά τα χαμόγελα των παιδιών που θα προσμένουν τα δώρα τους στις ρίζες των δέντρων. Εκείνα τα δώρα που θα αφήνει πάντα ένας Άγιος Βασίλης γι' αυτά...