Ζήτα βοήθεια και θα σου δοθεί...

Ζήτα βοήθεια και θα σου δοθεί... Μια αλήθεια με την οποία συμφωνούν θρησκεία κι επιστήμη και όχι μόνο. Μια αλήθεια που θα έπρεπε να συμφωνούμε όλοι. 

Μια πρόσφατη συζήτηση και κάτι που διάβασα τυχαία σήμερα το πρωί, ξύπνησε μνήμες που δεν θα ήθελα να θάψω μέσα μου, γιατί με δίδαξαν πολλά. Κάποτε μια φίλη ψυχολόγος, σε μια κουβέντα που κάναμε καθώς βρεθήκαμε σε μια παρέα, διαπίστωσε πως είμαι φύση αισιόδοξος άνθρωπος και μάλιστα υπέρ του δέοντος αισιόδοξος, παρατήρησε εκείνη. Την ρώτησα με αφέλεια ή καλύτερα για να είμαι ειλικρινής, την ειρωνεύτηκα, λέγοντάς της πως η υπέρμετρη αισιοδοξία μου δεν είναι κακό πράγμα και της εξήγησα ότι δεν μου είχε δημιουργήσει πρόβλημα μέχρι στιγμής. Τότε, εκείνη γύρισε αρκετά σοβαρά και μου δήλωσε ότι η υπερβολική αισιοδοξία σε έναν άνθρωπο, μπορεί να οδηγήσει στον παραλογισμό. 

Εκείνα τα λόγια της, τα προσπέρασα και καθώς δήλωνα πάντα ότι δεν πιστεύω στην επιστήμη της ψυχολογίας, διότι δεν θεωρούσα ότι μπορεί να μου προσφέρει κάτι ως άνθρωπο, τα ξέχασα σχεδόν. Μέχρι που διαπίστωσα σε μια φάση της ζωής μου μετέπειτα, ότι μάλλον αυτή την επιστήμη που τόσο απαξίωνα, την είχα πρώτη εγώ ανάγκη. Αυτό που λέει ο λαός δηλαδή "μην κοροϊδεύεις κάτι γιατί μπορεί να το λουστείς!", αυτό ακριβώς έπαθα κι εγώ. Όχι μόνο χρειάστηκα βοήθεια, αλλά την αποζητούσα απεγνωσμένα. Και όπως ήταν αναμενόμενο, όχι μόνο βοηθήθηκα, αλλά πλέον κινούμαι στα μονοπάτια που εγώ η ίδια χάραξα μόλις επανέφερα τις ισορροπίες που είχαν χαθεί με τον εαυτό μου. 

Όταν μάλιστα απευθύνθηκα στη φίλη αυτή που παλιότερα την ειρωνεύτηκα για τη δουλειά της, εκείνη όχι μόνο δεν μου "χτύπησε" την απαράδεκτη παρελθοντική συμπεριφορά μου, αλλά αντιθέτως με συνεχάρη, που φάνηκα λέει δυνατή και θέλησα να αντιμετωπίσω το πρόβλημά μου. Μόνο οι δυνατοί μου είπε ότι αναζητούν βοήθεια και παλεύουν να λύσουν όσα τους δημιουργούν προβλήματα. Εντάξει, δεν σας κρύβω ότι ντράπηκα λίγο, με την αλήθεια της.

Και έρχομαι τώρα και λέω. Τι κέρδισα; Πολλά. Ποια είναι αυτά τα πολλά; Καταρχήν, πίστευα μέχρι πρότινος, ότι γνώριζα καλά τον εαυτό μου, επειδή κάποτε βρήκα την ευκαιρία να δουλέψω μαζί του. "Μπούρδες!" Ναι, μπούρδες! Και μην σαν ξενίζει ο τρόπος που μιλάω, αλλά κάποτε το μόνο που έκανα, ήταν μια αναγνωριστική συζήτηση με τον εαυτό μου, εξ' αιτίας της μοναξιάς μου σε έναν ξένο τόπο. Άγνωστη μέσα στους αγνώστους, αποφάσισα να κάνω φίλο εμένα πρώτα κι έπειτα προσπάθησα να προσεγγίσω και τους άλλους. Δεν έχω παράπονο, τα κατάφερα. Όμως μια απλή αναγνώριση δεν είναι ποτέ αρκετή! 

Το πρώτο και πιο σωστό πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι η αποδοχή του εαυτού μας. Και τότε προφανώς δεν το είχα καταφέρει αυτό. Μόλις πρόσφατα τελικά, κατάφερα να αποδεχτώ αυτό που κουβαλώ μέσα μου και να ξεκαθαρίσω τις ανάγκες, τις δυνατότητες και τις ικανότητές μου. Τι έκανα όμως εγώ τόσα χρόνια; "Τον σούπερ ήρωα!" Πάλι γελάτε; Ναι, τον σούπερ ήρωα έκανα, όσο κι αν σας φαίνεται αστείο. Δεν ζήτησα βοήθεια ποτέ από κανέναν, ούτε καν από τους γονείς μου, για οποιοδήποτε θέμα με απασχολούσε και πάλευα μια ζωή να τα καταφέρω μόνη μου, ακόμα και για πράγματα ακατόρθωτα. Και εκτός από αυτό, πάντα επωμιζόμουν τα προβλήματα των άλλων, τα ενστερνιζόμουν κι αναζητούσα λύσεις κι απαντήσεις, προκειμένου να βοηθήσω και να ελαφρύνω αυτούς που αγαπώ.

Τι κατάφερα; Όταν έφτασε η στιγμή που εγώ η ίδια αντιμετώπισα ένα πολύπλευρο σημαντικό θέμα στη ζωή μου, προσπάθησα να το αντιμετωπίσω σε κάθε του κατεύθυνση. Μέχρι; Μέχρι που παλεύοντας προς εκατό πλευρές, έπαθα ένα γενικό "μπλακ άουτ", ο οργανισμός μου "χτύπησε κόκκινο" από την εξάντληση, τα νεύρα μου άρχισαν να "χορεύουν καρσιλαμά" και μάλιστα σε δυνατούς ρυθμούς και η ψυχική μου υγεία κλονίστηκε στο μέγιστο βαθμό. Αποτέλεσμα; Βίαια ξεσπάσματα σε άσχετο χρόνο, παράλογη συμπεριφορά, αδυνατούσα να βοηθήσω αυτούς που έπρεπε, αντιθέτως τους πρόσθετα επιπλέον προβλήματα και εν τέλει ήρθε και η σωματική κατάπτωση με προβλήματα υγείας που έχρηζαν άμεση αντιμετώπιση. Καλά να πάθω, θα μου πείτε! Κι έχετε και δίκιο! Τι να πω εγώ τώρα; Ο σούπερ μαν είναι ένας φανταστικός ήρωας, δημιούργημα ψυχαγωγίας και μόνο και όχι παράδειγμα προς μίμηση. Δεν πετάει ο άνθρωπος από μόνος του, ούτε λυγίζει σίδερα και κυρίως δεν είναι ανίκητος!

Κάνοντας λοιπόν το πρώτο βήμα, αναγνωρίζοντας ότι όντως έχω κάποιο θέμα με τον εαυτό μου, θέλησα και να το αντιμετωπίσω. Είμαι πολύ νέα για να το βάλω κάτω σκέφτηκα και τοποθετώντας σε μια σωστή σειρά στο μυαλό μου, τα πραγματοποιήσιμα όνειρα που έχω, αποφάσισα να επανέλθω στην πραγματικότητα. Το συζήτησα, δέχτηκα βοήθεια, έκανα πράξη τις συμβουλές, αποδέχτηκα τον εαυτό μου όπως ακριβώς είναι και είμαι τώρα έτοιμη να συνεχίσω.

Τι έμαθα περνώντας μέσα από όλη αυτή την κατάσταση; Απίστευτα πράγματα, που πιθανόν πριν να αγνοούσα εσκεμμένα. Έμαθα να απλώνω τα πόδια μου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα, αρχικά. Δηλαδή, να μην εξαντλώ τις δυνάμεις μου για πράγματα που εκ των πραγμάτων δεν είμαι ικανή να καταφέρω. Είμαι ένας απλός άνθρωπος, έχω ικανότητες και δυνάμεις, αλλά όλα έχουν ένα όριο. Τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την ψυχική και σωματική μας υγεία. Προτεραιότητα είναι στη ζωή μου ο εαυτός μου κι έπειτα όλα τα άλλα. Αν τον αφήσω θα με αφήσει. Και καλά θα μου κάνει! Τα όρια είναι για να τα αγγίζουμε και ποτέ να τα ξεπερνάμε, κάτι που εγώ είχα ξεχάσει τελείως! Σταμάτησα να πιέζω τον εαυτό μου με πράγματα που μου προκαλούν δυσφορία και με πνίγουν. Κάνω μόνο όσα αντέχω. Επιτρέπω στον εαυτό μου να ξεσπάσει κάθε στιγμή που το έχει ανάγκη και δεν κρατώ τίποτα μέσα μου. Κάνω πράγματα καθημερινά με τον τρόπο που ευχαριστούν εμένα πρώτα κι όχι μηχανικά, επειδή πρέπει να τα κάνω. Μετέτρεψα δηλαδή την καθημερινότητά μου στα δικά μου μέτρα και σταθμά, ακόμα και για πράγματα βαρετά και που δεν έχω το δικαίωμα επιλογής να τα αποφύγω. Διαχειρίζομαι την λύπη μου με τον δικό μου τρόπο και όχι με την έννοια της κρίσης των άλλων. Η θλίψη μου είναι αποκλειστικά δικό μου θέμα και δεν με ενδιαφέρει αν θα γίνει αντικείμενο συζήτησης, όταν εγώ θέλω να την εξωτερικεύσω ή να την κρατήσω αποκλειστικά και μόνο για εμένα. Απομακρύνω οτιδήποτε μου φέρνει λύπη, στεναχώρια και δυσφορία. Προσφέρω τη βοήθειά μου σε όποιον την έχει ανάγκη, μόνο τόση όμως όση μπορώ να δώσω. Δεν παίρνω το ρόλο του σωτήρα ή του ευεργέτη για κανέναν λόγο, ούτε καν στα κρυφά, υπερβαίνοντας και πάλι τις δυνάμεις μου. Και φυσικά, πρώτα και πάνω από όλα, αποδέχομαι αυτό που είμαι και αυτά που μπορώ να καταφέρω στη ζωή μου!

Εν κατακλείδι, είμαι ευτυχής που μπορώ να συνεχίσω να κάνω όνειρα, να τα πραγματοποιώ όσα είναι εφικτά και να τ' απολαμβάνω το ίδιο με τα ανέφικτα και να μου αρκεί και μόνο το γεγονός ότι είμαι ελεύθερη και ικανή να συνεχίσω να ζω. Είμαι χαρούμενη που αναγνωρίζω στον εαυτό μου τα λάθη μου και τα σωστά μου, που αποδέχομαι τα θετικά και τα αρνητικά μου και ζω μια φυσιολογική ζωή με όλα όσα συνθέτουν τον χαρακτήρα μου, γιατί είμαι ικανή να τα διαχειριστώ. Είμαι το ίδιο αυστηρή αλλά και ελαστική με την έκφραση των συναισθημάτων μου, μα το πιο σημαντικό για εμένα, είναι που δεν έπαψα ποτέ να είμαι αληθινή! 

Εύχομαι να μην πάψω ποτέ να είμαι αληθινή!!!

Δήμητρα Τράκα.