Μόνο σύντροφος ή και φίλος;

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Με αφορμή μια κουβέντα που είχα σε μια παρέα που βρέθηκα σήμερα, μου δημιουργήθηκαν κάποιες σκέψεις και θέλησα να τις μοιραστώ μαζί σας αγαπημένοι μου αναγνώστες. Εγώ θα σας παραθέσω απλώς τα γεγονότα, αλλά και τις σκέψεις μου ή μάλλον καλύτερα τα δικά μου πιστεύω κι εσείς βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Δεν ξέρω αν είμαι λάθος ή σωστή, πάντως είμαι βέβαιη για ένα πράγμα. Κάθε ζευγάρι έχει τους δικούς του κώδικες επικοινωνίας και κανένας δεν έχει δικαίωμα να το κρίνει.
Πίναμε λοιπόν μια χαρά καφεδάκι, μια παρέα τριών κυριών, των οποίων οι ηλικίες μας κυμαίνονταν από τριάντα πέντε έως σαράντα πέντε ετών και συζητώντας περί ανέμων και υδάτων, αίφνης η κουβέντα μετατράπηκε σε λογοκρισία.
Ως ομιλούσα κάποια στιγμή, ανέφερα ένα αστείο γεγονός και ταυτόχρονα τη στιχομυθία που είχα με τον σύζυγό μου, τη στιγμή που εξελίσσονταν το γεγονός, με αστεία και χαλαρή διάθεση τότε όπως πολύ καλά θυμάμαι.
Καθώς σχολίαζα χαριτολογώντας όσα είχαν συμβεί, είπα τη λέξη "φίλε", αντί για το όνομα του συζύγου μου. Μια λέξη, όπως και πολλές άλλες ως παρατσούκλια, που πολλές φορές χρησιμοποιούμε ο ένας για τον άλλον, αστειευόμενοι συνήθως και όχι μόνο, αλλά πάντα καλοπροαίρετα. Ως αναφορά, τη λέξη "φίλε", τη χρησιμοποιούμε συχνά και μάλιστα πάντα μα πάντα ξέρουμε καλά ότι την εννοούμε μεταξύ μας. Μιας και ο καλύτερος φίλος για εμάς είναι ο ένας για τον άλλον. Έτσι μάθαμε να λειτουργούμε από όταν γνωριστήκαμε και μετά από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια που είμαστε μαζί, εξακολουθούμε να θεωρούμε ο ένας τον άλλον, τον πιο πιστό μας φίλο!
Στο άκουσμα λοιπόν της λέξης, η μία εκ των δύο κυριών που είχα απέναντί μου, πετάχτηκε σαν να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. Και γυρίζει και μου λέει: "Τον άντρα σου είπες φίλε;" Της απάντησα καταφατικά και συνέχισα να εξιστορώ το αστείο συμβάν, δίχως να δώσω συνέχεια, πιστεύοντας ότι η κυρία δεν άκουσε απλώς καλά. 
Πριν ολοκληρώσω όμως την αφήγηση, με διακόπτει για δεύτερη φορά και μάλιστα με τρόπο αγενέστατο και μου λέει: "Από πότε ο άντρας μας είναι και φίλος μας κοπελιά;"
Περιττό να σας πω, ότι πρώτον γύρισε το μάτι μου από την αγένεια και κατέβαλα μια άλφα προσπάθεια για να μην το σχολιάσω και δεύτερον το μόνο που της απάντησα ήταν: " Για εμένα ο άντρας μου είναι και ο κολλητός μου, τι να κάνουμε;" και μάλιστα προσπάθησα να είμαι όσο πιο χαμογελαστή γινόταν.
Μετά από την απάντησή μου, δεν φαντάζεστε τι άκουσα! Έβγαλε ολόκληρο λόγο περί φιλίας και σχέσεων των ζευγαριών, προσπαθώντας να μου αποδείξει ότι ο σύζυγος ή η σύζυγος δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και φίλος μας. Για να μην σαν πω πόσο έντονα υπερασπίστηκε το θέμα φιλίας μεταξύ άντρα και γυναίκας, επιμένοντας επίσης μια τέτοια φιλία δεν υφίσταται με τίποτα στον κόσμο.
Η δεύτερη κυρία, η οποία με γνωρίζει από μικρό κοριτσάκι και γνωρίζει επίσης και κάθε μου ιδιοτροπία, μόλις είδε ότι μάτι μου άρχισε να γυρίζει, με το πρώτο αγενές ξέσπασμα της άλλης, το μόνο που είπε ήταν ότι ο καθένας έχει τη δική του ιδιαίτερη σχέση με τον σύντροφό του και δεν μπορούμε να τον κρίνουμε, με σκοπό να ηρεμήσει λίγο τα πνεύματα.
Η νευρωτική όμως κυρία είχε πάρει φόρα και δεν σταματούσε με τίποτα. Την αφήσαμε κι εμείς να εκτίθεται μπροστά σε κόσμο, διότι στο μαγαζί δεν ήμασταν φυσικά μόνες μας, μέχρι να κουραστεί και να σταματήσει. Και όταν μετά από αρκετή ώρα τελείωσε το κήρυγμα, πήρε μια βαθιά ανάσα και κάθισε αναπαυτικά στην πολυθρόνα της.
Όπως αντιλήφθηκα, ήταν μάταιο να την πείσω για το αντίθετο που πίστευα εγώ και δεν υπήρχε λόγος άλλωστε. Εκείνη έχει τα δικά της πιστεύω κι εγώ τα δικά μου. Σεβαστά και τα δύο. Ο τρόπος της όμως με εκνεύρισε αφάνταστα. Και σκεφτείτε, εκνεύρισε εμένα που είμαι γνωστός αντάρτης και φωνακλού, όμως ποτέ άνευ λόγου και αιτίας. Αγενής τουλάχιστον δεν υπήρξα ποτέ. Ακόμα και όταν προσπάθησαν να με προσβάλλουν, τους αντιμετώπισα με το γάντι και με επιχειρήματα και όχι με αγένεια.
Εν κατακλείδι, η συνάντηση που κατέληξε σε φιάσκο, έλαβε τέλος και αποχώρησα ήσυχα. Χαιρέτισα κι ευχήθηκα καλή συνέχεια. Πριν γυρίσω όμως την πλάτη μου, δεν άντεξα και της είπα: "Εγώ μπορεί να είμαι λάθος που ο άντρας μου είναι ο καλύτερός μου φίλος, αλλά ευχαριστώ τον Θεό που δεν είσαι εσύ φίλη μου. Και πού είσαι, πρέπει να κοιτάξεις λίγο τα νεύρα σου!" Με κοίταξε αποσβολωμένη και αρκέστηκε σε ένα ξερό "γεια". (εντάξει είπαμε, πολιτισμός πολιτισμός, αλλά και η δική μου ευγένεια έχει τα όριά της, δεν άντεχα, τουλάχιστον θα έλεγα εγώ την τελευταία λέξη, για να μην τη στείλω αδιάβαστη και μάλιστα χωρίς επιστροφή!) 
Όσο οδηγούσα επιστρέφοντας στο σπίτι μου, όλη η σκηνή ήρθε εμπρός μου. Έπειτα έκανα μια αναδρομή στα τελευταία δεκαπέντε χρόνια της ζωής μου και διαπίστωσα ότι ο σύντροφός μου έχει σταθεί στο πλάι μου ως ο καλύτερος φίλος μου ως τώρα. Φυσικά έχω κι άλλους φίλους. Φυσικά υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που σέβομαι, εκτιμώ, εμπιστεύομαι, αγαπώ και θαυμάζω. Όμως εκείνος που έχω μοιραστεί τα πάντα, αυτά τα χρόνια είναι ο σύντροφός μου. 
Και είμαι εκατό τοις εκατό σίγουρη, ότι και όλοι εσείς που έχετε έναν σύντροφο πλάι σας, χωρίς απαραίτητα να φέρει τον τίτλο του συζύγου ή του αρραβωνιαστικού, θα συμφωνήσετε μαζί μου.
Άλλωστε στη σχέση δύο συντρόφων, ποια είναι τα βασικά θεμέλια για να είναι μια σχέση υγιής, εκτός από την αγάπη; Ο σεβασμός, η εμπιστοσύνη, ο θαυμασμός και η αλήθεια. 
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μυστικό που θα μπορούσαμε να μοιραστούμε με έναν φίλο μας, που δεν θα μπορούσαμε να το εμπιστευθούμε στον ή στην σύντροφό μας; Πώς γίνεται να μας καταλάβει ένας ξένος άνθρωπος και να ενδιαφερθεί περισσότερο από ότι ο άνθρωπος που έχουμε κοινή πορεία ζωής; Κακά τα ψέμματα παιδιά, συνειδητά ή ασυνείδητα, ο ή η σύντροφός μας είναι ο καλύτερος φίλος μας. Είναι αυτός που θα ενδιαφερθεί και θα κατανοήσει οτιδήποτε μας απασχολεί, για έναν και μόνο πολύ απλό λόγο. Είναι ο μόνος άνθρωπος που είναι κι εκείνος κομμάτι του θέματος που μας απασχολεί κάθε φορά, άρα και ο ιδανικός να μοιραστούμε οτιδήποτε μας αφορά. 
Όσο για το πώς αποκαλούμε το ταίρι μας, σε διάφορες στιγμές, είναι καθαρά θέμα επικοινωνίας μεταξύ μας. Τα χαϊδευτικά, τα κοροϊδευτικά, τα παρατσούκλια και οποιαδήποτε επίκληση με σκοπό τη γλυκύτητα ή τις "χαριτωμενιές", όχι μόνο δεν είναι κατακριτέα, αλλά είναι απαραίτητα στη ζωή μας, γιατί της δίνουν ένα όμορφο ζωντανό χρώμα που φωτίζει τη διάθεσή μας. Εκείνα που θα πρέπει να μετριάσουμε και να αποφεύγουμε όσο μπορούμε, είναι τα κοσμητικά που χρησιμοποιούμε εν βρασμώ και στολίζουμε το ταίρι μας, δανειζόμενοι ονόματα του ζωικού βασιλείου και όχι μόνο. Ναι, αυτά πρέπει να τα σταματήσουμε. 
Αν και μεταξύ μας, την εν λόγω προαναφερθήσα κυρία, πολύ θα ήθελα να τη στολίσω με κάτι τέτοια και να την κάνω ίδιο χριστουγεννιάτικο δέντρο, για την υστερία της και μόνο. Αλλά τη μου φταίνε τα καημένα τα ζωάκια;      
Λίγο πριν σβήσω τη μηχανή του αυτοκινήτου, μου ήρθε μια πρόσφατη σκηνή από ένα ταξίδι με τον σύζυγο, όταν κάποια στιγμή με ρώτησε κάτι κι εγώ απάντησα με μια πολύ γνωστή σε όλους μας φράση, χαριτολογώντας: "Δε νομίζω Τάκη!". Περιττό να σας πω ότι για μια εβδομάδα με φώναζε "Τάκη" και γελούσαμε.
Χαμογέλασα και βγήκα από το αμάξι...