Θέλω να ταξιδέψω κι εγώ λίγο... στα παραμύθια!!!

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Μετά από μια αρκετά φορτωμένη μέρα, χθες το βράδυ κάθισα να δω λίγο τηλεόραση για να χαλαρώσω. Έπαιζα για κάποια ώρα με το τηλεκοντρόλ και τελικά δεν βρήκα κάτι ενδιαφέρον, έτσι ανέτρεξα στον σκληρό δίσκο και βρήκα μια παλιά ελληνική σειρά της τηλεόρασης με αγαπημένους μου παλιούς ηθοποιούς. 

Δίχως δεύτερη σκέψη πάτησα το κουμπί και ξεκίνησε το πρώτο επεισόδιο. Η συγκεκριμένη σειρά είναι από ένα βιβλίο που μεταφέρθηκε στη μικρή οθόνη κατά γράμμα και επί λέξη τολμώ να πω και μοιάζει περισσότερο με παραμύθι, παρά με κλασικό σήριαλ. Είναι γυρισμένη σ' ένα αγαπημένο μου νησί, οι εικόνες είναι πολύ γραφικές και οι πρωταγωνιστές μου θυμίζουν πολύ, πρόσωπα που πέρασαν από τη ζωή μου και τη σημάδεψαν.

Πλησίαζαν τα μεσάνυχτα, όταν αντιλήφθηκα πως είχα μουδιάσει, γιατί επί τρεις ολόκληρες ώρες δεν κουνήθηκα από τη θέση μου στον καναπέ. Πάγωσα την εικόνα και αφαιρέθηκα στο όμορφο ανοιξιάτικο τοπίο που έδειχνε εκείνη τη στιγμή. Σκάλισα λίγο το σκληρό δίσκο της δικής μου μνήμης και θυμήθηκα ότι σ' εκείνο το μέρος, κάποτε πέρασα ένα υπέροχο Πάσχα, σχεδόν παραμυθένιο και νοστάλγησα τις αξέχαστες στιγμές που έζησα τότε.

Με καρφωμένο πάντα το βλέμμα στην οθόνη και στο πολύχρωμο τοπίο, αναρωτήθηκα τι ήταν αυτό που με έκανε να καθηλωθώ πραγματικά σε τούτη τη θέση και απνευστί είδα τουλάχιστον τέσσερα επεισόδια, κατά τη διάρκεια των οποίων γέλασα με την ψυχή μου, συγκινήθηκα, νοστάλγησα, αισθάνθηκα την απουσία κάποιων, ονειρεύτηκα και ταυτίστηκα με κάποιους ήρωες. Αναρωτήθηκα γιατί για λίγες ώρες έκλεψε την καρδιά και το μυαλό μου αυτό το παραμύθι;

Αμέσως ήρθε στο μυαλό μου, το πως είχε εξελιχθεί η μέρα που πέρασε, έπειτα η προηγούμενη, μετά η πιο προηγούμενη και ύστερα όλες οι προηγούμενες... Από την αρχή της κάθε μέρας ένας διαρκής αγώνας. Ένας ανταγωνισμός με τον ίδιο μου τον εαυτό, που στο τέλος της κάθε μέρας, δεν κατάφερα να μάθω ποιος είναι ο νικητής. Εγώ ή μήπως εγώ;

Κι όσο το σκέφτομαι ακόμα και σήμερα, πιστεύω πως δεν έχω άδικο τελικά. Αυτή δεν είναι η καθημερινότητα φίλοι μου; Ένας αγώνας που δεν έχει τελειωμό. Κι αν θυμηθούμε να κάνουμε ένα διάλειμμα, τότε ή το ρίχνουμε στον ύπνο ή στο φαγητό. Σε ό,τι δηλαδή δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε σωστά όσο τρέχουμε. 

Ποιος δεν ξυπνά κάθε πρωί και η πρώτη σκέψη του είναι να κάνει λογαριασμούς; Ακόμα κι εγώ το κάνω που δεν είχα ποτέ καλή σχέση με τα χρήματα. Ποιος δεν νοιάζεται για την οικογένεια και τις ανάγκες της; Ποιος δε μεριμνά για τον επιούσιο; Ποιος δεν κάνει προγράμματα για το σήμερα αλλά και το αύριο με γνώμονα πόσα βαλάντια έχει στο πορτοφόλι του; Ποιος δεν κοιμάται με χιλιάδες σκέψεις για τα προβλήματα που τον ακολουθούν κατά πόδας όλο το εικοσιτετράωρο; 

Εάν μου βρείτε έναν, εγώ θα του δώσω το βραβείο του πιο τυχερού ανθρώπου στον κόσμο!

Μήπως τελικά, αυτός είναι ο λόγος που έχουμε ανάγκη για μια απόδραση, έστω και με το μυαλό; Εγώ εκεί κατέληξα φίλοι μου. Μάλλον ο οργανισμός μας δεν αντέχει άλλο την πραγματικότητα και χρειάζεται λίγο παραμύθι. Δεν έχει σημασία σε ποια μορφή θα το βρούμε. Άλλος σε μια ταινία στην τηλεόραση, άλλος στις σελίδες ενός παιδικού βιβλίου και άλλος, ο ποιο τυχερός θα έλεγα εγώ, στο σεντούκι του μυαλού του, με τον θησαυρό του οποίου θα φτιάξει ένα στα δικά του μέτρα και θα το απολαύσει.

Όποια κι αν είναι η μορφή του παραμυθιού, σημασία έχει να γίνουμε για λίγο κι εμείς παιδιά και με τη φαντασία μας, να περιπλανηθούμε σε κόσμους αλλιώτικους από αυτούς που γνωρίζουμε. Να παίξουμε κλέφτες κι αστυνόμους, να γίνουμε πρίγκιπες και πριγκίπισσες, να βουτήξουμε σε θάλασσες που κρύβουν μυστικά και να τρέξουμε σε πολύχρωμα λιβάδια για να χαρούμε την ελευθερία της φαντασίας μας. 

Κακά τα ψέματα φίλοι μου, ακόμα κι εγώ που ως παιδί δεν αγαπούσα τα παραμύθια στα βιβλία, αλλά μόνο αυτά που έπλαθα με το παιδικό μου μυαλουδάκι, τώρα ως ενήλικας κατάλαβα ότι έχω ανάγκη, έστω και για λίγο να χαθώ σ' ένα παραμύθι. Να δώσω ρεπό λίγες στιγμές στο μυαλό μου για να ξεφύγει μια φορά στο τόσο, για να μπορέσει να συγκροτηθεί ξανά και να συνεχίσει τον αγώνα που καλούμαι να φέρω εις πέρας, με σκοπό να πάω τη ζωή μου κάθε μέρα ένα βήμα παρακάτω. 

Ας μην μαλώσουμε λοιπόν ποτέ τον εαυτό μας, αν αφαιρεθούμε κάποιες στιγμές, κατά τη διάρκεια της ημέρας μας. Το έχουμε ανάγκη λίγο... παραμύθι!  Ίσως έτσι μάθουμε μια μέρα, ποιος από τους δύο είναι ο νικητής της αδιάκοπης κούρσας μας. Εγώ ή εγώ;