Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016


Πόσες φορές είπες σ' αγαπώ;

"Πόσες φορές είπες σ' αγαπώ;
Πόσες φορές το εννοούσες;
Πόσες φορές δεν πρόλαβες να το πεις;
Πόσες φορές μετάνιωσες που το είπες;
Πόσες φορές το σκέφτηκες αλήθεια;
Μπορώ να σε ρωτήσω πολλά για τούτη τη λέξη. Όμως αναλογίστηκες, πώς και κάθε πότε τη χρησιμοποίησες; Ή τουλάχιστον πόσες πράξεις σου την κρύβουν μέσα τους;
Δεν σε κατηγορώ. Κι εγώ το ίδιο αναρωτήθηκα σήμερα...
Πριν λίγες ώρες την πρόφερα. Και την πρόφερα δυνατά. Την άκουσα δηλαδή κι εγώ, όχι μόνο ο παραλήπτης. Πριν λίγες στιγμές, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και πρόσεξα το πρόσωπό μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά μου χαμογελούσε. Δεν ήταν τα χείλη μου σχημάτιζαν το χαμόγελο. Ήταν η ψυχή μου. Ένιωσα όμορφα. Ένιωσα γεμάτη. 
Αναρωτήθηκα το γιατί. Εγώ είπα απλώς μια λέξη. Ο αποδέκτης την ένιωσε.
Αυτό είναι! Νιώθω γεμάτη, επειδή αισθάνθηκα την ευτυχία στην απέναντι ψυχή!!!"

Κι όμως είναι αλήθεια! Αν αναλογιστούμε πόσες φορές στη ζωή μας συλλαβίσαμε αυτή τη μικρή λεξούλα, θα θυμηθούμε ότι δεν αισθανθήκαμε χαρούμενοι επειδή το είπαμε και το πιστεύαμε. Νιώσαμε πληρότητα γιατί το πρόσωπο στο οποίο απευθυνθήκαμε άγγιξε εκείνη τη στιγμή την ευτυχία. 
Μπορεί η αγάπη να μην έχει μόνο μία μορφή, να μην μετριέται, να μην ορίζει σύνορα, να μην κάνει διακρίσεις, έχει όμως τη δική της μαγεία. Μπορεί να μεταμορφώσει ή να ξαναγεννήσει έναν άνθρωπο.  
Τι κοστίζει λοιπόν να την προφέρεις; Ελάχιστα μόνο δευτερόλεπτα αρκούν για να χαρίσεις τον κόσμο σ' έναν άνθρωπο. Είτε αυτός είναι γονιός, είτε παιδί. Είτε είναι έρωτας, είτε φίλος. Είτε συγγενής, είτε απλός γνωστός. Είπαμε. Η αγάπη δεν κάνει διακρίσεις. 
Δεν είναι ντροπή να ομολογήσεις αυτό που αισθάνεσαι και που ξέρεις καλά ότι ο συνάνθρωπός σου το έχει ανάγκη.
Τώρα θα μου πεις υπάρχουν κι εκείνοι που δεν είναι καλοί στα λόγια όσο εσύ. (Εντάξει, εγώ είμαι εκφραστικός τύπος, τρομάρα μου, γι' αυτό και πρόκοψα. Τέλος πάντων, μη δίνεις σημασία σε εμένα. Εγώ καμιά φορά είμαι μία κατηγορία από μόνη μου, όπως λέει και ο άντρας μου, γι' αυτό και παραιτείται γρήγορα από τις λογομαχίες μας. Χαζός είναι να τα βάλει με μια "τρελή", που αντί να του μαγειρεύει έχει κάνει την κουζίνα βιβλιοθήκη;)
Εν πάση περιπτώσει, άλλο ήθελα να πω και ξέφυγα πάλι. Ήθελα να πω ότι, συμφωνώ πως μερικοί δεν είναι καλοί στα λόγια, παρά μόνο στις πράξεις. Εγώ προσωπικά τους θαυμάζω περισσότερο. Αλλά... Αλλά δεν είναι κακό κάποιες φορές, έστω κι ελάχιστες, να προφέρουν αυτό που αισθάνονται. Σίγουρα οι γύρω τους, κατανοούν τον χαρακτήρα τους, όμως δεν παύει να είναι άνθρωποι που έστω και μία φορά στο τόσο κι ας είναι σπάνια, θέλουν να το ακούσουν.
Είναι κι εκείνοι οι άλλοι. Οι παραμελημένοι, εκείνοι που άθελά μας τους ξεχνάμε κι έπειτα τους νοσταλγούμε. Για να μην πω για τη μεγαλύτερη κατηγορία όλων! Για τους δεδομένους. 
Δυστυχώς, αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος μας. Να θεωρούμε τους ανθρώπους μας δεδομένους. Δεν το κάνουμε επίτηδες. Αλλά το κάνουμε. Κανείς δεν είναι δεδομένος, επειδή απλώς είναι εκεί όταν εσύ τον θες. Η καθημερινή παρουσία του δεν εδραιώνει τη θέση του στη ζωή και στην καρδιά σου. Μπορεί να είναι εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα, στα απλά και στα ζόρικα και να μην περιμένει ποτέ το "ευχαριστώ". Όμως ένα "σ' αγαπώ" το αξίζει....
Ας το πούμε λοιπόν κι ας είναι σαν ψίθυρος και σαν ευλογημένο αερικό που θα τρυπώσει στην καρδιά του ανθρώπου, χαρίζοντάς του μόνο ευτυχία!!!
Δήμητρα Τράκα