Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

Καρναβάλια... ας γίνουμε όλοι παιδιά για λίγο!!!


Γράφει η Δήμητρα Τράκα




Είναι λίγες οι μέρες του χρόνου, που μας δίνεται η ευκαιρία να αισθανθούμε ελεύθεροι, με όποια έννοια θέλουμε, αρκεί να μην προσβάλλουμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας και νομίζω πως πρέπει να τις εκμεταλλευτούμε. Και ειδικά το τελευταίο τριήμερο της Αποκριάς, είναι η κατάλληλη ευκαιρία να γίνουμε παιδιά και εξωτερικά, όχι μόνο εντός μας.
Λίγα χρόνια πριν, όταν ανέβασα στο διαδίκτυο κάποιες φωτογραφίες από τις απόκριες ντυμένη καρναβάλι κι έπειτα συνέχισα με πολύ αυτοσαρκασμό, μια καλή μου φίλη μου είπε πως γέλασε πολύ και πως είναι ωραίο να αυτοσαρκαζόμαστε και να τσαλακώνουμε την εικόνα μας κάποιες στιγμές, για να το ρίχνουμε λίγο έξω. Η απάντησή μου ήταν πολύ απλή. Ελάχιστες μέρες το χρόνο, έχουμε το δικαίωμα όλοι μας να γελάσουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, να νιώσουμε παιδιά και να ξεφαντώσουμε. Συμφώνησε μαζί μου και μου είπε ότι είχα απόλυτο δίκιο.
Γιατί βρε παιδιά, τι είναι τα καρναβάλια εκτός από ένα παμπάλαιο διονυσιακό έθιμο; Μια ευκαιρία είναι. Μια ευκαιρία χαλάρωσης. Γιατί αυτή τη χαρά να την έχουν μόνο τα παιδιά και να μην μπορούμε και οι ενήλικες να τη μοιραστούμε μαζί τους; Όπως χαιρόμαστε με την εικόνα ενός μικρού παιδιού, όταν το βλέπουμε ντυμένο με μια πολύχρωμη στολή και λέμε πόσο όμορφο κι ευχάριστο θέαμα είναι, μπορούμε να γίνουμε κι εμείς παιδιά και να το απολαύσουμε κι εμείς.
Δεν λέω, άλλη χάρη έχει μια στολή πάνω σ' ένα παιδάκι. Είναι χαριτωμένο, γλυκούλι και αστείο. Όμως το αστείο του πράγματος, το δικαιούμαστε όλοι μας. Το έχω πει πολλές φορές και θα το λέω συνέχεια. Τα προβλήματα δεν τελειώνουν ποτέ! Οι ευκαιρίες να ζήσουμε έστω κι λίγες ξένοιαστες στιγμές όμως, είναι ελάχιστες.
Ας πάρουμε από το χέρι τα παιδιά κι ας μοιραστούμε την χαρά τους. Ας πιάσουμε αγκαζέ τους φίλους μας κι ας τους ακολουθήσουμε σ' ένα πάρτι μασκέ, σε μια εκδήλωση, σε μια συντροφιά βρε αδελφέ με περισσότερο κέφι.
Τι θα γίνει δηλαδή αν ξανακάνουμε λογαριασμούς μετά την καθαρά Δευτέρα; Θα γκρεμιστεί ο κόσμος; Ε, και δεν χρειάζονται πάντα χρήματα για να περάσουμε καλά. Καλή παρέα και όμορφη διάθεση είναι δυο μόνο υλικά και η συνταγή πέτυχε. Ούτε ακριβές στολές, ούτε περίσσεια έξοδα. Ένα μόνο θέλουμε. Ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο που θα το σχηματίσει στα χείλη η ίδια η ψυχή. Εκείνη η ψυχή που μια ολόκληρη ζωή το μόνο που κάνει είναι να υπομένει. Δεν αξίζει κι αυτή η έρμη λίγη χαρά;
Απόκριες έχουμε. Καρναβάλια ντυνόμαστε κι ας φοράμε μόνο μια μάσκα. Όχι αυτήν που μας αναγκάζουν να φοράμε καθημερινά. Αλλά εκείνη τη χρωματιστή. Εκείνη του κλόουν, του παλιάτσου, που μέσα στη δική του δυστυχία, πάντα ξέρει να γελά. Μια μάσκα κι έγινα καρνάβαλος. Μια μάσκα που είναι ικανή να γίνει για λίγο έστω, το δικό μου προσωπείο και θα μου προσφέρει τη χαρά.
Μην το σκέφτεστε και πολύ. Σηκώστε το τηλέφωνο και προτείνετε όσα επιθυμείτε σ' εκείνους που αγαπάτε και θα δείτε που η διάθεσή σας αμέσως θα φτιάξει.
Χαμόγελα, χαρούμενα πρόσωπα, πολύχρωμη διάθεση και φύγαμε!!!  
Καλή Αποκριά να έχουμε φίλοι μου!!!

Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2017

Το ιερό πρόσωπο της μάνας!

Γράφει η Δήμητρα Τράκα



Μέρα γιορτής για τη μάνα η σημερινή, η Υπαπαντή του Ιησού Χριστού. Η μέρα που σαράντισε η Παναγία μας. Αυτή κατά τη γνώμη μου είναι η πραγματική γιορτή της μάνας και όχι η πιθανών ξενόφερτη γιορτή της μητέρας.
Αν και πιστεύω ότι κάθε μέρα είναι γιορτή για μια μάνα. Κάθε μέρα έχει λόγο μια μάνα να γιορτάζει. Κάθε μέρα αντικρίζει το φως των ματιών της, τα παιδιά της κι ευχαριστεί το Θεό. Κάθε μέρα έχει λόγους να είναι χαρούμενη, όταν ξημερώνει και η πρώτη της εικόνα είναι εκείνη των παιδιών της. Αυτή η εικόνα είναι το μεγαλύτερο και το ακριβότερο δώρο της ζωής της!
Για τους περισσότερους από εμάς το πρόσωπό της είναι η πιο δεδομένη μορφή στη ζωή μας. Για κάποιους που δεν τη γνώρισαν είναι διακαής πόθος. Για εκείνους που την έχασαν, είναι η πιο όμορφη ανάμνηση. Ακόμα και για εκείνους που λεν πως την μισούν, δεν το πιστεύουν εκατό τοις εκατό, γιατί ξέρουν καλά πως σ' εκείνη οφείλουν τουλάχιστον την ύπαρξή τους. Και για όλους μα όλους μας είναι η πρώτη λέξη που καταφέρνουμε να αρθρώσουμε μέσα στον πρώτο χρόνο της ζωής μας.
Κι αν κάνουμε μια αναδρομή, από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, είναι το πρόσωπο αναφορά σε κάθε στάδιο της ζήσης μας. Ξεκινώντας από τη γέννηση, την "ανάσταση" και όλες τις μετέπειτα φάσεις, στέκει πάντα εκεί. Άλλοτε ως πιο δεσποτική μορφή και άλλοτε απλώς ως παρατηρητής. Άλλοτε να σκουπίζει τα γόνατα ή να φυλά τα δάκρυα κι άλλοτε ως δοκός ισορροπίας με γερές βάσεις στέκει και περιμένει το επόμενο βήμα. Και φυσικά, το πιο λαμπερό χαμόγελο στις χαρές μας! 
Είμαι βέβαιη, ότι όλοι μας κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν έχουμε πολλές κοινές αναμνήσεις. Ποιος δεν έχει ζωντανές εικόνες αγκαλιάς; Ποιος δεν έχει κρατημένες συμβουλές από το πώς θα ντυθείς ζεστά, το να μην μιλάς με αγνώστους στο δρόμο, να μην πιεις ότι σου σερβίρουν, να μην βγεις έξω μόλις λουσμένος, να προσέχεις τις παρέες σου και άλλα παρόμοια που όσοι τα σκέφτεστε τώρα χαμογελάτε; Και η καλύτερη ατάκα για τα κορίτσια: Δεν θα γίνεις μάνα, τότε θα καταλάβεις!
Ναι, ναι γελάστε ελεύθερα!!! Ξέρω τι σκέφτεστε. Αθάνατη ελληνίδα μάνα, με τις συμβουλές και τα σεμεδάκια της, με την ανοιχτή αγκαλιά και το τρυφερό φιλί που αποζητάς σε όποια ηλικία κι αν είσαι!
Ξέρετε τι σκέφτομαι; Ότι ως παιδιά είμαστε εγωιστές απέναντί της πολλές φορές. Και δεν εννοώ μόνο στην εφηβική κι επαναστατική μας ηλικία. Εννοώ σε όλη μας τη ζωή, τη μια τη θέλουμε κοντά μας και την άλλη τη διώχνουμε. Και μην πείτε πως έχω άδικο! Για θυμηθείτε λίγο πως ήμασταν παιδιά και πώς τώρα.
Στην παιδική ηλικία θέλουμε την αποκλειστικότητα της. Στην εφηβική την διώχνουμε, γιατί είμαστε οι επαναστάτες που δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Μόλις περάσει η εφηβεία, την θέλουμε παρούσα μόνο όταν εμείς τη χρειαστούμε, γιατί μεγαλώσαμε και προσπαθούμε να ανεξαρτητοποιηθούμε. Μόλις βρούμε κι εμείς το λιμάνι μας και κάνουμε οι οικογένεια, τότε θέλουμε τη βοήθειά της γιατί οι ρυθμοί μας είναι άστα να πάνε και ποτέ δεν προλαβαίνουμε. Και μόλις ωριμάσουμε λίγο, αποζητάμε την παρουσία της και γίνεται η καλύτερή μας φίλη. Όταν το μυαλό μεστώσει και οι συμβουλές και προφητείες της γίνονται πραγματικότητα κι αρχίσουν και οι δικές μας υπαρξιακές αναζητήσεις να έρχονται στην επιφάνεια, τότε είναι ο καλύτερος ακροατής και συνομιλητής μας. Και όταν έρθει εκείνη η κακιά η ώρα και την χάσουμε, τότε κατηγορούμε τον εαυτό μας που δεν της αφιερώσαμε λίγο παραπάνω χρόνο ή δεν είπαμε ένα παραπάνω σ' αγαπώ.
Καταλάβατε τώρα γιατί λέω ότι είμαστε εγωιστές; Ενώ εκείνη; Είναι πάντα εκεί κάθε στιγμή, όταν και όποτε εμείς τη θέλουμε. Γιατί; Γιατί η δική της αγάπη δεν είναι εγωιστική. Γιατί από τη στιγμή που γίνεται μάνα, ξεχνά τι θέλει το εγώ της, αλλά τρέχει να εκπληρώσει τα θέλω των παιδιών της. Γιατί μόλις φέρει ένα παιδί στον κόσμο, αρχίζει ν' αγαπά όλα τα παιδιά της Γης σαν να ήτανε δικά της...
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν η δική μου μάνα βρέθηκε σε μια παρέα και η κουβέντα είχε ανέβει επίπεδο πάρα πολύ. Λίγο καιρό αργότερα, κάποιος της παρέας με ρώτησε τι έχει σπουδάσει η μαμά μου κι έχει τόσες γνώσεις και ολοκληρωμένες απόψεις για κάποια θέματα. Μόλις είπα ότι η μητέρα μου έχει βγάλει μόνο ένα δημοτικό, με κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό. Χαμογέλασα κι εξήγησα πως η μαμά μου, μπορεί να έχει μόνο ένα χαρτί δημοτικού αλλά έχει τελειώσει πολλά σχολεία. 
Η εικόνα που αγαπώ εγώ από τη δική μου μαμά είναι εκείνη που κρατά ένα βιβλίο και διαβάζει, ενώ από την κουζίνα της έρχονται χίλιες δυο γαργαλιστικές ευωδιές. Δηλαδή. Η μαμά μου είναι καταπληκτική μαγείρισσα, κάτι που δεν της μοιάσαμε ούτε εγώ αλλά ούτε και η αδερφή μου. Οι μυρωδιές της λοιπόν, έχουν να κάνουν με φαγητά και γλυκά και φορτωμένα τραπέζια που γύρω τους είναι πάντα πρόσωπα αγαπημένα.
Οι γνώσεις της, προέρχονται πρώτα-πρώτα από την ίδια τη ζωή, όμως φρόντισε να της εμπλουτίσει μαζί μας. Δεν ήταν λίγες οι φορές δε που κρατούσε ένα σχολικό βιβλίο και μαγείρευε στην κουζίνα. Θα μπορούσε άνετα να είναι συμμαθήτριά μας, αφού μαζί μας έβγαλε δημοτικά, γυμνάσια, λύκεια, σχολές και ειδικές γνώσεις. Μόνο ξένες γλώσσες και οδήγηση δεν μπορέσαμε να της μάθουμε. Αυτά τα δύο τα θεωρούσε πάντα περιττά και δεν μπήκε καν στον κόπο να τα μάθει. Το μόνο βιβλίο δηλαδή που δεν έπιασε ποτέ στα χέρια της ήταν εκείνο του κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Όμως όλα τα υπόλοιπα βιβλία μας τα έχει διαβάσει μέχρι την τελευταία τελεία. Αφενός για να μας διαβάζει ως μαθήτριες, αφετέρου γιατί της άρεσε πάντα η γνώση. Κι φυσικά περιττό να σας πω ότι διαβάζει από εφημερίδες μέχρι τα πιο δύσκολα βιβλία. Αρκεί να διαβάζει.
Άσε τις περιόδους που ξεκινήσαμε τις επαναστάσεις και τις προσπάθειες ανεξαρτητοποίησης. Εκεί να δεις ακοίμητος φρουρός! Σκοπιά στ' ανάκτορα βαρούσε κάθε βράδυ. Αν ήμασταν αγόρια, ήταν ικανή να κάνει δηλαδή και τα νούμερα μαζί μας στις σκοπιές από το σπίτι. Εκείνες τις συμβουλές που λέγαμε πιο πριν, πού τις πας; Τις πολύωρες συζητήσεις μας για θέματα επί παντός επί στητού. Για να μην θυμηθώ τους ατελείωτους ομηρικούς καβγάδες με τη μόνιμη δική μας ατάκα "δεν με καταλαβαίνει!". Ακόμα τους θυμάμαι και γελάω. Ναι, γελάω, γιατί δεν υπήρχε τίποτα παράξενο να καταλάβει η γυναίκα, αλλά εμείς απλώς ως νέοι θέλαμε να επαναστατήσουμε. Τι να καταλάβει η έρμη; Ότι έχουμε άλλα ενδιαφέροντα σαν νέοι; Γιατί, εκείνη δεν υπήρξε νέα και δεν το ήξερε; Τι να καταλάβει; Ότι θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας χωρίς έννοιες; Γιατί, εκείνη από τον Άρη κατέβηκε, άνθρωπος που θέλει να ζήσει δεν είναι; Αλλά όχι! Εμείς πρέπει να αντιδράσουμε γιατί έτσι είναι τα παιδιά. Γιατί πρέπει να δικαιώνουμε πάντα την, ανόητη κατ' εμέ, θεωρία του χάσματος των γενεών που απερίσκεπτα χρησιμοποιούσαμε ως δικαιολογία.
Τώρα βεβαιωθήκατε ότι οι αναμνήσεις μας συμπίπτουν; Ναι ξέρω, δεν περιμένατε εμένα για να θυμηθείτε και ν' αναγνωρίσετε την αξία της μάνας. Όμως νομίζω ότι ήταν μια καλή ευκαιρία, να θυμηθούμε τόσες ευτυχισμένες όλοι μαζί, από το πρόσωπο που του χρωστάμε την ύπαρξή μας.
Γιατί αυτή είναι η μάνα, η αγάπη σ' ένα μοναδικό πρόσωπο για τον καθένα μας!!!  
  
   

Θρύλοι και μύθοι των λιμνών κρυμμένοι κάτω από το πέπλο της ομίχλης!!!


Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Τα φώτα έσβησαν. Τα δέντρα ξεστολίστηκαν. Τα παιχνίδια μπήκαν πάλι στα κουτιά τους. Η ζωή συνεχίζει την πορεία της στους γνωστούς φυσιολογικούς ρυθμούς της κι εμείς πάλι εδώ, στο καθιερωμένο μας ραντεβού, στις σελίδες της ηλεκτρονικής εφημερίδας NOW24.GR, να ταξιδεύουμε παρέα και να γνωρίζουμε τις ομορφιές της χώρας μας.
Φέτος αγαπημένοι μου αναγνώστες, θέλησα να ξεκινήσω την ταξιδιάρικη χρονιά μας κάπως διαφορετικά. Θα σας ξεναγήσω σε μονοπάτια γνωστά και ‘ξαναπερπατημένα’. Θα μιλήσουμε για δυο τόπους που έχουμε συναντήσει ξανά, όμως όχι με την οπτική που θα τα δούμε αυτή τη φορά. Θα περιπλανηθούμε κοντά σε δυο λίμνες ξακουστές και χιλιοτραγουδισμένες, θα σκαλίσουμε την ιστορία τους και θα εξερευνήσουμε τα μυστήρια, τους θρύλους, τις παραδόσεις και τη λαογραφία των τόπων. Θα ανακαλύψουμε εν τέλει, τι βρίσκεται κάτω από την παχιά ομίχλη που τις σκεπάζει, καλά κρυμμένο επί αιώνες και πώς οι άνθρωποι ζουν και πορεύονται με συντροφιά τα άλλοτε ήρεμα κι άλλοτε ταραγμένα νερά τους.
Αφορμή για τούτο το άρθρο, στάθηκε ένα ταξίδι μου τις μέρες των γιορτών, στα Γιάννενα και στην Καστοριά, όπου είχα την ευκαιρία, εκτός από διακοπές, να κάνω και μια μικρή έρευνα για τη δουλειά μου κι έτσι ανακάλυψα κρυμμένους θησαυρούς, που τόσα χρόνια που επισκέπτομαι τα συγκεκριμένα μέρη, δεν κατάφερα να τα δω. Και μάλιστα, αυτή τη φορά, κάποιες από τις φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο, είναι από το προσωπικό μου αρχείο.
Για πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο για να ξεκινήσουμε την περιπλάνηση: