Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016



Με αρέσει η βροχή, αφού...

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Γεννήθηκα στην πόλη, έζησα αρκετά στο βουνό και τελικά ερωτεύτηκα τη θάλασσα. Ζωδιακά ανήκω στο ζώδιο του Ταύρου, ζώδιο της γης. Οι φίλοι μου όμως με φωνάζουν πάπια, γιατί χειμώνα καλοκαίρι με βρίσκεις να παίζω με το νερό. Ο άντρας μου με λέει "ανάποδος χρόνος, δεκατρείς μήνες". Άντε τώρα να καταλάβεις τι μυαλό κουβαλάω!
Κι όλη αυτή η εισαγωγή έγινε για να σου πω ότι με αρέσει η βροχή περισσότερο ίσως και από τον ήλιο. Όταν κάτσω να σκεφτώ, ποιες είναι οι αγαπημένες μου εικόνες από τοπία που έχω ταξιδέψει, δεν μου έρχονται στο μυαλό ηλιόλουστες στιγμές σε παραλίες και βουνά, αλλά μουντά και υγρά τοπία που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στην ψυχή μου.
Πρώτα-πρώτα, το δικό μου άβατο, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Μια παραλία που συντροφεύει τις προσωπικές και μυστικές στιγμές μου, κάθε φορά που θέλω ν' απομονωθώ. Λατρεύω να πηγαίνω εκεί και να κάθομαι στο αυτοκίνητο με το τζάμι λίγο ανοιχτό, ίσα-ίσα να δραπετεύει ο καπνός από το τσιγάρο που μου κάνει συντροφιά. Και ύστερα, όταν η μπόρα κοπάσει και μόνο μερικές σταγόνες ακουμπούν στα γκρίζα νερά της θάλασσας, τότε βγαίνω να περπατήσω μέχρι την άκρη της προκυμαίας, εκεί που στέκει και ο τελευταίος φανός, δειλά αναμμένος και στέκομαι περιμένοντας ένα καινούργιο βάπτισμα, που θα φέρει απαντήσεις και λύσεις στις σκέψεις μου...
Ένα άλλο σημείο, που δεν θα ξεχάσω ποτέ, όμως δεν μπορώ να επισκέπτομαι όσο συχνά θέλω, ανήκει στο νησί της Λέσβου. Είναι ο κόλπος της Γέρας. Εκεί όπου ένας θεόρατος βράχος στέκει αγέρωχος και αντιστέκεται στο χρόνο και στο μένος της επόμενης καταιγίδας. Σηκώνεις το βλέμμα και τον θωρείς έτσι γιγάντιο, ατρόμητο, σκληρό, μα και τόσο προστατευτικό προς κάθε μορφή ζωής που θα τύχει να περνά από τις ρίζες του, που ακουμπούν καλυμμένες από πυκνή βλάστηση στη γη. Κι όμως, εκείνος ο θολός και υγρός τεράστιος όγκος κοιτά κατάματα τα υδάτινα μαστίγια και κάθε φορά υπομένει το ίδιο σιωπηλά, διατηρώντας μια ακαταμάχητη γοητεία. Μοιάζει ν' αγγίζει τον ουρανό, να μην έχει τέλος, αν τον κοιτάξεις από χαμηλά. Δεν θέλησα ποτέ να σκαρφαλώσω στην κορυφή του. Δεν ήμουν ποτέ περίεργη να δω τη θέα από ψηλά. Ίσως γιατί δεν τόλμησα να μπω ανάμεσα στη συμφωνία του με το Θεό, εκείνον που τον τοποθέτησε εκεί, ακοίμητο φρουρό για τον διαβάτη, τον περαστικό, τον ταξιδευτή και τον χαμένο, που θα του δείξει το δρόμο το σωστό...  
Και τέλος τα πάντα νοτισμένα Γιάννενα. Μαγεία και μυστήριο μιας βροχής που χορεύει λικνίζοντας σκιές και μύθους, πάνω από μια λίμνη, που κρατά καλά κρυμμένα άπειρα μυστικά. Μπορώ να κάθομαι αμέτρητες ώρες ακίνητη, μ' έναν ζεστό καφέ στο χέρι και ν' αφήσω ελεύθερα να παρασυρθούν σκέψεις και εικόνες σε τούτο το σαγηνευτικό υγρό χορό. Και στο τελείωμα της καταιγίδας, να περπατήσω πλάι της, ακούγοντας τις τελευταίες στάλες να ψιθυρίζουν καθώς αγγίζουν το νερό...
Ακόμα κι όταν βρίσκομαι σπίτι μου, αγαπώ τις στιγμές της αδράνειάς μου, που μου επιτρέπουν να περάσω χρόνο, απολαμβάνοντας τον ήχο της βροχής. Αφήνω επίτηδες το βλέμμα μου να μαγνητιστεί από τις ντάμες και τους καβαλιέρους που χορεύουν άλλες φορές απαλά και ήρεμα και άλλες άγρια και μανιασμένα πάνω στα τζάμια. Εκείνες δηλαδή τις στάλες, που άλλοτε δέρνουν με μανία το πρόσωπο του διαβάτη και δημιουργούν μπελάδες στον κόσμο κι άλλοτε δροσίζουν με μαγικό νερό τον περιπατητή που αναζητά την κάθαρση. Εκείνες τις στάλες που ποτίζουν τη γη και τη βοηθούν να καρποφορήσει, αλλά κι εκείνες που δημιουργούν θεόρατα κύματα και ταλαντεύουν κάθε λογής πλεούμενο.
Ναι, με αρέσει η βροχή, αφού για εμένα είναι μία μορφή λύτρωσης......

2 σχόλια: