Για ποιο λόγο τελικά τόσο τρέξιμο;

Μέρες τώρα, κάθομαι και παρακολουθώ τις εξελίξεις γύρω μας και ειλικρινά αναρωτιέμαι. Συμβαίνουν πράγματα ερήμην μας, που όμως μας αφορούν όλους άμεσα κι εμείς επιμένουμε να μην αλλάζουμε ούτε καν τρόπο σκέψης, όχι φυσικά τρόπο ζωής.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να αναλαμβάνει ευθύνες, είμαι σε ένα ασταμάτητο τρέξιμο. Δεν παραπονιέμαι, αλλά αναλογίζομαι. Αξίζει τελικά τον κόπο, τόσο άγχος και τόση κατανάλωση άσκοπης ενέργειας και φαιάς ουσίας, για πράγματα πολλές φορές εφήμερα και ανούσια;

Τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον στη χώρα μας, έχουν συμβεί κοσμοϊστορικά γεγονότα. Για να μην πάμε παραέξω, στον υπόλοιπο κόσμο. Κυβερνήσεις αλλάζουν η μία μετά την άλλη κι αφήνουν πίσω τους συντρίμμια, που καλούνται οι επόμενοι να μαζέψουν και να χτίσουν από την αρχή, ώσπου και οι επόμενοι να αφήσουν για μία ακόμα φορά μια χώρα ρημάδι. Και βεβαίως, από την άλλη εμείς οι υπόλοιποι, που δεν εννοούμε να διορθωθούμε σαν άνθρωποι, αφού πάντα φταίνε οι άλλοι, οι από πάνω, οι ανώτεροι. (Κλασσική ελληνική νοοτροπία!)

Συνειδήσεις ανύπαρκτες, ηθικές αξίες καταπατημένες, ιδανικά ξεπουλημένα, πιστεύω που έγιναν ανάμνηση. 

'Τις πταίει;'

Αν πάμε και στα άλλα τα ακραία, εκείνα που ανθρώπινος νους είναι στιγμές που δεν μπορεί να αντιληφθεί, τότε το μυαλό σαλεύει. Γονιός σκοτώνει το παιδί, παιδί σκοτώνει τον γονιό. Συγγενής τον συγγενή, φίλος τον φίλο. Κακοποιήσεις, χυδαιότητες και κάθε είδους έκτροπα, λες και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία. Η συχνότητα με την οποία προστίθεται κι ένας νεκρός είναι απελπιστική, λες και κάποιος ανακαλύπτει κι ένα καινούργιο σκουπίδι. Και σκέφτομαι τώρα εγώ και λέω. Όταν μετά από εκατό, διακόσια, τριακόσια και πάνω χρόνια, θα ανακαλυφθούν κι άλλοι άγνωστοι σωροί, όπως οι δικές μας γενιές βρήκαν σε ανασκαφές στρατηγούς και γενναίους πολεμιστές που χάθηκαν κάποτε ηρωικά, γι' αυτούς τους άγνωστους τι θα έχουν να πουν οι επόμενες; Ότι έπεσε ηρωικά μαχόμενος με την οργή του τάδε συμπολίτη του; Οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος θα τραβάνε τα μαλλιά τους!

Κι έρχεται μετά και η φύση με τη σειρά της και σου θυμίζει πόσο μικρός είσαι μπροστά της. Σεισμοί, πλημμύρες, φωτιές, καταιγίδες, θεομηνίες.  Ανοίγει η γη και καταπίνει ανθρώπους. Αέρηδες, σαν λεπτό φύλο χαρτί πετούν τα σώματα εδώ κι εκεί. Φωτιές κάνουν στάχτη στο πέρασμά τους ψυχές και ύλη. Θυμωμένα κύματα νερού καταπνίγουν οτιδήποτε φανεί στο δρόμο τους. Κάποιοι θα πουν, ότι έτσι όπως φερόμαστε εμείς στη φύση, έχει δίκιο μάλλον να θέλει να μας εκδικηθεί. Δεν έχουν κι άδικο τολμώ να πω εγώ.

Παρ' όλα αυτά, εμείς δε χαμπαριάζουμε τίποτα! Συνεχίζουμε καθημερινώς και αδιαλείπτως να τρέχουμε και να τρέχουμε και να τρέχουμε. Θα μου πείτε και τι να κάνουμε; Να σταματήσουμε τις δουλειές μας, να αφήσουμε πίσω τις υποχρεώσεις μας, να μην παλέψουμε να επιβιώσουμε;

Φυσικά και θα τα κάνουμε όλα αυτά. Δίχως τον καθημερινό μας αγώνα, δεν θα καταφέρουμε να ζήσουμε. Εδώ με τόσο τρέξιμο και καταφέρνουμε ίσα ίσα να υπάρχουμε αξιοπρεπώς.

Καλό το τρέξιμο και απαραίτητο, δε λέω. Αλλά είναι κι εκείνα τα μικρά, απλά κι εύκολα, που μπορούμε να κάνουμε ο καθένας μας, για να κάνουμε αυτή την τρελή καθημερινότητα καλύτερη. 

Εκείνα που ξεκινούν από το σπίτι, την οικογένεια, την πρώτη κοινωνία μας. Ο σεβασμός ας πούμε, πρώτα προς τον εαυτό μας κι έπειτα προς τον δίπλα μας. Έπειτα προς τα ιδανικά και τις αξίες μας. Προς εκείνα τα ωραία που κάποτε γαλουχηθήκαμε και πλέον τα έχουμε ξεχάσει. 

Ξοδεύουμε αλόγιστα τον χρόνο μας, ενώ μπορούμε να τον αξιοποιήσουμε σωστά, διεκδικώντας τα κεκτημένα, ενώ παράλληλα να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας. 

Ούτε η φύση, ούτε οι άνθρωποι έχουν την όρεξη να μας εκδικηθούν, αν ο καθένας μας είναι εντάξει απέναντι στον άλλον.

Ας απολαύσουμε και τη φύση και όσους είναι ακόμα δίπλα μας. Ο χρόνος μας είναι πολύ λίγος πάνω σε τούτη την πλάση κι εμείς το αγνοούμε. Είμαστε ένας κόκκος άμμου, που στο πρώτο φύσημα σκορπάμε και χανόμαστε. Γι' αυτό όσο πατάμε γερά πάνω στη γη, ας απολαύσουμε κάθε σταθερό μας βήμα και με λίγη καλή θέληση ας το κάνουμε χορό χαρούμενο και ρυθμικό κι ας παρασύρουμε κι όσους δεν μπορούν ακόμα να το καταλάβουν. Ας τους αφήσουμε να ταλαντευτούν από τη ζάλη του χορού, για να μάθουν πως ο ρυθμός δεν είναι μονότονος και βαρετός. Ότι μπορεί να γίνει χαρούμενος και διασκεδαστικός, αρκεί να το θέλουμε. 

Κι ας είναι στιγμές μικρές εκείνες της ξενοιασιάς. Αρκεί να είναι ουσιαστικές και δίχως σκέψεις μουντές. Βαμμένες με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, που διώχνει τη μαυρίλα της βροχής. 

Λίγος ελεύθερος χρόνος χωρίς τρέξιμο, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν...

Αυτές τις σκέψεις έκανα χθες βράδυ, καθώς οδηγούσα μόνη σε έναν επαρχιακό δρόμο, επιστρέφοντας από μια όμορφη γιορτή, αφιερωμένη στο βιβλίο. Είχα καιρό να αφιερώσω λίγες στιγμές ξενοιασιάς στον εαυτό μου και να ασχοληθώ με εκείνα τα άλλα τα ωραία, που δίνουν γλυκιά γεύση στη ζωή μας!

Δοκιμάστε το, αξίζει τον κόπο...

Δήμητρα Τράκα