Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Αγαπημένοι μου φίλοι
μετά από τη σημερινή έναρξη των γιορτών για μένα, που όπως βλέπετε
ξεκίνησε με μια μεγάααααααααααααλη βόλτα στην πόλη μου και με καλό μεζέ και ουζάκι,
επειδή θα πάρω άδεια από τη σημαία αυτή τη φορά, γιατί επιβάλλεται,
θα ευχηθώ σε όλους σας καλές γιορτές, χαρούμενα Χριστούγεννα και
ο καινούργιος χρόνος που θα έρθει να φέρει σε όλους μας
ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΖΕΣΤΑΣΙΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!
Να περάσετε όλοι όσο πιο όμορφα μπορείτε, αφήστε λίγο τα προβλήματα, άλλωστε δεν τελειώνουν ποτέ κι ευχαριστηθείτε χαρούμενες στιγμές με όλους όσους αγαπάτε και σας αγαπούν!!!
Δήμητρα Τράκα

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013


Άρθρο από το Χριστουγεννιάτικο τεύχος του περιοδικού "Ζω στη Θεσσαλονίκη"
                          


Ένα παιδί μετράει τα δώρα!

«Φώτα σβηστά, πολύχρωμα λαμπιόνια αναβοσβήνουν στο δέντρο, μια κάλτσα κρεμασμένη στο τζάκι περιμένει τα δώρα.
Και το πρωί;
Χαρούμενες παιδικές φωνές, που η αγκαλιά γεμίζει δώρα και η καρδούλα αγαλλίαση, επειδή κάποιος υπενθυμίζει σ’ ένα παιδί ότι αξίζει την αγάπη του…»


Ο παιδοψυχολόγος Κωνσταντίνος  Δημάτης, μας εξηγεί πώς πρέπει να επιλέξουμε τα δώρα των παιδιών μας για τις γιορτές των Χριστουγέννων.

Δήμητρα: Οι μέρες των Χριστουγέννων για ένα παιδί, είναι πάντα ταυτισμένες με τα δώρα που κρύβει το χριστουγεννιάτικο δέντρο κάτω από τα κλαδιά του. Και βέβαια ας μη γελιόμαστε, κάθε ενήλικας θέλει να ‘κλέψει’ λίγο από την παιδική αθωότητα και να γευτεί την χαρά του ανοίγματος ενός δώρου, ντυμένο με πολύχρωμα χαρτιά περιτυλίγματος. Λίγο η έκπληξη, λίγο η αναμονή, λίγο η γιορταστική ατμόσφαιρα και λίγο η παιδική ανυπομονησία, όλα μαζί συνθέτουν αυτή τη μαγική στιγμή!

Κωνσταντίνος:  Θα μπορούσαμε να πούμε, πως η στιγμή που ανοίγει ένα παιδί το χριστουγεννιάτικο δώρο του είναι μαγική από μόνη της και συμπυκνώνει το νόημα των Χριστουγέννων, όχι βέβαια με την έννοια που τείνει να λάβει τη σύγχρονη εποχή, αλλά με μία πιο συναισθηματική έννοια. Είναι η στιγμή που ένα παιδί νιώθει ότι είναι σημαντικό στα μάτια εκείνου που του πήρε το δώρο. Είναι η στιγμή που νιώθει μία απαραίτητη διαβεβαίωση ότι οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή τον/την έχουν στο νου τους και δεν τον/την ξεχνάνε. Μπορεί να ακούγονται αυτονόητα όλα αυτά,  όμως αν σκεφτούμε  τι συμβαίνει με τα παιδιά που διαψεύδονται οι προσδοκίες τους ή που ακόμα δεν έχουν την ευκαιρία να βιώσουν τη ζεστασιά και την αγάπη αυτών των ημερών, τότε μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της χριστουγεννιάτικης παράδοσης των δώρων.

Δήμητρα: Δεν περνά σαφώς απαρατήρητο, το γεγονός ότι ένα παιδικό δωμάτιο, μοιάζει συχνά με ντουλάπι έτοιμο να εκραγεί. Ο όγκος των παιχνιδιών είναι τόσο μεγάλος που πολλές φορές ξεχειλίζουν και σε άλλους χώρους του σπιτιού. Ποια είναι άραγε η αιτία αυτής της υπερβολής;

Κωνσταντίνος: Να επεκτείνω το ερώτημα και να ρωτήσω εγώ με τη σειρά μου: με πόσα αλήθεια από όλα αυτά τα παιχνίδια μπόρεσε το παιδί να «γνωριστεί» πραγματικά και σε βάθος; Να παίξει ξανά και ξανά, ν’ ανακαλύψει όλες τις λειτουργίες ή τις δυνατότητες ενός παιχνιδιού, να φανταστεί νέους πιο ιδιοσυγκρασιακούς τρόπους χρήσης; Να το μοιραστεί με φίλους και ν’ ανακαλύψουν μαζί διαφορετικούς τρόπους παιξίματος; Πολλές φορές η σχέση μας με ένα παιχνίδι αντιπροσωπεύει και τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους γύρω μας. Στην περίπτωση του παιδιού με τους δασκάλους, τους συμμαθητές, τους φίλους, τους γονείς. Μήπως η υπερβολική συσσώρευση παιχνιδιών σε ένα παιδικό δωμάτιο προδίδει την υιοθέτηση από μέρους μας ενός πιο γρήγορου και επιφανειακού τρόπου με τον οποίο βιώνουμε τα πράγματα και τις σχέσεις γύρω μας;

Δήμητρα: Πολλά τα παιχνίδια, πολλές και οι επιλογές! Και οι μέρες των εορτών μέσα στο ημερολογιακό έτος όμως, δεν είναι λίγες. Κάθε φορά, ο γονιός και ο νονός αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο της αναζήτησης του καινούργιου, του μοντέρνου και του πιο φανταχτερού δώρου. Μήπως και οι μεγάλοι τελικά, χάνονται στον λαβύρινθο των καταστημάτων και αντί να επιλέξουν το κατάλληλο, επιλέγουν απλώς ακόμα ένα κουτί στο τεράστιο σωρό των παιχνιδιών;

Κωνσταντίνος:  Πολλές φορές είναι έτσι ακριβώς.  Η τεράστια προσφορά διαφορετικών παιχνιδιών από τη μία πλευρά και η δικαιολογημένη επιθυμία των μεγάλων, να ανταποκριθούν στις επιθυμίες των παιδιών, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να επιλέξουν το καλύτερο ανάμεσα σε άπειρες επιλογές, οδηγεί σε βιαστικές ή σε χωρίς πολλή περίσκεψη επιλογές. Έτσι για παράδειγμα,  στο τέλος προκύπτει μία αγχωτική επιλογή η οποία μπορεί να έχει ως μοναδικό κριτήριο τη γενίκευση ότι στα αγόρια αρέσουν τα πολεμικά παιχνίδια και στα κορίτσια οι κούκλες, ξεχνώντας την ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου παιδιού. 

Δήμητρα: Για ν’ αποφύγουμε την υπερβολή, χαρίζοντας απλώς ακόμα ένα δώρο, σε ένα παιδί. Ποια πρέπει να είναι τα κριτήρια, σύμφωνα με τα οποία θα πρέπει να επιλέγουμε τα δώρα των παιδιών;

Κωνσταντίνος:  Αυτό που έχει πραγματικά μεγάλη σημασία είναι να αναρωτηθούμε, τι θα άρεσε στο συγκεκριμένο παιδί με τα συγκεκριμένα ενδιαφέροντα, που ζει στη συγκεκριμένη οικογένεια με τη συγκεκριμένη κουλτούρα, στη συγκεκριμένη ηλικία. Ακόμα πιο απλά: πως μπορεί κάποιος να έρθει στη θέση ενός παιδιού, να δει τον κόσμο μέσα από τα μάτια του, να  αναρωτηθεί και να ανακαλύψει τι θα επιθυμούσε  το ίδιο το παιδί σαν δώρο;

Δήμητρα: Πολλές φορές παρατηρούμε ότι τα παιδιά μετρούν τα δώρα που βρίσκονται κάτω από το δέντρο και στην περίπτωση που είναι έστω και κατά ένα λιγότερα από τα περσινά, απαιτούν ακόμη ένα παραπάνω! Τι δεν έχει πάει καλά σ’ αυτή την περίπτωση;

Κωνσταντίνος:  Όταν ένα παιδί απαιτεί όλο και περισσότερα ή έχει μπει ήδη στη διαδικασία να μετράει για να επιβεβαιώσει, αν κάποιος το αγαπούσε περισσότερο πέρυσι από ό,τι εφέτος ή απαιτεί συνεχώς, αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πήγε και τόσο καλά στις σχέσεις του με τους σημαντικούς ανθρώπους μέχρι τώρα. Για κάποιους λόγους το παιδί νιώθει μία ανασφάλεια για την αγάπη των άλλων προς το πρόσωπο του και για αυτό έχει την ανάγκη να ζητά διαρκώς ή να «μετρά» το πόσο το αγαπούν οι άλλοι.

Δήμητρα: Η χείριστη των περιπτώσεων όμως, είναι η στιγμή που ο γονιός αδυνατεί να περάσει το κατώφλι ενός καταστήματος παιχνιδιών. Τότε είναι που η κάλτσα του Αϊ-Βασίλη μένει άδεια, όπως ακριβώς και τη στιγμή που κρεμάστηκε στο τζάκι. Η οικονομική κρίση λοιπόν, κάνει όχι απλώς εκπτώσεις στα δώρα των παιδιών, αλλά περικοπές μέχρι νεοτέρας. Και σε αυτή την περίπτωση καλούμαστε να εξηγήσουμε σ’ ένα παιδί, τι σημαίνει η άδεια χριστουγεννιάτικη κάλτσα.

Κωνσταντίνος:   Ίσως είναι ένα από τα πιο οδυνηρά συναισθήματα που μπορεί να έχει ένας γονέας, να μη  μπορεί να προσφέρει στο παιδί του αυτό που επιθυμεί. Και όσο πιο μικρή η ηλικία των παιδιών, τόσο πιο δύσκολο είναι να τους δώσεις να καταλάβουν, τί επιπτώσεις έχει η οικονομική κρίση στη διατήρηση μιας ομαλής οικογενειακής ζωής. Η κρίση μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να σταθεί αφορμή για να συνειδητοποιήσει το παιδί ότι κάποιο από τα πιο ωραία δώρα είναι ο χρόνος που μπορούν να απολαύσουνε και να μοιραστούν μαζί γονέας και παιδί, ένα παιχνίδι που θα κατασκευάσουνε εξαρχής μαζί. Δεν είναι τυχαίο ότι τα πιο αγαπημένα μας παιχνίδια έγιναν αυτά, που στην αρχή τα μάθαμε ή τα μοιραστήκαμε μαζί με ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. 

Δήμητρα: Μήπως θα έπρεπε τελικά, να εξηγούμε στα παιδιά από μικρή ηλικία, την πραγματική αξία ενός δώρου και μάλιστα ότι η αξία αυτού ανεβαίνει, από την αγάπη εκείνου που το προσφέρει και όχι από την τιμή και την αισθητική του όμορφου πακέτου;

Κωνσταντίνος: Η εξήγηση αυτή είναι κάτι που πρέπει να γίνεται από πολύ νωρίς στη ζωή. Και είναι κάτι που τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ακόμα καλύτερα μέσα από συγκεκριμένα βιώματα και όχι μέσα από επεξηγήσεις και συζητήσεις. Δώρο είναι οτιδήποτε μας προσφέρεται από κάποιον που μας κρατάει στο νου του και φροντίζει με τον τρόπο αυτό  να μας θυμίσει ότι αξίζουμε την αγάπη του και ότι είμαστε σημαντικοί για αυτόν.  

*Κωνσταντίνος Δημάτης, Ψυχολόγος, MSc στην Κλινική Ψυχολογία, MSc στην Ψυχική Υγεία Παιδιών και Εφήβων






Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013



Έτοιμη κι εγώ για τα Χριστούγεννα!!!!
Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους μας με υγεία, αγάπη κι ευτυχία!!!!


Το παρακάτω απόσπασμα διάβασε η Κάκια Ξύδη στην εκπομπή της "Ταξίδι στην ομίχλη" από το βιβλίο μου με τίτλο "Ένα Σμαράγδι για Δύο".
(Απόσπασμα από το βιβλίο "Ένα Σμαράγδι για Δύο" που αναφέρεται σε μια ιδιαίτερη Χριστουγεννιάτικη στιγμή των ηρώων.)

"...Ένα πράγμα είχε μείνει να κάνω ακόμα για να κλείσω τον πρώτο κύκλο της ζωής μου και ν’ ανοίξω τον δεύτερο. Να ολοκληρώσω το βιβλίο μου που άφησα μισό πριν χρόνια. Μέχρι τότε, δεν είχα τολμήσει ούτε το συρτάρι που το έκρυβε ν’ ανοίξω. Ένα βράδυ όμως λίγο πριν ο χρόνος ορίσει την λήξη του και έρθει ο καινούργιος για να γράψει με τη σειρά του την δική του ιστορία, στάθηκα μπροστά στο έπιπλο που έκρυβε το δημιούργημά μου. Σε μια εβδομάδα θα γιορτάζαμε το ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς, μαθήματα δεν είχα στο φροντιστήριο και η παρουσία μου στην εταιρεία δεν ήταν απαραίτητη, άλλωστε έπρεπε να μείνω σπίτι με το παιδί γιατί δεν είχε ούτε κι αυτό σχολείο.
Αυτή την τελευταία εβδομάδα του χρόνου που έφευγε και με τη βοήθεια του παιδιού που ήταν πάρα πολύ φρόνιμος, κατάφερα να τελειώσω το βιβλίο μου και να πραγματοποιήσω ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου. Στην τελευταία σελίδα του δεν έγραψα ΤΕΛΟΣ αλλά μετά την τελευταία λέξη, έβαλα τρεις τελείες στην σειρά «…». Μάλλον γιατί δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η ιστορία. Θα άφηνα τώρα πια να την συνεχίσει κάποιος άλλος, εγώ είχα ήδη βάλει την δική μου σφραγίδα.
Το έδωσα σ’ ένα τυπογραφείο και μου έκαναν μια πρόχειρη βιβλιοδεσία. Στο εξώφυλλό του, έδωσα να μου βάλουν μια φωτογραφία. Το πρόσωπο του Γιάννη μου. Του πρώτου μεγάλου έρωτα της ζωής μου, την αιτία που εγώ ζω όλα αυτά σήμερα, την αιτία που έχω την ευτυχία να είμαι μάνα και να μετράω μέρες γεμάτες χαμόγελα και χαρές. Όταν το παρέλαβα ολοκληρωμένο πια, το τύλιξα σ’ ένα ωραίο χαρτί και το έβαλα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Όταν άλλαξε ο χρόνος, ο Γιαννάκης έτρεξε να δει τα δώρα που του είχε αφήσει ο Άγιος Βασίλης και σκόνταψε πάνω στο μεγάλο βιβλίο. Το πήρε στα χέρια του με δυσκολία λόγω του όγκου και το έφερε στην πολυθρόνα όπου καθόμασταν με τον Μάνο αγκαλιά.
«Μαμά, δες ένα μεγάλο δώρο που μου έφερε ο Άγιος Βασίλης!» μου φώναξε τρέχοντας προς το μέρος μας.
«Του το έδωσε ο μπαμπάκας σου αγόρι μου που βρίσκεται ψηλά στον ουρανό για να τον θυμάσαι.» του είπα.
Το άνοιξε και αντικρίζοντας την φωτογραφία του Γιάννη, ο μικρός χαμογέλασε και φώναζε δυνατά «ο μπαμπάς μου!». Κοιταχτήκαμε με τον Μάνο στα μάτια και όσο κι αν θέλαμε να κρύψουμε τα δάκρυά μας, δεν ήταν αυτό εφικτό. Πήραμε στα χέρια μας τον μικρό και όλοι μαζί ξεφυλλίσαμε το τεράστιο βιβλίο. Δεν το κλείσαμε και δεν σταματήσαμε να μιλάμε γι’ αυτό, παρά μόνο όταν το ρολόι έδειξε τρεις τα ξημερώματα και είχαμε όλοι νυστάξει αρκετά. Από εκείνο το βράδυ άλλωστε δεν σταματήσαμε ποτέ να μιλάμε για το βιβλίο και το τοποθετήσαμε πλάι στο μεγάλο σμαράγδι πάνω στο τζάκι του σαλονιού μας, σε περίοπτη θέση και τα δύο."

"Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας", από την Κατερίνα Σημηντήρα(Α΄ ΜΕΡ...



Όμορφες στιγμές που ζήσαμε στην παρουσίαση της καλής φίλης και ποιήτριας
Κατερίνας Σημηντήρα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Κατερίνα που μου εμπιστεύτηκε την παρουσίαση του έργου της!
Πάντα καλοτάξιδη και πάντα επιτυχίες!

Μέρος α'



Μέρος β' 
http://www.youtube.com/watch?v=Tfe1NSazOZg&feature=share&list=UUqDiqAwsWRur4d6QUDdG5uQ