Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2016

Ελλάδα... μύρισε Χριστούγεννα!!!


Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Μέρες Άγιες και η χώρα μας φορά τα γιορτινά της, για να υποδεχθεί τη γέννηση του Θεανθρώπου, αλλά και για να ξεκινήσουν καινούργιες σελίδας ιστορίας, αφού αποχαιρετά έναν χρόνο και καλωσορίζει έναν ακόμα.
Πολύχρονα λαμπιόνια, χρώματα φωτεινά και μουσικές χαρούμενες στολίζουν τις πόλεις και τα χωριά. Δέντρα στολισμένα, φάτνες προσεγμένες, ευωδιές από κανέλα και γαρύφαλλο, γλυκές γεύσεις από σιρόπια εδεσμάτων, έντονες μυρωδιές από τους φούρνους που ψήνουν ολημερίς και λαμπερά χαμόγελα.
Άνθρωποι που για λίγο δικαιούνται να ξεχάσουν και να προσευχηθούν για το δικό τους θαύμα, για εκείνο που θα φέρει την ευτυχία στους ίδιους και σε εκείνους που αγαπούν.
Όλα αυτά και ακόμα περισσότερα είναι τα Χριστούγεννα για την Ελλάδα. Είναι όμως κι εκείνα τα ξεχωριστά και ιδιαίτερα, που βγαίνουν για λίγο από το σεντούκι του χρόνου και παραμένουν ζωντανά και αναλλοίωτα, για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι καινούργιοι.
Αυτή τη φορά φίλοι μου θα κάνουμε ένα ταξίδι σε όλη την Ελλάδα και θα ζήσουμε από κοντά έστω για λίγο, τη μαγεία του κάθε τόπου τις γιορτινές μέρες μέσα από τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις του. Για πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο να ξεκινήσουμε το ταξίδι... 
http://now24.gr/ellada-mirise-christougenna/

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

Γιατί περιμένω τα Χριστούγεννα;

Γράφει η Δήμητρα Τράκα



Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, μόλις έρθει ο Δεκέμβρης, με πιάνει μια τρελή ανυπομονησία να έρθουν τα Χριστούγεννα. Τώρα θα μου πείτε ποιον δεν τον πιάνει τα τελευταία χρόνια; 
Μόλις μπήκε λοιπόν ο Δεκέμβρης, φούρια-φούρια και στόλισα το δέντρο, το σπίτι κι άρχισα να κάνω τα πρώτα σχέδια για τα γιορτινά τραπέζια. Αφού στόλισα τα πάντα, πήρα τον καφέ μου και κάθισα δίπλα στο δέντρο. Άναψα ένα τσιγάρο και μέσα από τον καπνό, χάζευα ένα-ένα τα στολίδια. 
Καθώς μαγνητίστηκα από τη λάμψη και τα φώτα, το μυαλό μου άνοιξε το σεντούκι του χρόνου και ταξίδεψε πίσω, σ' εκείνα τα χρόνια που ήμουν παιδί και θυμήθηκα την προσμονή τούτων των ημερών. Το στόλισμα του δέντρου, τα πολύχρωμα λαμπάκια, τις ευωδιές που έρχονταν κάθε μέρα από την κουζίνα, τα εντυπωσιακά δώρα και τα πρόσωπα, τα πολλά πρόσωπα που γέμιζαν το σπίτι μας και τα φωτεινά χαμόγελα που στόλιζαν αυτά τα πρόσωπα.
Θυμάμαι όμως πολύ καλά, ότι αυτός ο σημαιοστολισμός γινόταν λίγες μόνο μέρες πριν τα Χριστούγεννα και όχι ένα κι ενάμιση μήνα πριν, όπως τώρα. Αναρωτήθηκα, για ποιο λόγο μας έχει πιάσει αυτή η αλλόκοτη φρενίτιδα και η επιμονή να φέρνουμε κάτι πιο κοντά μας και δεν έχουμε την υπομονή να το ζήσουμε τη στιγμή που πρέπει; Κάποτε δηλαδή τόσο πολύ απαξιώναμε τη λάμψη και τη γιορτινή ατμόσφαιρα; Δε νομίζω. Είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που δε προσμένουν τα Χριστούγεννα με χαρά. Κάποιοι μάλιστα, αν μπορούσαν να κρατήσουν το δέντρο στο σαλόνι τους όλο το χρόνο θα το έκαναν ευχαρίστως. Μη σας πω πως είμαι κι εγώ ένας από αυτούς.
Κι όμως, δεν φταίει αυτό. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη από μια ψευδαίσθηση, για να γεμίσει την ψυχή του. Τι θέλω να πω; Θα σας εξηγήσω αμέσως φίλοι μου. 
Κάποτε λέγαμε ότι πολυτιμότερο αγαθό από την υγεία μας δεν έχει. Και αυτό είναι η μόνη αλήθεια!!! Στις μέρες που διανύουμε όμως, καταλαβαίνει κανείς ότι τελικά υπάρχουν και κάποια άλλα πράγματα, επίσης πολύτιμα, που αν τα στερηθούμε νιώθουμε κενοί. Είναι δηλαδή τόσα πολλά τα προβλήματα που μας κατακλύζουν, που αν έχουμε την υγεία μας, δεν λέμε δόξα τω Θεώ, αλλά παλεύουμε διαρκώς καθημερινά για να τα λύσουμε. 
Ξεχνάμε το πραγματικά πολύτιμο κι ασχολούμαστε με όλα τα άλλα. Τώρα θα μου πείτε ότι συμφωνείτε απόλυτα, πως το πολυτιμότερο αγαθό είναι η υγεία και κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό, όμως όταν το ντουλάπι της κουζίνας είναι άδειο και στο μεσημεριανό τραπέζι κάθε φορά λείπουν όλο και περισσότερα δεν είναι σημαντικό; Φυσικά και είναι. Δεν είναι σημαντικό, όταν έρχονται οι λογαριασμοί και στο πορτοφόλι υπάρχουν χρήματα μόνο για να σιτιστεί μια οικογένεια; Φυσικά και είναι. Δεν είναι σημαντικό, όταν δεν υπάρχει στάλα πετρέλαιο και η σόμπα αλογόνου δεν αρκεί για να ζεστάνει παρά μόνο ένα δωμάτιο κι αυτό με δυσκολία; Φυσικά και είναι. Δεν είναι σημαντικό, που έρχονται οι γιορτές και το μεροκάματο δεν πληρώθηκε, αλλά τα παιδιά είναι παιδιά και περιμένουν τον Άγιο Βασίλη; Φυσικότατα είναι. Δεν είναι σημαντικό, που η σύνταξη κι αυτό το μήνα ήρθε ακόμα πιο λειψή και δεν φτάνει ούτε για τα φάρμακα, πόσο μάλλον για τα κάλαντα των εγγονιών; Φυσικά και είναι. 
Ή μήπως δεν είναι σημαντικό ότι πολλά μα πάρα πολλά παιδιά δεν έχουν ένα σπίτι ζεστό και δυο γονείς να τα φροντίζουν όλο το χρόνο, παρά μόνο ένα χέρι απλωμένο για να ζητιανεύουν για ένα κομμάτι ψωμί; Αυτό κι αν είναι σημαντικό.
Και πού έχουμε καταλήξει; Σε έναν σημαντικό αριθμό αυτοκτονιών, γιατί μια θηλιά όλο σφίγγει και σφίγγει και ο κλοιός της παίρνει μαζί του και όλη την οικογένεια. Σε ένα τραγικό ποσοστό ανεργίας. Σε αιματηρές οικονομίες των γονιών για να μην στερηθούν τα παιδιά. Σε υποκατάστατα προϊόντων που υπάρχουν διαθέσιμα προς βρώσιν, αλλά και σε υποκατάστατα φαρμάκων, όταν υπάρχει ανάγκη. Έτσι, το μόνο που μας έμεινε, είναι να αναζητήσουμε λίγη μαγεία στην ύλη. Έστω κι αν αυτό είναι προσωρινό. Έστω κι αν αυτό κρατήσει για πολύ λίγο. 
Αποζητούμε την απόδραση στη ψεύτικη λάμψη και στη χρυσόσκονη που θα σκεπάσει για λίγο όσα μας περιβάλλουν, για να ξεχαστούμε, γνωρίζοντας ότι σε λίγες μέρες ο αέρας που θα φυσήξει θα πάρει μαζί του τη χρυσόσκονη και θα σβήσει όλα τα φώτα και θα μας κάνει να επιστρέψουμε στο γκρίζο και στο άχρωμο. 
Με τη δική μας συγκατάθεση λοιπόν, γινόμαστε έρμαια μιας παροδικής ύλης, γιατί το έχουμε πραγματικά ανάγκη. Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Ο άνθρωπος σε καταστάσεις απελπισίας, ψάχνει από κάπου να πιαστεί. Ακόμα κι αν αυτό είναι για λίγο και ψεύτικο. Έχει ανάγκη το όνειρο και προσπαθεί να το ζήσει όπως μπορεί. Προσωπικά πιστεύω ότι κάνει πολύ καλά. Αν όλο αυτό προσφέρει μια στάλα χαράς, ας είναι. Άλλωστε δεν μας έμειναν και πάρα πολλά.   
Είμαι σίγουρη, πως όσοι φτάσατε να διαβάζετε ως εδώ, αυτές τις σκέψεις μου, σίγουρα θα αναρωτιέστε, για ποιο λόγο τις καταθέτω. Για να σας μαυρίσω την ψυχή; Όχι φίλοι μου. Να είστε βέβαιοι ότι δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Αντιθέτως, θεωρώ πως από όλη αυτή την κατάσταση ίσως βγει και κάτι πολύ καλό. 
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Όσο κι αν μας μαγέψει η λάμψη των γιορτών, δεν θα γίνει κανένα θαύμα δυστυχώς, για να διαγραφούν με μια μονοκονδυλιά όλα μας τα προβλήματα. Μόλις σβήσουν τα φώτα, αυτά τα άτιμα πάλι εκεί θα είναι και θα μας περιμένουν. Δεν κάνουν χάρες, απλώς μπαίνουν για λίγο σ' ένα συρτάρι και ξαναβγαίνουν όταν έρθει η ώρα. 
Όμως αν το δούμε από την άλλη σκοπιά, για σκεφτείτε τι γίνεται τούτες τις μέρες; Κάποτε ας πούμε, το μόνο που μας ένοιαζε, ήταν τι καινούργιο φόρεμα θα φορέσουμε, σε ποιο "ιν" μαγαζί θα κάνουμε ρεβεγιόν, πόσα περισσότερα δώρα θα κάνουμε και σε ποιο θέρετρο θα περάσουμε τις γιορτές. 
Ενώ τώρα; Τώρα, θα συνεννοηθούμε με τις οικογένειες και τους φίλους για να δούμε σε ποιο σπίτι θα περάσουμε όλοι μαζί τις γιορτές. Στην πόλη ή στο χωριό, δεν έχει σημασία. Ούτε το φόρεμα έχει σημασία, ούτε αν το χωριό των γονιών είναι κάποιος "ιν" προορισμός για το χειμώνα. Κι ας έγινε η γαλοπούλα κοτόπουλο. Έτσι κι αλλιώς, ξενόφερτο το έθιμο. Κι ας είναι η πιο μεγάλη βόλτα σε μια ονειρούπολη του γειτονικού δήμου και όχι μια ευρωπαϊκή πόλη. Κι ας πέσουν στην πράσινη τσόχα φασόλια αντί για μάρκες και χρήματα. 
Τουλάχιστον, θα είμαστε όλοι μαζί παρέα. Θα μοιραστούμε αυτά που έχουμε, θα γελάσουμε, θα τραγουδήσουμε, θα ευχηθούμε και θα ξορκίσουμε το κακό, κυνηγώντας το μικρό καλικαντζαράκι με το θυμιατό από τη μία γωνιά στην άλλη του σπιτιού. Γιατί εγώ, ακόμα και τώρα, περιμένω την ώρα που ο μπαμπάς μου θα τρέξει με το θυμιατό, στα σκοτεινά δωμάτια κυνηγώντας τον καλικάντζαρο και θα βγάλει τις υποτιθέμενες κραυγές πως τάχα του έκαψε την ουρά. 
Γιατί όλοι μας, θα κάνουμε τη δική μας ευχή, για να έχει ο Θεός καλά τους δικούς μας ανθρώπους, αφού ναι, δεν ξεχάσαμε ποτέ πως το πολυτιμότερο αγαθό είναι η υγεία και δεν βάζουμε τίποτε πάνω από την ευτυχία εκείνων που αγαπάμε. Μόνο λίγο, αλλά πολύ λίγο, έχουμε ανάγκη από το όνειρο των Χριστουγέννων. Ας το ζήσουμε λοιπόν κι ας απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε τις στιγμές με όλους όσους αγαπάμε, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι τα πραγματικά δώρα μας για τα Χριστούγεννα. Οι δικοί μας άνθρωποι!!!
Γι' αυτό περιμένω τα Χριστούγεννα...

Με το καλό να υποδεχτούμε τις γιορτές φίλοι μου!!!
          

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Άντρας vs Γυναίκας... ή μήπως είναι φίλοι;



Γράφει η Δήμητρα Τράκα


Κάτσε να δεις με ποιους έκανα καλύτερη παρέα όταν ήμουν μικρή...
Οι παρέες ήταν πάντα μεικτές. Αγόρια κορίτσια αλωνίζαμε τις γειτονιές και τις πλατείες, σκαρφαλώναμε στις μάντρες και το κυνηγητό και το κρυφτό πήγαινε σύννεφο, μέχρι αργά το βράδυ. Όπως και να είχε, αυτά τα ομαδικά παιχνίδια ήταν πάντα πιο συναρπαστικά από εκείνα με τις κούκλες και τα κουζινικά. Τώρα θα μου πεις αγαπητέ μου αναγνώστη "Το λες εσύ που ήσουν αγοροκόριτσο" κι εγώ με τη σειρά μου θα σου απαντήσω ότι δεν ήμουν μόνο αγοροκόριτσο. Και σχοινάκι έπαιζα με τις φίλες μου και λάστιχο, απλώς τις κούκλες και τα κουζινικά τα βαριόμουνα.  
Τέλος πάντων, επειδή την παιδική ηλικία τη διαδέχεται η εφηβική και τα ενδιαφέροντα αλλάζουν, αρχικά θα σας πω ότι ανήκω στη γενιά που και ως έφηβοι ακόμα, παίζαμε στις αλάνες, οι παρέες παρέμειναν μεικτές και πολύ γρήγορα εμφανίστηκαν δειλά τα πρώτα καρδιοχτύπια. 
Ξέρετε πιο ήταν το πιο ωραίο σε αυτές τις περιπτώσεις του πρώτου έρωτα; Ότι ήταν πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις που ο έρωτας γεννιόταν μέσα από την παρέα. Συνήθως ένα καινούργιο πρόσωπο μας κέντριζε το ενδιαφέρον. Ο φίλος και η φίλη ή ο συμμαθητής και η συμμαθήτρια παρέμεναν το καταφύγιο της νιότης, απαλλαγμένο από ερωτικές συμπεριφορές. Ίσως αυτό μας έκανε να εκτιμήσουμε την έννοια της φιλίας και να υπολογίζουμε σε αυτήν σε κάθε έκτακτη περίσταση. 
Δεν ξέρω τι έφταιξε και μάθαμε έτσι και το διατηρήσαμε μέχρι και την ενηλικίωσή μας. Μπορεί να φταίει που αν μας έβλεπε κανείς, θα πρόσεχε ότι ήμασταν μια κοψιά όλοι μας. Ίδιο ντύσιμο και στυλ και ίδιες συμπεριφορές και ίσως αυτό να μην προκαλούσε το ενδιαφέρον του ενός για τον άλλον. Μπορεί  να φταίει που μεγαλώσαμε μαζί και βιώσαμε όλα τα στάδια μέχρι και την ενηλικίωση ταυτόχρονα παρέα. Μπορεί και να θέλαμε να διατηρήσουμε την αθωότητα της πρώτης νιότης μέχρι το τέλος. 
Πάντως, θεωρώ πως όλο αυτό, υπήρξε το υπόβαθρο για τις μετέπειτα συμπεριφορές μας. Πολλοί από εμάς παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένειες, όμως από όσο έχω παρατηρήσει, κανένας δεν επέλεξε για σύντροφό του κάποιον από εκείνους που ήμασταν φίλοι από παιδιά. Τώρα θα μου πείτε, μπορεί απλώς να έτυχε. Μπορεί, θα συμφωνήσω. 
Θα συμφωνήσετε όμως κι εσείς μαζί μου, στο ότι αν έχεις ένα τέτοιο υπόβαθρο κι έχεις μάθει να σέβεσαι τη φιλία, ανεξαρτήτως προσώπου, τότε μπορείς να την καλλιεργήσεις και να εξακολουθείς να τη σέβεσαι για πάντα. 
Έχω να θυμηθώ πολλές φορές που έκλαψα στην αγκαλιά ενός κολλητού μου για κάποιο αγόρι που δεν με ήθελε κι άλλες τόσες που ο κολλητός μου δέχτηκε να παίξει το ρόλο ενός αντίζηλου, καθώς και το αντίστροφο. Όπως επίσης και τις εκδρομές που κοιμηθήκαμε τρία και τέσσερα άτομα μαζί σ' ένα κρεβάτι αποκαμωμένοι από τις τρέλες της ημέρας, χωρίς ποτέ να σκεφτεί κάποιος κάτι πονηρό για κάποιον. Κι άλλες τόσες που ζητήσαμε την έγκριση από κάποιον φίλο ή φίλη για κάποιο φλερτ μας, γιατί υπολογίζαμε τη γνώμη τους. 
Και τώρα πια, που οι ζωές μας πήραν το δρόμο τους, με μεγάλη χαρά ανταμώνουμε πάλι με αγκαλιές και φιλιά κι ας μας συνοδεύουν οι σύζυγοί μας, που έμαθαν ότι εμείς θα σεβόμαστε για πάντα τη φιλία μας.
Κι όλο αυτό, αν θέλουμε μπορούμε να το διατηρήσουμε σε όλες τις διαπροσωπικές μας σχέσεις νομίζω. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να απουσιάζουν ο σεβασμός και η εκτίμηση απέναντι στα δύο φύλα. Δεν μας καθοδηγούν μόνο τα αρχέγονα και ζωώδη ένστικτα, αλλά η λογική και οι ηθικοί κανόνες. Κανόνες που μόνοι μας δημιουργήσαμε οι άνθρωποι, με σκοπό την ισορροπία κατά την εξέλιξη του είδους μας, από αρχαιοτάτων χρόνων. 
Άρα λοιπόν, θα καταλάβατε όλοι σας, αγαπητοί μου αναγνώστες ότι κατά τη δική μου ταπεινή άποψη, δυο άνθρωποι, ένας άντρας και μία γυναίκα, μπορούν να είναι φίλοι και μάλιστα καρδιακοί πολλές φορές. Όλα ξεκινούν από το σεβασμό και τη σωστή γνώση περί φιλίας. Μιας φιλίας που μπορεί πολύ εύκολα να παρεξηγηθεί, αν ξεπεραστούν τα όρια και γκρεμιστούν οι βάσεις. 
Μπορεί για κάποιους, οι απόψεις μου να θεωρηθούν ανόητες και να αντιταχθούν στο όλο θέμα. Πιστέψτε με, δεν με αφορά καθόλου. Σέβομαι τη θέση τους, όπως θα έπρεπε να κάνουν κι εκείνοι για τη δική μου, όμως αυτό που έζησα κι εξακολουθώ να βιώνω με τους δικούς μου φίλους δεν μπορούν να το βεβηλώσουν, με κανέναν τρόπο. 
Κι αυτή τη θέση θεωρώ ότι θα έπρεπε να έχουμε όλοι μας, υπερασπιζόμενοι τη φιλία, ασχέτως φύλου. Αρκεί ο σεβασμός προς το πρόσωπο και όλα είναι εφικτά...    

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2016

Γιατί αγαπώ τη λογοτεχνία...


Γράφει η Δήμητρα Τράκα



Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα γύρω μου υπήρχαν στοίβες από βιβλία. Άλλα στη βιβλιοθήκη, άλλα σε ράφια και συρτάρια και άλλα απλώς ακουμπισμένα κάπου στο δωμάτιό μου. 
Βιβλία κάθε είδους. Από εγκυκλοπαίδειες, βιβλία της σχολής που πήγαινε ο μπαμπάς μου, λογοτεχνικά, βιβλία μαγειρικής της και άρλεκιν της μαμάς μου και κάτι μεγάλα, βαριά, δερματόδετα ιστορικά. 
Όσο ήμουν παιδί, μου άρεσε να κάθομαι μπροστά στη μεγάλη βιβλιοθήκη, έβαζα τις κούκλες μου απέναντι κι έκανα τη δασκάλα. Μόνο για μαθήτριες τις ήθελα τις κούκλες μου, αλλιώς δεν με συγκινούσαν, προτιμούσα τα αυτοκινητάκια μου. 
Όταν μεγάλωσα λιγάκι, κάπου μετά τα πέντε μου χρόνια, που άρχισα να διαβάζω, έπιανα τα βιβλία και καθόμουν στο χαλί και προσπαθούσα να διαβάσω, συλλαβιστά στην αρχή, θέλοντας ν' ανακαλύψω τι κρύβει το καθένα μέσα του. Τα περισσότερα ήταν αδύνατον να τα καταλάβω, αφού ήταν βιβλία για μεγάλους και κάποια κάπως εξειδικευμένα. 
Όμως υπήρχαν και κάποια που είχαν κάτι που με μαγνήτιζαν. Ήταν εκείνα τα απλά. Γραμμένα χωρίς δύσκολες λέξεις. Εκείνα που έκρυβαν μύθους και ιστορίες και είχαν και εικόνες. Όχι τα παραμύθια. Εκείνα δεν μου άρεσαν γιατί είχαν πολύ λίγες σελίδες. Όμως κάποια άλλα πιο χοντρά και πιο βαριά, φάνταζαν στα μάτια μου πολύτιμα και σημαντικά. Και όσο τα σήκωνα στα χέρια μου, φανταζόμουν πως αυτός ο άνθρωπος που έγραψε ένα τέτοιο βιβλίο, θα πρέπει να είχε πάρα πολύ μυαλό και απίστευτες γνώσεις.
Κι όσο τα χρόνια περνούσαν και ο αριθμός των βιβλίων που μπορούσα να διαβάσω και να επεξεργαστώ μεγάλωνε, τότε γνώρισα έναν άλλο μαγικό κόσμο. Τον κόσμο της λογοτεχνίας.
Ξαφνικά, τα βιβλία της δικής μου βιβλιοθήκης μου φάνηκαν λίγα. Αφού τα διάβασα όλα, προσπάθησα να εξηγήσω στους γονείς μου, πόσο μαγικές ήταν οι λέξεις των βιβλίων και πόσο πολύ ήθελα να διαβάσω κι άλλα κι άλλα...
Κάπου στα δέκα μου χρόνια, γνώρισα τον υπέροχο κόσμο των βιβλιοπωλείων. Ως τότε, οι γονείς μου επέλεγαν εκείνα που έπρεπε να διαβάσω και μου τα αγόραζαν. Από εκείνο το σημείο όμως, οι επιλογές θα ήταν αποκλειστικά και μόνο δικές μου. 
Έτσι, βρέθηκα σε ένα μεγάλο κατάστημα ένα απόγευμα παραμονής των Χριστουγέννων, όπου γύρω μου το μόνο που υπήρχε ήταν βιβλία. Έφυγα από το χέρι της μητέρας μου κι άρχισα να περιφέρομαι. Φανταχτερά εξώφυλλα, παράξενα ονόματα, εντυπωσιακοί τίτλοι, έμοιαζαν μαγικά στα μάτια μου.
Το πρόβλημα όμως ήταν ότι δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Με πλησίασε η μητέρα μου καθώς είδε την απορία στα μάτια μου και μου είπε πως πίσω από κάθε βιβλίο, υπάρχει ένα μικρό κείμενο, που γράφει συνήθως μια μικρή περίληψη του βιβλίου και ίσως αυτό θα με βοηθήσει να διαλέξω τι θέλω.
Έπραξα όπως με συμβούλεψε η μαμά μου και γρήγορα διάλεξα μερικά βιβλία, περίπου στα δέκα. Τώρα ήταν η σειρά της μαμάς μου να απορήσει...
Τα πρώτα δέκα, έφεραν τα επόμενα δέκα κι εκείνα τα επόμενα. Και κάθε καλοκαίρι που μαζεύαμε με τη μαμά μου τα σχολικά βιβλία της χρονιάς που έφυγε, γεμίζαμε τα ράφια με καινούργια λογοτεχνικά που όπως έλεγε εκείνη, τα καταβρόχθιζα πολύ πολύ σύντομα. Όχι ότι εκείνη πήγαινε πίσω. Αφού από όσο τη θυμάμαι, διάβαζε και διαβάζει μέχρι και τώρα οτιδήποτε πέσει στα χέρια της, πόσο μάλλον λογοτεχνία που κι εκείνη αγαπά πολύ!
Με αυτό τον τρόπο λοιπόν, μυήθηκα στη λογοτεχνία. Γνώρισα κόσμους, ιστορίες και ήρωες μέσα από τις σελίδες άπειρων βιβλίων. Άλλα τα αγάπησα, άλλα τα μίσησα, άλλα τα βαρέθηκα και άλλα τα θυμάμαι ακόμα και σήμερα. 
Ακόμα και την ποίηση, που είναι το λιγότερο διαβασμένο κομμάτι της λογοτεχνίας, το διάβασα κι αυτό. Ειδικά την κλασική ποίηση την λάτρεψα. Με αγαπημένο το γνωστό σε όλους μας ποίημα "Ιθάκη" του Καβάφη, που διάβασα απόσπασμά του σε ένα σχολικό βιβλίο κι έπειτα το αναζήτησα για να το διαβάσω ολόκληρο και μαγεύτηκα. 
Αισθάνομαι πως είναι πραγματικά μαγικός ο κόσμος της λογοτεχνίας. Αν δεν είναι μαγεία, το γεγονός ότι μπορείς να ταξιδέψεις παντού μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου, τότε τι είναι μαγεία; Αν δεν είναι μαγεία οι γνώσεις που μπορείς να πάρεις από κάποια είδη της λογοτεχνίας, τότε τι είναι μαγεία; Αν δεν είναι μαγεία, η πληθώρα των συναισθημάτων που μπορείς να αισθανθείς, μέσα από τις λέξεις μιας ιστορίας, τότε τι είναι μαγεία;
Γι' αυτό αγάπησα τη λογοτεχνία φίλοι μου. Γιατί για εμένα το κάθε βιβλίο μπορεί να σου χαρίσει ένα ταξίδι γνώσεων, φαντασίας, εμπειρίας και συναισθημάτων, το οποίο δεν θα μπορούσες να το ζήσεις αλλιώς. 
Μακάρι να υπήρχαν οι κατάλληλες λέξεις να περιγράψω αυτό που νιώθω κάθε φορά που κρατώ στα χέρια μου ένα καινούργιο βιβλίο, όμως νομίζω ότι δεν υπάρχουν. Και ίσως γι' αυτό, νιώθω απέραντη συγκίνηση, όταν ακούω από τους αναγνώστες μου, ότι κατάφερα να τους ταξιδέψω στους κόσμους των δικών μου βιβλίων, όντας κι εγώ τώρα πια ένας πολύ πολύ μικρός λίθος της λογοτεχνίας. Δεν ξέρω αν ποτέ καταφέρω να κερδίζω τον τίτλο του συγγραφέα και αν αφήσω σημαντικό έργο πίσω μου, όμως θεωρώ μεγάλη μου τιμή, που υπάρχουν αναγνώστες που ταξιδεύουν μέσα από τις δικές μου σελίδες, διότι χωρίς αναγνώστες δεν υπάρχει λογοτεχνία!!!     

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Σπάρτη… η πόλη των ηρώων και της ιστορίας!!!


Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Καινούργια εβδομάδα φίλοι μου και καινούργιος προορισμός στις σελίδες της εφημερίδας μας NOW24.GR.
Ταξιδεύουμε για τη Σπάρτη, την πόλη των ηρώων και της ιστορίας!!!
Πατήστε λοιπόν, τον παρακάτω σύνδεσμο και ξεκινήστε το ταξίδι...
Α! Παραλίγο να το ξεχάσω! Όταν βρεθείτε στα χωριά της Σπάρτης, μην αρνηθείτε το κέρασμα των γυναικών που περιμένουν να τρατάρουν τον επισκέπτη μ’ ένα βάζο γλυκό του κουταλιού και δροσερό νερό, πάνω στον ασημένιο δίσκο στολισμένο με λευκά πλεκτά σεμεδάκια. 
Τέτοια γλύκα συνοδευμένη από το χαμόγελο καλωσορίσματος δεν θα ξαναζήσετε, πιστέψτε με!!!


Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2016

Ταξιδεύω... για εμένα!!!

Γράφει η Δήμητρα Τράκα


Γεννήθηκα λέει πριν από τριάντα και βάλε χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Αλήθεια; Ψέμματα; Τι να σας πω, εγώ δεν θυμάμαι τίποτα. Έτσι μου είπαν, έτσι σας λέω!
Αυτό που θυμάμαι όμως αρκετά καλά, είναι εμένα μέσα σε ένα αυτοκίνητο σχεδόν κάθε μέρα. Κάθε μέρα άλλαζα γειτονιές, γιατί τα σαββατοκύριακα το δρομολόγιο άλλαζε κι έβγαινε εκτός πόλης. Κι αυτοκίνητα άλλαζα. Πότε ήταν κόκκινο, πότε κόκκινο με μαύρο και πότε άσπρο. Όλα όμως, είχαν δύο χαρακτηριστικά. Έκαναν πολύ θόρυβο. Αργότερα, σαν μεγάλωσα, μου είπαν ότι ήταν αγωνιστικά, γι' αυτό βούιζαν τόσο πολύ και ειδικά όταν μπαίναμε στις στροφές του δάσους λίγο έξω από το χωριό. Και δεύτερον, άλλαζα οδηγούς. Πότε οδηγούσε ο μπαμπάς και πότε ο παππούς. Το πρόσωπο άλλαζε ανάλογα με την εποχή του χρόνου, αλλά και με τις βάρδιες της δουλειάς του μπαμπά μου. 
Ώσπου μια μέρα, στον κεντρικό καθρέφτη του αυτοκινήτου κοίταξα στη θέση του οδηγού εμένα. Μετά βίας έφτανα στα πεντάλ κι ας είχα το κάθισμα τραβηγμένο τέρμα μπροστά. Αφού ήμουν μόλις δεκάξι χρονών. Ήταν τότε που έπαιρνα κρυφά το αμάξι, για να πάω μια βόλτα να εξερευνήσω τη φύση γύρω από το χωριό των γονιών μου. Αλλά και λίγο αργότερα, όταν έβγαινα για καφέ με φίλους κάπως πιο μακριά από τα γνωστά όρια της γειτονιάς μου στην πόλη. Όμως πάντα, μα πάντα φρόντιζα να επιστρέψω το αμάξι στη θέση του άθικτο, πριν γυρίσει σπίτι ο μπαμπάς από τη δουλειά. Ήμουν προσεκτικό παιδί, δεν μπορείτε να πείτε!
Περνώντας τα χρόνια, έγινα πιο νομοταγής πολίτης, έβγαλα και δίπλωμα. Κι από τότε, το μόνο που με ενδιέφερε είναι να είναι γεμάτο το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου. Έτσι οικονόμησα και το δεύτερό μου όνομα, "νταλικέρης". Τι να κάνω; Το αγαπάω το αυτοκίνητο. Αρκεί να σας πω, ότι μετά από ένα σοβαρό τροχαίο που είχα κάποτε κι έκανα ένα αμάξι παλιοσίδερα, μέσα σε είκοσι μέρες ξανάπιασα τιμόνι και μάλιστα οδηγούσα με ένα χέρι τότε γιατί πονούσε φριχτά το άλλο. Ποτέ φυσικά δεν παραδέχτηκα τους πόνους μου, από φόβο μήπως μου το απαγορέψουν!
Μετά από όλα όσα προανέφερα, νομίζω πως τώρα πια θα καταλάβετε καλύτερα όσα θα ακολουθήσουν. 
Το δίπλωμα οδήγησης ήταν μόνο η αρχή. Πολύ γρήγορα, αντιλήφθηκα ότι μου προσφέρει μεν ελευθερία, όχι όμως τόση όση θέλω εγώ δε. Γιατί άντε, όπου υπάρχει δρόμος, πας με αμάξι. Στη θάλασσα τι γίνεται;. Πως θα εξερευνούσα οτιδήποτε βρέχεται γύρω-γύρω από νερό. Ναι, ναι, αυτό που λέμε νησί εννοώ! Και κάπως έτσι άρχισα να ταξιδεύω. Δεν άφηνα και δεν αφήνω φυσικά, ευκαιρία να πάει χαμένη...
Η ανακάλυψη καινούργιων εικόνων και η γνωριμία με καινούργιους ανθρώπους ήταν κάτι που πάντα με συναρπάζει. Η φυγή έξω από τα γνωστά όρια και η εξερεύνηση έξω από γνώριμα μονοπάτια είναι αυτό που θα αναζητώ για όλη μου τη ζωή. 
Κατά την πρώτη νιότη μου, το ταξίδι ήταν αποκλειστικά και μόνο για διακοπές και για διασκέδαση. Έπειτα, έβαλα πείσμα να μην ταξιδεύω έτσι απλά ως τουρίστας μόνο κάθε καλοκαίρι, αλλά να ξέρω πού πηγαίνω και γιατί, όλο το χρόνο. Τότε, αποφάσισα να το δω πιο αναλυτικά το θέμα και πήγα και το σπούδασα. Ναι, το σπούδασα από επιλογή, γιατί το αγαπούσα. 
Οι γνώση είναι δύναμη, λέγαν οι παλιοί και είχαν απόλυτο δίκιο. Σπούδαζα και ταξίδευα ταυτόχρονα. Και μάθαινα. Μάθαινα όσα δεν είχα αντιληφθεί ως τότε ότι μπορώ να απολαύσω κάνοντας ένα ταξίδι. Αργότερα επέλεξα να εργάζομαι ταξιδεύοντας. Εκεί να δεις εμπειρίες! 
Ανακάλυψα κόσμους και ανθρώπους που δεν είχα φανταστεί. Έγινα κομμάτι των κοινωνιών τους και ενσωματώθηκα σε καθημερινότητες που ούτε στα όνειρά μου θα συνέβαινε. Ανακάλυψα κουλτούρες, ήθη και έθιμα, νοοτροπίες και συνήθειες που δεν άλλαξαν μέχρι και σήμερα. Ο ουρανίσκος μου δέχτηκε γεύσεις άγνωστες και τα μάτια μου είδαν εικόνες που μόνο στην τηλεόραση και στα βιβλία είχαν δει. 
Αυτό όμως που με συνάρπασε περισσότερο από όλα, ήταν η ποικιλία συναισθημάτων που ένιωσα. Περπάτησα σε μέρη που οι πόρτες των σπιτιών άνοιγαν διάπλατα, τα χαμόγελα στόλιζαν τα πρόσωπα και ο ασημένιος δίσκος είχε πάντα σπιτικό γλυκό του κουταλιού και δροσερό νερό, ώσπου να ξαποστάσει για λίγο ο επισκέπτης. Τραπέζια φορτωμένα με ντόπια σπιτικά εδέσματα και διαφόρων ειδών κρασιά, αλλά και οτιδήποτε παραδοσιακό φτιαγμένο με μεράκι απλώθηκε στα πόδια μου, πολλές φορές. 
Δεν ήταν λίγες οι φορές βέβαια, που τα πράγματα δεν ήταν πάντα όπως θα ήθελα. Πρόσωπα ψυχρά κι ανέκφραστα, αρνήθηκαν να δώσουν οποιαδήποτε πληροφορία, έστω και για κάποια κατεύθυνση που αναζητούσα. Το άγνωστο δεν είναι πάντα ευπρόσδεκτο! Όμως δεν πτοήθηκα. Αυτές οι περιπτώσεις ήταν λίγες έως σπάνιες και πάντα θεωρώ δικαιολογημένες. Όλες οι κοινωνίες δεν είναι ανοιχτές και έχουν τους δικούς τους λόγους να είναι οι άνθρωποι επιφυλακτικοί. 
Το μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων όμως, ήταν και είναι φιλόξενοι και καταδεκτικοί. Κι αυτό που πρόσεξα, ήταν ότι τη πιο ζεστή φιλοξενία τη δέχτηκα σε μικρές κι απομονωμένες κοινωνίες. Εκεί όπου ο ξένος έρχεται σπάνια και χτυπά την πόρτα, όμως η ζεστασιά του σπιτικού χωράει πολλούς. Εκεί όπου το υστέρημα γίνεται αμέσως πλεόνασμα για να χορτάσει ο επισκέπτης και να αισθανθεί άνετα και οικεία. 
Όσο λοιπόν περπάτησα στη χώρα μας, όσα βουνά κι αν ανέβηκα κι όσες θάλασσες κι αν ταξίδεψα, γιατί τόση ώρα σας μιλώ για τη δική μας χώρα, την Ελλάδα, παντού βρήκα ένα χαμόγελο κι ένα ζεστό καλωσόρισμα. 
Ξύπνησα την ίδια ώρα με τους ανθρώπους που ξεκινούσαν τη μέρα τους κι έγινα κομμάτι ενός εικοσιτετραώρου εντελώς διαφορετικού από το δικό μου. Αφουγκράστηκα τους ήχους της ημέρας και γνώρισα τις δυσκολίες αλλά και τις χαρές των απλών ανθρώπων, εκείνων που γυρνούν το βράδυ στο σπίτι τους από τον κάματο της εργασίας και λένε δόξα τον Πανάγαθο που έχουμε και σήμερα ένα καρβέλι στο τραπέζι. 
Έπαιξα με τα παιδιά στις αλάνες και άκουσα τα όνειρα που έχουν για το μέλλον και πώς παλεύουν να τα κατακτήσουν. Γιατί η Ελλάδα μας δεν είναι μόνο οι ομορφιές της. Είναι οι άνθρωποι που αγωνίζονται να την κρατήσουν ζωντανή κάθε μέρα. Που της δίνουν ανάσα, από τη δική τους ανάσα καθώς διαβαίνουν στο πέρασμα του χρόνου κι αφήνουν το δικό τους αποτύπωμα στην ιστορία. 
Άκουσα και ιστορίες παλιές, από τους γεροντότερους στα μικρά καφενεδάκια των χωριών και ήπια βαρύ γλυκό ελληνικό καφέ σε τοσοδούλικο πορσελάνινο φλιτζάνι. Στάθηκα στην άκρη του λιμανιού κι αποχαιρέτισα καΐκια που φεύγαν για την ψαριά της ημέρας. Βάδισα σε στενά σοκάκια κι ευφράνθηκε το είναι μου από τις ευωδιές του κάθε τόπου, Πυροτεχνήματα δέχτηκε ο ουρανίσκος μου από την ποικιλία των γεύσεων που δοκίμασα και ξεδίψασα από κρυστάλλινα παγωμένα νερά που διανύουν φασαριόζικα ήσυχες γωνιές της φύσης. 
Συνάντησα οικογένειες σφιχτά δεμένες σαν γροθιά, που αντιστέκονται στη χαλαρότητα των ηθών, οικογένειες πάλι που παλεύουν με έναν ή κανέναν γονιό να κρατηθούν όρθιες, αλλά κι εκείνες που δεν άντεξαν και σκόρπισαν. 
Σκαρφάλωσα με κόπο, ως παιδί της πόλης, σε βουνά και χάθηκα στο πράσινο που σαν πάπλωμα σκεπάζει αχανείς εκτάσεις, αλλά πλατσούρισα και στις όχθες στα ποτάμια ή κάτω από πέτρινα γεφύρια. Προσκύνησα σ' εξωκλήσια και προσευχήθηκα για υγεία κι ευτυχία και θαύμασα αρχαίους ναούς, δημιουργήματα ανθρώπων που χάθηκαν στα βάθη των αιώνων.  
Συνάντησα ανθρώπους που κουβαλούν τις δικές τους πληγές, αμαρτίες, χαρές, ευτυχίες, πάθη, επιθυμίες, όνειρα κι απωθημένα. Ανθρώπους που η ζωή τους τα έφερε όλα ευνοϊκά, αλλά κι εκείνους που παλεύουν νυχθημερόν να τ' αποκτήσουν. 
Συνάντησα παραδόσεις χρόνων, που κρατιούνται ακόμη ζωντανές, άλλοτε στολισμένες από λαϊκές δοξασίες και άλλες βασισμένες στη θρησκεία και την πίστη των ανθρώπων. Μια πίστη που αρνούνται να εγκαταλείψουν γιατί είναι το μόνο που τους κρατά ζωντανούς και δεν έχουν κι άδικο εδώ που τα λέμε. 
Συνάντησα απομεινάρια πολιτισμών που στέκουν αγέρωχα στο χρόνο για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.
Συνάντησα εξέλιξη κι ανάπτυξη, σε κοινωνίες που επιθυμούν το κάτι καλύτερο για τα παιδιά τους. Συνάντησα όμως και στασιμότητα και αυτάρκεια σε όσα έχουν, αφού ικανοποιούν κάθε τους ανάγκη. 
Συνάντησα χαμόγελα και δάκρυα. Ευτυχία και πόνο. Γλύκα και πίκρα. Ανθρώπους κι ανθρώπους. Τόπους και τόπους. Ελλάδα κι Ελλάδα. 
Κι όλα αυτά τα έκανα και τα κάνω για εμένα. Ναι, ταξιδεύω για εμένα. Ταξιδεύω στο άγνωστο που θέλω να κάνω γνωστό. Ταξιδεύω σε μια χώρα, στη χώρα μου, που όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα υπάρχει πάντα μια γωνιά της που θα μένει ανεξερεύνητη και θα περιμένει εμάς να την ανακαλύψουμε. 
Όμως ποτέ δεν ταξιδεύω μόνη μου... Γιατί κανένα ταξίδι δεν είναι πιο όμορφο, αν δεν το μοιραστείς με εκείνους που αγαπάς!!!

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2016

"Μ' αρέσει να τρέχω για ό,τι θέλω εγώ... αφού μπορώ!"

Γράφει η Δήμητρα Τράκα



Κάπου διάβασα τελευταία τα εξής λόγια:
"Μ' αρέσει να τρέχω... συνέχεια.
Για την οικογένειά μου, για τους στόχους μου, για τα θέλω μου, για να επανορθώσω λάθη, για να βοηθήσω τους άλλους...
Ποτέ... μα ποτέ όμως... δεν θα αφιερώσω ούτε ένα λεπτό για άνθρωπο αχάριστο και μίζερο."
Τότε θυμήθηκα τους παππούδες μου που έλεγαν πάντα, ότι πρέπει να τρέχω και να κυνηγάω τη ζωή όσο μπορώ, αλλά μόνο για ό,τι αξίζει.
Κάθισα και αναλογίστηκα, πόσο έχω τρέξει στη ζωή μου. Στη σύντομη φυσικά ζωή μου. Γιατί αν μιλάω εγώ για πείρα ζωής στα τριάντα έξι μου, τι να πουν και οι μεγαλύτεροι;
Τελικά από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντα έτρεχα πλάκα-πλάκα. Από τότε στο σχολείο, έπειτα στις σπουδές, αργότερα στη δουλειά και ταυτόχρονα φυσικά για κάθε υποχρέωση της ζωής μου.
Τώρα πια, όταν με ρωτάει κανείς τι κάνω, εκτός από το "Δόξα τω Θεώ, είμαι καλά", προσθέτω συνήθως ένα "Να είμαστε γεροί να τρέχουμε!" Δεν το σκέφτηκα ποτέ, πάντα το λέω αυθόρμητα. Ίσως γιατί το κάνω έτσι κι αλλιώς πράξη; Ίσως γιατί είναι ένα βίωμα που το απέκτησα από τους γονείς μου και το εφαρμόζω κι εγώ; Ίσως γιατί και ο σύντροφος της ζωής μου κάνει ακριβώς το ίδιο αγόγγυστα και μου φαίνεται τελείως φυσιολογικό πλέον; Δεν ξέρω αν έχει σημασία ο λόγος τελικά που το κάνω πράξη, αφού είναι για εμένα η καθημερινότητά μου, όπως και εκατομμυρίων ανθρώπων σε τούτη τη γη πιστεύω.
Τα τελευταία χρόνια όμως, έκανα μια πολύ απλή διαπίστωση. Τρέχω, ναι τρέχω. Άλλες φορές αδιαμαρτύρητα, άλλες γκρινιάζοντας και άλλες ασυναίσθητα, απλώς και μόνο επειδή πρέπει. Εντάξει, άνθρωπος είμαι όχι σούπερ ήρωας. Γκρινιάζω κι εγώ που και που. Μπορεί να γκρινιάζω περισσότερο για άλλα θέματα (όπως θα έλεγε και ο λατρεμένος μου σύζυγος που καμιά φορά το χαϊδευτικό "χαρά μου" γίνεται αυτόματα "υποχόνδρια μου"), αλλά για το τρέξιμο πολύ λιγότερο.
Και ξέρετε γιατί τα τελευταία χρόνια διαμαρτύρομαι όλο και λιγότερο για το τρέξιμο; Επειδή τρέχω μόνο για ό,τι θέλω εγώ! Έμαθα με τον καιρό να αποστασιοποιούμαι από οτιδήποτε αχάριστο και μίζερο. Και πιστέψτε με, ειλικρινά έφυγε ένα μεγάλο βάρος από επάνω μου. Μπορεί το τέλος της ημέρας μου να έρθει τυλιγμένο με σωματική ή πνευματική κούραση, αλλά συνήθως φεύγει μέσα στην αγκαλιά του Μορφέα κάθε βράδυ.
Αναμφισβήτητα, κανένα πρόβλημα στη ζωή μας δεν λύνεται από μόνο του και πολλές νύχτες κατασκηνώνει στο υποσυνείδητο και ταράζει τον ύπνο μας, όμως το επόμενο ή το μεθεπόμενο ξημέρωμα, άντε ίσως και μετά από λίγο καιρό, θα βρει τη λύση του. Τώρα θα μου πείτε, καλά ένα μόνο πρόβλημα έχει κανείς στη ζωή του; Κι εγώ θα σας απαντήσω πως φυσικά και όχι. Αλλά αν επιτρέψουμε σε κάθε πρόβλημα να έχει μεγάλη διάρκεια και να φωλιάζει στο μυαλό μας κάθε βράδυ, τότε καλύτερα να το πάρουμε απόφαση ότι δεν θα κοιμηθούμε ποτέ ξανά,
Αυτό που πρέπει να σκεφτόμαστε όμως, είναι ότι το πέρασμα από τούτη τη ζωή είναι πολύ σύντομο κι ας υπολογίζουμε το χρόνο με έτη και όχι με στιγμές.
Αυτό είναι το λάθος μας! Η ζωή μας είναι γεμάτη στιγμές. Αν με ρωτήσετε, εγώ τις προτιμώ γεμάτες ένταση. Δεν μου αρέσει καθόλου η ησυχία. Όμως τη φασαρία προτιμώ να την κάνω μόνη μου και όχι να μου τη δημιουργούν οι άλλοι. Γι' αυτό αχάριστοι και μίζεροι, "ξου" από εδώ! Έχω ήδη αρκετά όπως όλοι μας στο κεφάλι μου και δεν θέλω επιπλέον.
Τον δικό μου ύπνο ταράζουν έτσι κι αλλιώς, θέματα οικονομικά, οικογενειακά, επαγγελματικά και προσωπικά. Δεν είμαι διατεθειμένη να φορτωθώ κι εκείνα τα ανύπαρκτα των μίζερων. Που πάντα κλαίγονται πως δεν έχουν, πως δεν μπορούν και πως δεν είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή τους.
Στην πραγματικότητα όμως, το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών των μίζερων, όχι μόνο έχουν, όχι μόνο μπορούν, αλλά η ζωή τους τα χάρισε απλόχερα. Κι αυτοί με τη μιζέρια τους δεν ξέρουν να τα εκτιμούν! Γιατί έτσι έμαθαν. Να κλαίγονται, να παραπονιούνται μια ζωή και να αγανακτούν ζηλεύοντας για κάτι που μπορεί να έχει περισσότερο ο διπλανός τους κι ας το έχουν κι εκείνοι περισσότερο.
Λυπάμαι πολύ αλλά αυτό δεν το δέχομαι! Κάποτε που παρά λίγο να χάσω τη ζωή μου σε ένα τροχαίο, αυτό που θυμάμαι μέχρι ν' ανοίξω τα μάτια μου, είναι ότι είχα εικόνες αγαπημένων μου προσώπων εμπρός μου. Όταν βρέθηκα στο νοσοκομείο, αυτά τα ίδια πρόσωπα ήταν εκεί. Αξίζει λοιπόν να σκέφτομαι αν ο διπλανός μου έχει κάτι παραπάνω και να κλαίγομαι συνέχεια; Ή μήπως αυτό που αξίζει είναι να βλέπω αυτά τα πρόσωπα που ακτινοβολούν αγάπη; Μήπως αξίζει περισσότερο ένα καινούργιο αυτοκίνητο, στη θέση αυτού που κατέστρεψα τότε στο ατύχημα, από ότι μια αγκαλιά από εκείνους που με αγαπούν; Το αυτοκίνητο αντικαταστάθηκε αμέσως και κάποια στιγμή μετά από χρόνια όταν πια θα πάψει να δουλεύει, θα αντικατασταθεί κι αυτό. Οι αγκαλιές τους όμως; Γιατί κάποιες από τις αγκαλιές εκείνες χάθηκαν και τώρα δεν μπορώ να τις αντικαταστήσω πια. Αυτό που μπορώ όμως και θα το κάνω αδιαμαρτύρητα, είναι να τρέχω και να είμαι παρόν για να προσφέρω τη δική μου αγκαλιά σε εκείνους που έμειναν.
Πριν από χρόνια, κάποιος μου έκανε παράπονα ότι χάθηκα από τη ζωή του και μάλιστα όταν βρεθήκαμε κάποια στιγμή και συζητούσαμε, άρχισε να παραπονιέται ότι τρέχω για όλους και για εκείνον δεν έχω ποτέ χρόνο. Τότε του απάντησα πως λυπάμαι, αλλά δεν έχω χρόνο για τη μιζέρια. Με κοίταξε ξαφνισμένος και με ρώτησε τι εννοούσα. Του είπα ότι πολύ ευχαρίστως θα τον ξαναβάλω στη ζωή μου, όταν θα έχουμε πραγματικά να μοιραστούμε πράγματα. Πριν όμως αποφασίσει να με πάρει τηλέφωνο, του πρότεινα να κάνει μια βόλτα έξω από ένα νοσοκομείο ή από ένα ορφανοτροφείο ή από ένα γηροκομείο. Η επιλογή ήταν δική του. Όταν με ρώτησε τι εννοούσα πάλι, του εξήγησα ότι εκεί μέσα κρύβεται η πραγματική δυστυχία. Και ότι αφού εκείνος ήταν εκεί εμπρός μου υγιής και με σώας τας φρένας, τότε δεν έχει κανένα λόγο να μιζεριάζει. Φυσικά από τότε δεν τον ξαναείδα ποτέ. Μάλλον θεώρησε ότι τον κορόιδεψα αλλά δεν με απασχολεί καθόλου πια!
Και αυτό είναι που δεν μπορώ να καταλάβω στους ανθρώπους. Υπάρχει μήπως κανείς στις μέρες μας που δεν έχει προβλήματα; Υπάρχει κανείς που τα έσοδά του είναι περισσότερα από τα έξοδά του; Υπάρχει κανείς που έχει την ιδανική σχέση με τους συνανθρώπους του; Υπάρχει κανείς που κοιμάται κάθε βράδυ ήρεμος και δεν έχει ξενυχτίσει ποτέ από στεναχώριες; Μην κουράζεστε. Θα σας πω αμέσως. Κανείς! Όλους μας, κάτι μας απασχολεί. Όλοι για κάποιο λόγο τρέχουμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας, να προλάβουμε υποχρεώσεις και προβλήματα. Όλων τα πορτοφόλια στο τέλος του μήνα είναι άδεια και ποτέ δεν φτάνουν τα χρήματα για εκείνα που θέλουμε.
Αυτή είναι η αληθινή ζωή μας όμως; Το ξέρετε ότι αν ζούσαμε σε άλλη χώρα στον κόσμο, αυτή τη στιγμή θα είχαμε διαλυθεί; Η αθάνατη ελληνική οικογένεια όμως, δεν το έχει επιτρέψει αυτό. Γι' αυτό τέρμα οι μιζέριες.
Τρέξτε κάθε μέρα για τους ανθρώπους που αγαπάτε, για τα όνειρά σας, για τις υποχρεώσεις σας, για τα προβλήματά σας και απομακρύνετε ό,τι σας τραβάει πίσω. Την αχαριστία και τη μιζέρια. Βαλλόμαστε από τόσα πολλά κάθε μέρα, ας μείνουμε μακριά τουλάχιστον από εκείνα που θα μας κρατήσουν στάσιμους και θα μας μολύνουν. Είναι άδικος κόπος να προσπαθήσεις να πείσεις τον μίζερο ή τον αχάριστο, ότι το μεγαλύτερο δώρο είναι η ζωή. Και είναι η άτιμη τόσο μικρή, αλλά τόσο μα τόσο όμορφη, που δεν αξίζει να την χαραμίσουμε...
Γι' αυτό λοιπόν κι εμένα μ' αρέσει να τρέχω για ό,τι θέλω εγώ... αφού μπορώ!!!


Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2016

Η Ναύπακτος... με το βενετσιάνικο κάστρο της!!!
Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Μια καινούργια εβδομάδα φίλοι μου ξεκινά κι ένας ακόμα φθινοπωρινός μήνας μας αποχαιρετά, για να καλωσορίσουμε τον πρώτο χειμωνιάτικο.
Οι εβδομάδες μπορεί να κυλούν, οι μήνες να ψυχραίνουν, όμως τα ταξίδια δεν σταματούν ποτέ!
Κι εγώ σας υπόσχομαι πολλές πολλές εκπλήξεις από τα επόμενα προσωπικά μου ταξίδια... 
Επόμενος προορισμός μας λοιπόν, η όμορφη Ναύπακτος με το βενετσιάνικο κάστρο της!
Για πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο ν' απολαύσουμε παρεούλα και τούτο το ταξίδι μας!!! 
http://now24.gr/nafpaktos-venetsianiko-kastro-tis/


Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016


Κοίτα να δεις... που αλλάξαμε ρόλους!!!

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Κοίτα να δεις που αλλάξαμε ρόλους, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ξαφνικά! Τα παιδιά φέρονται σαν γονείς και οι γονείς σαν παιδιά, καμιά φορά...
Μια στιγμή, να πάρουμε από την αρχή τα πράγματα, για να καταλάβετε κι εσείς τι εννοώ με αυτό που λέω. Εντάξει, είπαμε, είμαι λίγο του γιατρού αλλά όχι τόσο που να μην ξέρω τι λέω πια.
Λοιπόν, άνοιξα τα μάτια μου το πρωί και μιας και δεν είχε "τρέξιμο" πρωινό το πρόγραμμα σήμερα, είπα να πάω μέχρι το πατρικό μου και να πιω έναν καφέ με τους γονείς μου. Καλά, δεν πήγα και πολύ μακριά, μην φανταστείτε. Στον κάτω όροφο κατέβηκα. Κάθομαι λοιπόν ωραία-ωραία και περιμένω να μου κάνει η μαμά μου εκείνον τον λαχταριστό βαρύ γλυκό ελληνικό καφέ μου. Ο μπαμπάς μου είχε πιει πρωινό καφέ και δεν θα μας έκανε παρέα, οπότε σηκώνεται από τον καναπέ και λέει: "Εγώ θα βγω μια βόλτα για λίγο και θα πάω να πάρω τροφή για τα καναρίνια."
Γυρίζω λοιπόν εγώ με ύφος αυστηρό και του λέω: "Να σου πω, να βάλεις το μπουφανάκι σου γιατί έχει ψύχρα έξω και θα κρυώσεις. Και αν πας με τη μηχανή να πάρεις και το αντιανεμικό μαζί σου! Την εποχή αυτή θερίζει η γρίπη! Ή μάλλον καλύτερα μην πάρεις τη μηχανή, πήγαινε με το αμάξι."
Αφού τελείωσα τον μονόλογο κι ενώ εκείνος ήταν ήδη έτοιμος και φορούσε και το κράνος, βγάζει το κεφάλι του από την πόρτα του σαλονιού και με κοιτάει και μου λέει: "Καλά παιδί μου θα προσέχω. Εκατό χρόνια οδηγός και θα μου πεις εσύ τι να φορέσω; Ή μήπως ξέχασες πώς ντυνόμουν όταν δούλευα με τη μηχανή;"
Περιττό να σας πω, ότι χαντακώθηκα. Η μαμά μου που παρακολουθούσε τον διάλογο, άρχισε να γελάει. Φυσικά, όπως πάντα επειδή είναι η κλασσική Ελληνίδα μάνα και σύζυγος, γυρίζει και του λέει: "Εμ, βέβαια, όταν σε λένε οι κόρες σου να ντυθείς και να προσέχεις, τις ακούς κατά γράμμα. Άμα σε πω εγώ τίποτα, όλο το παλικαράκι παριστάνεις τώρα στα γεράματα με τη μηχανή!" 
Ο μπαμπάς μου χαμογέλασε και το μόνο που της απάντησε ήταν: "Κι εγώ σ' αγαπάω Σουλίτσα μου!" κι έφυγε για τη βόλτα του.
Όταν γύρισα στο σπίτι μου και σκέφτηκα από την αρχή όλη τη σκηνή που είχε διαδραματιστεί νωρίτερα στο πατρικό μου, χαμογέλασα. "Κοίτα να δεις, αλλάξαμε ρόλους", ψέλλισα. Κι όντως, έτσι ήταν. Όσο ήμασταν παιδιά με την αδερφή μου, κάθε φορά που βγαίναμε από το σπίτι, ακόμα κι αν είχε σαράντα βαθμούς υπό σκιάν, έπρεπε να πάρουμε ζακέτα. Έπαιρνα το αυτοκίνητο και ο μπαμπάς μου το πρώτο που έλεγε ήταν: "Βάλε ζώνη και μην τρέχεις!" Και τώρα τι; Πάψαμε να είμαστε τα παιδιά τους ξαφνικά και γίναμε εμείς οι γονείς τους; Γιατί αν το δεις από απόσταση όλο το πράγμα, έτσι μοιάζει, όσο κι αν ακούγεται γελοίο. 
Από τη στιγμή που μεγαλώνουμε και φεύγουμε από κοντά τους, η ανησυχία αντιστρέφεται. Το γεγονός ότι δεν τους ζούμε κάθε μέρα και δεν έχουμε την αποκλειστικότητα τους κάθε στιγμή, αρχίζει η αγωνία για το αν είναι συνέχεια καλά. 
Από παιδιά, θυμάμαι εμένα και την αδερφή μου, που αναζητούσαμε την αγκαλιά τους σαν καταφύγιο. Ως έφηβες, αποζητούσαμε την ησυχία μας και δεν θέλαμε να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, γιατί ως φυσική εξέλιξη της εφηβείας, η αμφισβήτηση και ο αναρχισμός επικρατούσαν εντός μας. Ήρθε η ενηλικίωση. Η ανεξαρτησία μας, όπως λέγαμε ως "άγρια νιάτα", αφού τελειώνοντας τις σπουδές μας πιάσαμε αμέσως δουλειά και το σπίτι μας έγινε ξενοδοχείο, όπως παραπονιόταν μονίμως η μαμά μας. Το μόνο που θέλαμε ήταν να έχουμε καθαρά ρούχα στη ντουλάπα κι έτοιμο φαγητό το μεσημέρι. Για το πού πάμε και πού γυρνάμε, ούτε λόγος. 
Έλα όμως που τα χρόνια άλλαξαν εντελώς, καθώς έκανα τη δική μου οικογένεια. Τώρα που ο χρόνος είναι στ' αλήθεια λιγοστός και οι υποχρεώσεις άπειρες, τώρα εγώ τους αναζητώ και παλεύω με πείσμα να βρω χρόνο για να τον περάσω μαζί τους. Επιστρέφω στο πατρικό μου σπίτι και ξαναγίνομαι παιδί. Μόλις περάσω το κατώφλι του, ξέρω πως δεν είμαι η γυναίκα ή η σύζυγος με τις ευθύνες και τις γνώσεις του ενήλικα, αλλά το στρουμπουλό κοριτσάκι (το στρουμπουλό οφείλω να τονίσω ότι δεν έχει αλλάξει και πολύ ακόμα και σήμερα), που διάλεγε πάντα μια ζεστή γωνιά στο χαλί του σαλονιού για ν' απλώσει τα μπλοκ ζωγραφικής του και τις μπογιές του ή τα παιχνίδια για να παίξει με τη μικρή του αδερφή.   
Περιμένω λοιπόν, όπως και τότε να ετοιμάσει η μαμά το φαγητό και να τρυπώσω στην κουζίνα να δοκιμάσω την πρώτη βουκιά. (Με μια βασική διαφορά όμως! Τότε ήμουν παιδί και δεν ήξερα να μαγειρεύω. Τώρα είμαι ολόκληρη γαϊδάρα και σιχαίνομαι τη μαγειρική, γι' αυτό την έχει αναλάβει η μαμά μου.) Περιμένω πως και πως ν' απολαύσω τα υπέροχα γλυκά της, τα οποία δεν μας έλειπαν ποτέ από το σπίτι, ως γνωστή οικογένεια γλυκατζήδων. Περιμένω το μοσχοβολιστό καφέ της, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον πετύχει. Περιμένω τον μπαμπά μου να μου αναλύει κάθε λεπτομέρεια της λειτουργίας του αυτοκινήτου, λες και είμαι μηχανικός σε συνεργείο και θα καταλάβω (κάτι που το έκανε πάντα από όταν ήμουν μικρή, γι' αυτό και κατέληξα να μην ζω χωρίς το αμάξι μου, αφού ως κοριτσάκι δεν είχα κούκλες αλλά αυτοκινητάκια, μηχανές και το αγαπημένο μου τζιπάκι). Περιμένω να μάθω πόσα καναρίνια έχει από τις καινούργιες γέννες του και πόσα κιλά κρασί πιστεύει ότι θα βγάλει από το κλήμα φέτος. 
Και φτάνουμε στο σήμερα, που η μόνη μας ανησυχία για εκείνους τους δύο γονείς, είναι μόνο να είναι καλά! Τους μιλάμε λες και είμαστε εμείς οι γονείς, λες και ξέρουμε εμείς τη ζωή καλύτερα από εκείνους. Κι εκείνοι κάθονται και ακούν. Δεν αντιδρούν όπως κάναμε εμείς όταν ήμασταν παιδιά. Κάθονται κι απολαμβάνουν ακόμα και τις νουθεσίες μας αδιαμαρτύρητα, αρκεί να μην χάσουν ούτε ένα λεπτό από τη ζωή μας, αφού μας έχουν κοντά τους. Δεν θέλουν τίποτα περισσότερο. Δεν απαιτούν. Ξέρουν ότι τα δικά μας φτερά έχουν ανοίξει και πετάξαμε για τις δικές μας φωλιές. Το μόνο που κάνουν είναι να ρουφούν όσο περισσότερες στιγμές κοντά μας και τις κρατούν σαν φυλαχτό....
Γιατί τελικά, δεν αλλάζουν οι ρόλοι όσα χρόνια κι αν περάσουν. Οι γονείς θα είναι πάντα γονείς και τα παιδιά πάντα παιδιά, σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις εποχές, μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό φίλοι μου! Οι γονείς είναι η αρχή της ιστορίας κάθε ανθρώπου και την ιστορία που κουβαλά ο καθένας μας δεν μπορεί να την ξεχάσει ποτέ...   

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016

Είμαι σε ηλικία που παλεύω να είμαι άνθρωπος...

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Μετά από διήμερη εκδρομούλα στο χωριό και πλάι στη ζεστή σόμπα, με θέα τ' απέναντι βουνά, όλο το χωριό στα πόδια μου και ένα μυαλό που αρνούνταν να επιστρέψει στην καθημερινή πραγματικότητα, επέστρεψα σήμερα επιτέλους στη βάση μου. 
Άνοιξα τον υπολογιστή μου για να κάνω μια στάλα δουλειά, μιας και αρνούμαι πεισματικά να συνδεθώ στο διαδίκτυο όσο βρίσκομαι στην εξοχή.Αλλιώς δεν θα λεγόταν εκδρομή αλλά συνέχεια της καθημερινότητάς μας.
Πριν πάρω φόρα και ξεκινήσω να παρακολουθώ ήρωες και ηρωίδες και να καταγράφω τα καινούργια κατορθώματά τους, άνοιξα το γνωστό σε όλους μας facebook για να πω και μια καλησπέρα και στα διαδικτυακά μου φιλαράκια. 
Εμπρός μου τότε, πετάχτηκε μια δημοσίευση μιας ασπρόμαυρης αφισούλας, που κοινοποίησε μια καλή μου φίλη, η οποία έλεγε: "Είμαι σε κάποια ηλικία που δεν κάνω τίποτα με το ζόρι. Δεν θέλω συζητήσεις υπό πίεση ούτε φιλίες με το στανιό. Δεν συμβιβάζομαι και δεν υποχωρώ όταν έχω δίκιο. Δεν θέλω να με αγαπάει κανείς κτητικά ούτε να παίζω θέατρο για να αρέσω."  Ευθύς αμέσως έκανα μια σκέψη και την κατέγραψα ως σχόλιο στην κοινοποίησή της, αφού με βρήκαν απολύτως σύμφωνη όλα όσα διάβασα στην αφίσα κι έτσι συμπλήρωσα με κάτι δικό μου που έλεγε: "Είμαι σε ηλικία που παλεύω να είμαι Άνθρωπος κάθε μέρα και να το αποδεικνύω μόνο με τις πράξεις μου!!!"
Γιατί έτσι νομίζω πως θα έπρεπε να κάνουμε φίλοι μου! Ναι, η καθημερινότητα μας καταπίνει. Γινόμαστε έρμαια του προγράμματός μας και μόλις παρεκκλίνουμε λίγο από εκείνα που έχουμε προγραμματίσει, ανατρέπονται τα πάντα και αποσυντονιζόμαστε. 
Και όταν λέω ότι παλεύω να είμαι άνθρωπος κάθε μέρα, δεν εννοώ φυσικά ότι πρέπει να αρχίσουμε τις φιλανθρωπίες και τις καλές πράξεις, για να εισπράττουμε το θαυμασμό και τα εύσημα. Όχι φυσικά! Η φιλανθρωπία δεν έχει αξία όταν γίνεται με το ζόρι και κατόπιν υποδείξεων. Φιλάνθρωπος είμαι όταν κάνω κάτι για να βοηθήσω χωρίς να προκαλώ και το κάνω με την ψυχή μου, δίχως να το μάθει κανείς. Φιλάνθρωπος είμαι όταν μπορώ να κάνω κάτι οργανωμένα και θέλουν να με ακολουθήσουν κι άλλοι και καταφέρουμε να προσφέρουμε όλοι μαζί, ακόμα καλύτερα. Τότε ναι, μακάρι να γίνω παράδειγμα προς μίμηση. Παρεπιπτόντως, η φίλη στην οποία αναφέρθηκα προηγουμένως πως έκανε την κοινοποίηση, ανήκει σ' εκείνους που προσωπικά θαυμάζω, γιατί πρωτοστατεί σε μια τέτοιου είδους κίνηση, βοηθώντας μικρά παιδιά και τις οικογένειές τους. Ο λόγος όμως που το κάνει είναι ένας! Το κάνει μόνο από αγάπη και ανθρωπιά και γι' αυτό την ακολουθούν και τη βοηθούν και πολλοί ακόμα φίλοι, καταφέρνοντας έτσι να προσφέρουν σημαντική βοήθεια σε εκείνους που έχουν πραγματικές ελλείψεις στη ζωή τους. 
Επιστρέφω όμως σε εκείνο που ξεκίνησα να σας λέω από την αρχή. Είμαι σε ηλικία που παλεύω να είμαι άνθρωπος, πρώτα-πρώτα για εμένα. Σέβομαι τον εαυτό μου, δεν τον εκθέτω και δεν τον προσβάλλω με τις πράξεις μου. Δεν τον ταλαιπωρώ και δεν τον αδικώ, θυσιάζοντας πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσα να του αφιερώσω. 
Παλεύω να είμαι άνθρωπος και για τους γύρω μου κι όχι μια καλοκουρδισμένη μηχανή που προσφέρει υπηρεσίες και κάνει πράγματα μόνο από συνήθεια. Δεν πάω κι έρχομαι μόνο στη δουλειά, αν έχω φυσικά, δεν κάνω μόνο τις δουλειές του σπιτιού και τις υποχρεώσεις του. Δεν λέω ένα ξερό "γεια" στον σύζυγο και στα παιδιά, όταν συναντηθούμε στο σπίτι. Κάτι που πολλές φορές συμβαίνει και από καθαρή τύχη. Το να έχει δηλαδή κοινές ώρες στο σπίτι όλη η οικογένεια, είναι συχνά πολύ σπάνιο ως φαινόμενο στις μέρες μας.
Αμέσως-αμέσως, βλέπουμε ότι ο θεσμός της οικογένειας αρχίζει και "μπάζει". Τώρα θα έρθεις εσύ φίλε αναγνώστη και θα μου πεις: "Καλά εσύ κυρία μου έχεις της τέλεια οικογένεια και μιλάς; Ρωτάς πόσες και πόσο χρονοβόρες υποχρεώσεις έχει μια οικογένεια;" Και θα σου απαντήσω μόνο με μία φράση: "Εγώ φίλε μου, έπαθα κι έμαθα". Καμιά οικογένεια δεν είναι τέλεια. Όμως, αν γίνουμε για λίγο θεατές της ίδιας μας της ζωής, θα καταλάβουμε αμέσως ότι κάτι μας λείπει. Αυτό έκανα κι εγώ, όταν έπιασα τον εαυτό μου να λειτουργεί μόνο για να φέρει σε πέρας οικογενειακές, επαγγελματικές και κοινωνικές υποχρεώσεις. Ο χρόνος για τον εαυτό μου ήταν μόνο πολύ αργά τη νύχτα όταν είχε ησυχία για να μπορέσω να απολαύσω ένα βιβλίο, πράγμα που σήμαινε ξενύχτι γιατί είμαι και βιβλιοφάγος και την άλλη μέρα, να σου το φάντασμα με δύο κιλά μακιγιάζ για να μπορέσω να δείχνω άνθρωπος. Όσο για την οικογένεια, καλά κουρδισμένα στρατιωτάκια με αυστηρά τηρούμενο πρόγραμμα. Έτσι, γρήγορα κατάλαβα ότι έπαψα να είμαι άνθρωπος!
Όταν το φιλοσόφησα όμως λίγο, αντιλήφθηκα ότι δεν ήταν δύσκολο να το αλλάξω. Αν ήταν δύσκολο να προσαρμόσω τις ώρες κοινές ώρες στο σπίτι, τότε εκμεταλλεύτηκα τις λίγες κοινές στιγμές και θέλησα να μάθω πως ήταν η μέρα της οικογένειας. Η αντίδραση όχι μόνο ήταν άμεση, αλλά όλοι ήταν πρόθυμοι να συμμετάσχουν. Όλοι είχαν κάτι να πουν. Όλοι είχαν κάτι να βγάλουν από μέσα τους. Κι επιπλέον, είναι πολύ όμορφη η αίσθηση που έχεις όταν υπάρχει κάποιος που νοιάζεται για εσένα. Ένας άνθρωπος που είναι παρών για να μοιραστείς όμορφα και άσχημα πράγματα. Είναι ανθρώπινη ανάγκη τελικά, το να ακουμπήσεις όσα σε απασχολούν σε ένα τραπέζι και να τα μοιραστείς. Είναι ανθρώπινη ανάγκη μια αγκαλιά κι ένα χάδι...
Έτσι, αυτό το τραπέζι το καθιέρωσα την Κυριακή. Σίγουρα σε όλες τις οικογένειες υπάρχει μία κοινή ώρα που μπορούν να γευματίσουν. Η γιαγιά μου έλεγε ότι το τραπέζι μαζεύει την οικογένεια και είχε δίκιο. 
Κι έπειτα από το τραπέζι, μια ώρα που θα μπορούν όλοι να την περάσουν έξω από το σπίτι. Δεν έχει σημασία αν είστε δύο ή τέσσερις ή περισσότεροι σε μια οικογένεια. Μια βόλτα για περίπατο, μια βόλτα για έναν καφέ ή το βράδυ για ένα ποτό ή για ό,τι επιλέξετε εσείς, με μία όμως βασική προϋπόθεση. Βόλτα χωρίς να πάρετε μαζί σας τα προβλήματα που σας βαραίνουν. Αφήνουμε όσα μας απασχολούν στο σπίτι και βγαίνουμε έξω για να φορτώσουμε τις μπαταρίες και να ξεκινήσουμε την εβδομάδα ετοιμοπόλεμοι!
Κι αφού καταφέρουμε να φερθούμε ανθρώπινα στον εαυτό μας αλλά και σε εκείνους που αγαπούμε, τότε μπορούμε να το κάνουμε και με όλο τον κόσμο, αλλά και σε όλες τις καθημερινές μας δραστηριότητες. Ανθρωπιά είναι να μην κλοτσήσεις το αδέσποτο που σε εκνευρίζει με το γάβγισμά του. Ανθρωπιά είναι να μην περάσεις με κόκκινο και προκαλέσεις ατύχημα. Ανθρωπιά είναι να μην πετάξεις το σκουπίδι στο δρόμο και μολύνεις το περιβάλλον. Ανθρωπιά είναι να προσφέρεις βοήθεια σε κάποιον που την έχει ανάγκη. Ανθρωπιά είναι να σέβεσαι τις ελευθερίες του συνανθρώπου σου. Ανθρωπιά είναι να είσαι ευγενικός και τίμιος. Ανθρωπιά είναι να είσαι σωστός φίλος. Ανθρωπιά είναι να μην είσαι εγωιστής. Ανθρωπιά είναι να μάθεις να παλεύεις κάθε μέρα να είσαι άνθρωπος πρώτα για εσένα κι έπειτα για τους άλλους...
Τώρα θα με ρωτήσεις, αν όλα τα παραπάνω κατάφερα να τα κάνω πράξη ως τώρα και κατά συνέπεια κατάφερα να είμαι άνθρωπος. Όχι. Αυτή είναι η απάντηση. Δεν κατάφερα να κάνω πράξη όλα τα παραπάνω, γιατί δεν είμαι ο τέλειος άνθρωπος αγαπημένε μου αναγνώστη. Όμως αυτό που κατάφερα και το λέω με υπερηφάνεια, είναι ότι κάθε μέρα παλεύω να κάνω πράξη έστω και ένα από αυτά και σιγά-σιγά ελπίζω να βελτιωθώ σημαντικά και να γίνω κι εγώ σωστός άνθρωπος σε τούτη την κοινωνία. 
Ειδικά τώρα, που βλέπω γύρω μου ότι ο σεβασμός είναι είδος υπό εξαφάνιση. Οι ηθικές αξίες είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Και γενικώς η κοινωνία μας καταρρέει από μέρα σε μέρα. Στο χέρι μας είναι να κρατήσουμε σε υψηλά επίπεδα τα ιδανικά μας, παραμένοντας άνθρωποι και όχι μηχανές. Η ανθρωπιά είναι κάτι που δεν διδάσκεται. Ο άνθρωπος γεννήθηκε με αυτό το χαρακτηριστικό, απλώς ξεχνά να το καλλιεργεί πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του. Είναι καιρός λοιπόν νομίζω, να το ξαναθυμηθούμε, γιατί ούτε τα προβλήματά μας θα λυθούν ως δια μαγείας, ούτε ο κόσμος θα αλλάξει έτσι ξαφνικά, ούτε οι κοινωνίες μεταλλάσσονται από μόνες τους. Η ανθρωπιά όμως μπορεί να κάνει θαύματα εάν εμείς το αποφασίσουμε!!!
     
  



Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016


Όταν ο έρωτας έφερε την αγάπη...

Γράφει η Δήμητρα Τράκα


Ο έρωτας λένε δεν έχει ηλικία. Δίκιο έχουν. Ο έρωτας λένε δεν είναι ρατσιστής. Δίκιο έχουν. Ο έρωτας λένε σου παίρνει τα μυαλά. Πάλι δίκιο έχουν. Ο έρωτας φέρνει την Άνοιξη στη ζωή σου. Βεβαίως κι έχουν δίκιο. 
Είσαι ερωτευμένος όταν χιλιάδες πεταλούδες γαργαλούν το στομάχι σου όλο το εικοσιτετράωρο. Είσαι ερωτευμένος όταν νομίζεις πως κάθε βράδυ τ' αστέρια ανάβουν για να βλέπεις καθαρά τα όνειρά σου. Ερωτευμένος είσαι όταν δεν θες να λούσεις τα μαλλιά σου για να μυρίζεις καθώς κοιμάσαι το άρωμα του χεριού που τα άγγιξε. Ερωτευμένος είσαι όταν το εικοσιτετράωρο σου φαίνεται μικρό όταν είστε μαζί και μεγάλο όταν οι ώρες δεν περνούν για έρθει η στιγμή του πολυπόθητου ραντεβού.
Έρωτας είναι όταν κοιτάς κάποιον στα μάτια και καθρεφτίζεται εκεί όλος σου ο κόσμος...
Η αγάπη όμως πότε έρχεται;
Την φέρνει λένε ο έρωτας κρατώντας την από το χέρι και την ακουμπά στην καρδιά σου, όταν το ερωτικό φιλί σου έχει τη γεύση του παλιού γλυκού κόκκινου κρασιού. Τότε, είσαι έτοιμος να νιώσεις την αγάπη. Όταν ξέρεις ότι δεν ζεις για τη μια στιγμή αλλά για το πάντα. Όταν οι πεταλούδες στο στομάχι κουράστηκαν κι έφυγαν, αλλά άφησαν πίσω τους όλη την ομορφιά τους. Όταν τα βράδια δεν μετράς πόσα άστρα άναψαν για εσένα, αλλά και μόνο που κοιτάτε τον ίδιο ουρανό, νιώθεις ευχαριστημένος. Όταν κλείνεις τα μάτια σου και δεν σκέφτεσαι πως δεν σου αρκεί η μυρωδιά ενός αρώματος, αλλά εξακολουθείς να νιώθεις πως είσαι στην αγκαλιά του. Όταν είναι η πρώτη σκέψη σου το πρωί και η τελευταία το βράδυ στην προσευχή σου. Όταν δεν μετράς τα λεπτά που θα εμφανιστεί, αλλά παρακαλάς να είναι καλά όπου κι αν είναι και τότε τα λεπτά γίνονται δευτερόλεπτα γιατί νοιάζεσαι ακόμα περισσότερο.
Κι εκεί που βιώνεις την ολοκλήρωση, είναι όταν σκουπίζεις το δάκρυ και η θλίψη δίνει τη θέση της σ' ένα χαμόγελο. Όταν απλώνεις το χέρι για να ζητήσεις ή να δώσεις βοήθεια και η καρδιά σου γεμίζει από ένα αίσθημα ευφορίας, γιατί ξέρεις ότι δεν θα είσαι ποτέ μόνος. Γιατί δεν υπάρχει πια το εγώ και το εσύ, αλλά το εμείς. Γιατί δεν σε νοιάζει ακόμα κι αν χρειαστεί να θυσιαστείς. 
Αγάπη είναι όταν κοιτάς κάποιον και η ευτυχία σου πηγάζει από την ευτυχία που βλέπεις στα μάτια του...
Και η μαγκιά είναι όταν ο έρωτας σου φέρει την αγάπη, εσύ να μην τον ξεχάσεις. Να μην τον παραμερίσεις. Αλλά να τον ζεις ακόμα πιο έντονα. Γιατί η αγάπη δύσκολα φεύγει όταν πάρει θέση στο θρόνο της καρδιάς σου. Ο έρωτας όμως είναι αυτός για τον οποίο πρέπει να δίνεις εξετάσεις κάθε μέρα και να είσαι έτοιμος να τον νιώθεις κάθε στιγμή. Γιατί αν η αγάπη σου χαρίζει την απόλυτη ευτυχία και γεμίζει τη ζωή σου, ο έρωτας την ομορφαίνει!!!    

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016



Με αρέσει η βροχή, αφού...

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Γεννήθηκα στην πόλη, έζησα αρκετά στο βουνό και τελικά ερωτεύτηκα τη θάλασσα. Ζωδιακά ανήκω στο ζώδιο του Ταύρου, ζώδιο της γης. Οι φίλοι μου όμως με φωνάζουν πάπια, γιατί χειμώνα καλοκαίρι με βρίσκεις να παίζω με το νερό. Ο άντρας μου με λέει "ανάποδος χρόνος, δεκατρείς μήνες". Άντε τώρα να καταλάβεις τι μυαλό κουβαλάω!
Κι όλη αυτή η εισαγωγή έγινε για να σου πω ότι με αρέσει η βροχή περισσότερο ίσως και από τον ήλιο. Όταν κάτσω να σκεφτώ, ποιες είναι οι αγαπημένες μου εικόνες από τοπία που έχω ταξιδέψει, δεν μου έρχονται στο μυαλό ηλιόλουστες στιγμές σε παραλίες και βουνά, αλλά μουντά και υγρά τοπία που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στην ψυχή μου.
Πρώτα-πρώτα, το δικό μου άβατο, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Μια παραλία που συντροφεύει τις προσωπικές και μυστικές στιγμές μου, κάθε φορά που θέλω ν' απομονωθώ. Λατρεύω να πηγαίνω εκεί και να κάθομαι στο αυτοκίνητο με το τζάμι λίγο ανοιχτό, ίσα-ίσα να δραπετεύει ο καπνός από το τσιγάρο που μου κάνει συντροφιά. Και ύστερα, όταν η μπόρα κοπάσει και μόνο μερικές σταγόνες ακουμπούν στα γκρίζα νερά της θάλασσας, τότε βγαίνω να περπατήσω μέχρι την άκρη της προκυμαίας, εκεί που στέκει και ο τελευταίος φανός, δειλά αναμμένος και στέκομαι περιμένοντας ένα καινούργιο βάπτισμα, που θα φέρει απαντήσεις και λύσεις στις σκέψεις μου...
Ένα άλλο σημείο, που δεν θα ξεχάσω ποτέ, όμως δεν μπορώ να επισκέπτομαι όσο συχνά θέλω, ανήκει στο νησί της Λέσβου. Είναι ο κόλπος της Γέρας. Εκεί όπου ένας θεόρατος βράχος στέκει αγέρωχος και αντιστέκεται στο χρόνο και στο μένος της επόμενης καταιγίδας. Σηκώνεις το βλέμμα και τον θωρείς έτσι γιγάντιο, ατρόμητο, σκληρό, μα και τόσο προστατευτικό προς κάθε μορφή ζωής που θα τύχει να περνά από τις ρίζες του, που ακουμπούν καλυμμένες από πυκνή βλάστηση στη γη. Κι όμως, εκείνος ο θολός και υγρός τεράστιος όγκος κοιτά κατάματα τα υδάτινα μαστίγια και κάθε φορά υπομένει το ίδιο σιωπηλά, διατηρώντας μια ακαταμάχητη γοητεία. Μοιάζει ν' αγγίζει τον ουρανό, να μην έχει τέλος, αν τον κοιτάξεις από χαμηλά. Δεν θέλησα ποτέ να σκαρφαλώσω στην κορυφή του. Δεν ήμουν ποτέ περίεργη να δω τη θέα από ψηλά. Ίσως γιατί δεν τόλμησα να μπω ανάμεσα στη συμφωνία του με το Θεό, εκείνον που τον τοποθέτησε εκεί, ακοίμητο φρουρό για τον διαβάτη, τον περαστικό, τον ταξιδευτή και τον χαμένο, που θα του δείξει το δρόμο το σωστό...  
Και τέλος τα πάντα νοτισμένα Γιάννενα. Μαγεία και μυστήριο μιας βροχής που χορεύει λικνίζοντας σκιές και μύθους, πάνω από μια λίμνη, που κρατά καλά κρυμμένα άπειρα μυστικά. Μπορώ να κάθομαι αμέτρητες ώρες ακίνητη, μ' έναν ζεστό καφέ στο χέρι και ν' αφήσω ελεύθερα να παρασυρθούν σκέψεις και εικόνες σε τούτο το σαγηνευτικό υγρό χορό. Και στο τελείωμα της καταιγίδας, να περπατήσω πλάι της, ακούγοντας τις τελευταίες στάλες να ψιθυρίζουν καθώς αγγίζουν το νερό...
Ακόμα κι όταν βρίσκομαι σπίτι μου, αγαπώ τις στιγμές της αδράνειάς μου, που μου επιτρέπουν να περάσω χρόνο, απολαμβάνοντας τον ήχο της βροχής. Αφήνω επίτηδες το βλέμμα μου να μαγνητιστεί από τις ντάμες και τους καβαλιέρους που χορεύουν άλλες φορές απαλά και ήρεμα και άλλες άγρια και μανιασμένα πάνω στα τζάμια. Εκείνες δηλαδή τις στάλες, που άλλοτε δέρνουν με μανία το πρόσωπο του διαβάτη και δημιουργούν μπελάδες στον κόσμο κι άλλοτε δροσίζουν με μαγικό νερό τον περιπατητή που αναζητά την κάθαρση. Εκείνες τις στάλες που ποτίζουν τη γη και τη βοηθούν να καρποφορήσει, αλλά κι εκείνες που δημιουργούν θεόρατα κύματα και ταλαντεύουν κάθε λογής πλεούμενο.
Ναι, με αρέσει η βροχή, αφού για εμένα είναι μία μορφή λύτρωσης......

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Όλη η Ελλάδα... ένα ταξίδι!!!

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Μιας και σήμερα είναι η επίσημη πρώτη για την καινούργια σχολική χρονιά, λέω να αφιερώσουμε αυτό το άρθρο σε όλους τους μαθητές μας, μικρούς και μεγάλους, σε αυτούς που φέτος για πρώτη φορά κάθονται στα θρανία, σ' εκείνους που με τη λήξη της σχολικής χρονιάς αποχαιρετούν δια παντός τις σχολικές αίθουσες, αλλά και σε όλους εκείνους που εξακολουθούν να παλεύουν για να κάνουν πράξη τα όνειρά τους επιλέγοντας το δρόμο της γνώσης.
Κι επειδή, μπορεί το καλοκαίρι να τελείωσε, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι σταματούν και τα ταξίδια. Δεν υπάρχει πουθενά κανόνας, που να λέει ότι ταξιδεύουμε μόνο το καλοκαίρι φίλοι μου. Κι εμείς οι Έλληνες το αποδεικνύουμε με κάθε ευκαιρία αυτό, όλο το χρόνο.
Γι' αυτό ας μην ξεχνάμε ότι όλη η Ελλάδα... είναι ένα ταξίδι!!!
Καλοτάξιδοι λοιπόν, να είμαστε και φέτος φίλοι μου στους καινούργιους προορισμούς μας, γιατί η Ελλάδα μας περιμένει να την ανακαλύψουμε!!!  

Πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο και ξεκινήστε το ταξίδι φίλοι μου:
http://now24.gr/ena-taxidi-oli-ellada/
  

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016


Κυνήγησες ποτέ τα όνειρά σου;
Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Κυνήγησες ποτέ τα όνειρά σου; 
Πάλεψες να καταφέρεις το εφικτό και όχι το ανέφικτο; 
Έθεσες στόχους που ν' αγγίζουν τις επιθυμίες σου;
Τόλμησες να τρέξεις σ' έναν αγώνα με μόνο αντίπαλο τον εαυτό σου;
Αν όχι, τότε μην παραπονιέσαι!
Όλοι μας κάνουμε όνειρα που ξέρουμε ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα δούμε να πραγματοποιούνται. Το κάνουμε εις γνώση μας φυσικά. Άλλωστε τα όνειρα είναι τσάμπα, δεν κοστίζουν τίποτα!
Κάνουμε όμως και από εκείνα τα άλλα. Τα εφικτά, εκείνα που γίνονται πράξη, εκείνα που κάποια στιγμή παύουν να τριγυρίζουν στη σφαίρα της φαντασίας μας και που μπορούν να βγουν αληθινά αρκεί να το θέλουμε εμείς.
Κάποτε, κάποιος με ρώτησε γιατί λέω με τόση ευχαρίστηση ότι σπούδασα αυτό που ονειρευόμουν, αφού δεν μπορώ να το εκμεταλλευτώ για να βιοποριστώ. Τότε του απάντησα ότι αφού δεν χωράω εγώ στην αγορά εργασίας λόγω συνθηκών, θα χωρέσω την αγορά εργασίας του συγκεκριμένου τομέα, στη ζωή μου. Ο βιοπορισμός τελικά, ήρθε από άλλη οδό και το όνειρο έγινε πραγματικότητα με τον δικό μου τρόπο, προς προσωπική μου ευχαρίστηση αλλά και όχι μόνο. Η τυπική επαγγελματική εξυπηρέτηση πέρασε στο φιλικό και ανθρώπινο επίπεδο και όπως ευχαριστιέμαι εγώ τις γνώσεις μου, τις μοιράζω πλέον προς τέρψιν των συνανθρώπων μου.
Το όνειρό μου όμως το κυνήγησα. Πάλεψα για να το καταφέρω. Το έβαλα στόχο εμπρός μου, ώσπου πέτυχα ακριβώς στο κέντρο. Τόλμησα να τρέξω ένα δρόμο μετ' εμποδίων και δίπλα μου αντίπαλος έτρεχε ο ίδιος μου ο εαυτός, βάζοντάς μου συχνά τρικλοποδιές, σκουντώντας με και θέτοντας παραπλανητικές εικόνες για να μου αλλάξει πορεία.
Αν με ρωτούσες αν λύγισα κάποιες φορές, θα σου απαντούσα πως όχι μόνο λύγισα, αλλά έφτασα στο σημείο να πω ότι τα παρατάω όλα. Και ξέρεις πότε το ένιωσα αυτό; Όταν ενώ σκεφτόμουν από μικρή πως ήθελα να μπω σε αυτό τον χώρο και τώρα που τα κατάφερα, αυτός ο χώρος με διώχνει. Όχι μόνο εμένα δηλαδή, αλλά και πάρα πολλά παιδιά με τα ίδια όνειρα. Κι άλλοι μόχθησαν και μοχθούν καθημερινά όπως κι εγώ τότε. Κι άλλοι στερήθηκαν πολλά για να φτάσουν στο απόγειο μιας καριέρας που δεν ήρθε ποτέ!
Κι αν εμείς δεν τα καταφέραμε τότε, τουλάχιστον εκμεταλλευτήκαμε τις γνώσεις μας προς όφελός μας κι έτσι το όνειρο εξακολουθεί να είναι η σημερινή δική μας πραγματικότητα!!!
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι, που ανταμείφθηκαν αμέσως μόλις έφτασαν στο τέρμα. Είδαν τα όνειρα να βγαίνουν αληθινά. Είδαν οι στόχοι όχι μόνο να πλησιάζουν, αλλά να έρχονται τόσο κοντά που τους απλώνουν το χέρι για να τους κρατήσουν γερά. 
Και φυσικά, υπάρχουν κι εκείνοι, που πάλεψαν, αγωνίστηκαν, έτρεξαν, μάτωσαν, αλλά ποτέ δεν δικαιώθηκαν. Θες γιατί δεν το επέτρεψαν οι συγκυρίες, θες γιατί τα εμπόδια ήταν αδύνατον να παραμεριστούν, θες γιατί κάποιοι άλλοι γκρέμισαν άδικα τα όνειρά τους, θες γιατί κουράστηκαν να παλεύουν...
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι όμως, το σίγουρο είναι πως ΔΕΝ θα αναρωτηθούν ποτέ στη ζωή τους, αν μπορούν να κατακτήσουν τα όνειρά τους. Και ξέρεις γιατί; Γιατί τόλμησαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, να φτάσουν στα άκρα τους εαυτούς τους, για να διεκδικήσουν μια θέση στην αλήθεια του ονείρου τους!!!
Αυτοί οι άνθρωποι, δεν θα ανήκουν ποτέ στην κατηγορία των μίζερων και των κακόμοιρων. Αυτοί οι άνθρωποι θα είναι πάντα με το κεφάλι ψηλά και θα αγωνίζονται κάθε μέρα, με την ίδια ένταση και τον ίδιο τρόπο πεισματικά, όχι για να κατακτήσουν κάποια μεγάλη ιδέα ή κάποιο άπιαστο όνειρο, αλλά μια καθημερινότητα καλύτερη από εκείνη της προηγούμενης μέρας.
Θα διεκδικούν αλλά και θα χαρίζουν εγκάρδια το χαμόγελο προς εκείνους που αγαπούν και η καρδιά τους θα αντέχει αλλά και θα χωρά όλα τα άσχημα και τα υπέροχα που αυτή η ζωή τους χρωστά!!!
Γι' αυτό λοιπόν, πάψε να παραπονιέσαι για όσα δεν κατάφερες. Κυνήγησε τα όνειρά σου και ξεκίνα από εκείνα τα απλά, που θα κάνουν πρώτα τη μέρα που ξημερώνει καλύτερη, τον εαυτό σου αλλά και τους γύρω σου ευτυχισμένους και γιατί όχι, τόλμα να ονειρευτείς μια ζωή καλύτερη και πάλεψε για να το καταφέρεις. Και ό,τι κι αν συναντήσεις στο τέλος της διαδρομής, να θυμάσαι ότι ο δρόμος δεν σταματά εκεί, πάντα υπάρχει μια επόμενη στροφή, που κρύβει μια έκπληξη που σε περιμένει να τη συναντήσεις και να την κατακτήσεις...      

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2016


Πόσες φορές είπες σ' αγαπώ;

"Πόσες φορές είπες σ' αγαπώ;
Πόσες φορές το εννοούσες;
Πόσες φορές δεν πρόλαβες να το πεις;
Πόσες φορές μετάνιωσες που το είπες;
Πόσες φορές το σκέφτηκες αλήθεια;
Μπορώ να σε ρωτήσω πολλά για τούτη τη λέξη. Όμως αναλογίστηκες, πώς και κάθε πότε τη χρησιμοποίησες; Ή τουλάχιστον πόσες πράξεις σου την κρύβουν μέσα τους;
Δεν σε κατηγορώ. Κι εγώ το ίδιο αναρωτήθηκα σήμερα...
Πριν λίγες ώρες την πρόφερα. Και την πρόφερα δυνατά. Την άκουσα δηλαδή κι εγώ, όχι μόνο ο παραλήπτης. Πριν λίγες στιγμές, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και πρόσεξα το πρόσωπό μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά μου χαμογελούσε. Δεν ήταν τα χείλη μου σχημάτιζαν το χαμόγελο. Ήταν η ψυχή μου. Ένιωσα όμορφα. Ένιωσα γεμάτη. 
Αναρωτήθηκα το γιατί. Εγώ είπα απλώς μια λέξη. Ο αποδέκτης την ένιωσε.
Αυτό είναι! Νιώθω γεμάτη, επειδή αισθάνθηκα την ευτυχία στην απέναντι ψυχή!!!"

Κι όμως είναι αλήθεια! Αν αναλογιστούμε πόσες φορές στη ζωή μας συλλαβίσαμε αυτή τη μικρή λεξούλα, θα θυμηθούμε ότι δεν αισθανθήκαμε χαρούμενοι επειδή το είπαμε και το πιστεύαμε. Νιώσαμε πληρότητα γιατί το πρόσωπο στο οποίο απευθυνθήκαμε άγγιξε εκείνη τη στιγμή την ευτυχία. 
Μπορεί η αγάπη να μην έχει μόνο μία μορφή, να μην μετριέται, να μην ορίζει σύνορα, να μην κάνει διακρίσεις, έχει όμως τη δική της μαγεία. Μπορεί να μεταμορφώσει ή να ξαναγεννήσει έναν άνθρωπο.  
Τι κοστίζει λοιπόν να την προφέρεις; Ελάχιστα μόνο δευτερόλεπτα αρκούν για να χαρίσεις τον κόσμο σ' έναν άνθρωπο. Είτε αυτός είναι γονιός, είτε παιδί. Είτε είναι έρωτας, είτε φίλος. Είτε συγγενής, είτε απλός γνωστός. Είπαμε. Η αγάπη δεν κάνει διακρίσεις. 
Δεν είναι ντροπή να ομολογήσεις αυτό που αισθάνεσαι και που ξέρεις καλά ότι ο συνάνθρωπός σου το έχει ανάγκη.
Τώρα θα μου πεις υπάρχουν κι εκείνοι που δεν είναι καλοί στα λόγια όσο εσύ. (Εντάξει, εγώ είμαι εκφραστικός τύπος, τρομάρα μου, γι' αυτό και πρόκοψα. Τέλος πάντων, μη δίνεις σημασία σε εμένα. Εγώ καμιά φορά είμαι μία κατηγορία από μόνη μου, όπως λέει και ο άντρας μου, γι' αυτό και παραιτείται γρήγορα από τις λογομαχίες μας. Χαζός είναι να τα βάλει με μια "τρελή", που αντί να του μαγειρεύει έχει κάνει την κουζίνα βιβλιοθήκη;)
Εν πάση περιπτώσει, άλλο ήθελα να πω και ξέφυγα πάλι. Ήθελα να πω ότι, συμφωνώ πως μερικοί δεν είναι καλοί στα λόγια, παρά μόνο στις πράξεις. Εγώ προσωπικά τους θαυμάζω περισσότερο. Αλλά... Αλλά δεν είναι κακό κάποιες φορές, έστω κι ελάχιστες, να προφέρουν αυτό που αισθάνονται. Σίγουρα οι γύρω τους, κατανοούν τον χαρακτήρα τους, όμως δεν παύει να είναι άνθρωποι που έστω και μία φορά στο τόσο κι ας είναι σπάνια, θέλουν να το ακούσουν.
Είναι κι εκείνοι οι άλλοι. Οι παραμελημένοι, εκείνοι που άθελά μας τους ξεχνάμε κι έπειτα τους νοσταλγούμε. Για να μην πω για τη μεγαλύτερη κατηγορία όλων! Για τους δεδομένους. 
Δυστυχώς, αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος μας. Να θεωρούμε τους ανθρώπους μας δεδομένους. Δεν το κάνουμε επίτηδες. Αλλά το κάνουμε. Κανείς δεν είναι δεδομένος, επειδή απλώς είναι εκεί όταν εσύ τον θες. Η καθημερινή παρουσία του δεν εδραιώνει τη θέση του στη ζωή και στην καρδιά σου. Μπορεί να είναι εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα, στα απλά και στα ζόρικα και να μην περιμένει ποτέ το "ευχαριστώ". Όμως ένα "σ' αγαπώ" το αξίζει....
Ας το πούμε λοιπόν κι ας είναι σαν ψίθυρος και σαν ευλογημένο αερικό που θα τρυπώσει στην καρδιά του ανθρώπου, χαρίζοντάς του μόνο ευτυχία!!!
Δήμητρα Τράκα

  

Τρίτη 28 Ιουνίου 2016

Ιούνιος, ο πρώτος μήνας του καλοκαιριού
Ικαρία, η πρώτη πρόταση για τις καλοκαιρινές μας διακοπές!
Κόκκινο γλυκό κρασί, ζεστό φουρνιστό ψωμί, μύθοι για νεράιδες και ξωτικά
και μυστικά για ζωή αιώνια...
Ένα τόσο μικρό νησί που κρύβει όμως μεγάλες εκπλήξεις για τον επισκέπτη η Ικαρία!!!
Γράφει η Δήμητρα Τράκα για την ηλεκτρονική εφημερίδα Now24.gr
Πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο και ξεκινήστε το ταξίδι φίλοι μου...


http://now24.gr/ikaria-edo-krivete-to-mistiko-tis-makrozoias/