"Δυο παιδιά ταξιδεύουν στην Ελλάδα με αερόστατο"

Δήμητρα Τράκα

από τις εκδόσεις Ηράκλειτος

Οπισθόφυλλο:

"Τα δυο αδέρφια, ο Γιάννης και η Μάρθα επισκέπτονται τον παππού και τη γιαγιά, για να περάσουν τις καλοκαιρινές διακοπές.

Εκεί τους περιμένει μια ΕΚΠΛΗΞΗ!!!

Το δώρο του παππού, που δεν είναι άλλο από ένα παράξενο βιβλίο!

Μέσα από τις σελίδες του, με οδηγό ένα αερόστατο και συντροφιά δυο μικρά παιδιά, τον Χάρη και τη Χαρά, ταξιδεύουν όλοι μαζί παρέα από τη μια άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη.

Μέσα από τα μάτια των παιδιών γνωρίζουμε τη χώρα μας και γινόμαστε όλοι μικροί ταξιδευτές και κομμάτι του παραμυθιού..."

 

                   

                                                              

"Πόσο δυνατές μπορεί να είναι οι θύμησες αυτού που αγάπησες ώστε να μην ξεχαστεί;"

Η Αρχόντισσα της λίμνης

από τις εκδόσεις Έξη

Δήμητρα Τράκα

Περιγραφή:

Τη νύχτα που σε εγκατέλειψα, η δική μου ζωή σταμάτησε. Εκείνη τη νύχτα ξεκινούσε η δική σου. Δίπλα σε μια αγκαλιά πιο ασφαλής από τη δική μου. Εσύ δεν θα χρειαζόταν να κρυφτείς από κανέναν και να ντραπείς για τίποτα.

Το μόνο που γνωρίζει είναι το όνομά του. Το μοναδικό στοιχείο που έχει είναι η σπασμένη ταυτότητα που φοράει στον λαιμό του, όταν ανοίγει τα μάτια του στο άγνωστο αρχοντικό της Καστοριάς. Τη μνήμη του κατακλύζουν θολές εικόνες από μια ζωή που φάνηκε να χάθηκε στο χρόνο. Και τότε, αποφασίζει να φύγει.

Σε μια μικρή γωνιά της Ελλάδας θα γνωρίσει τον έρωτα στα μάτια της Καλυψώς. Μα πώς να χτίσει ένα μέλλον μαζί της; Δεν της αξίζει ένας άνθρωπος χωρίς ταυτότητα.

Ο Δαμιανός θα προσπαθήσει να βρει τον δρόμο του στη χώρα των χιλίων λιμνών. Όμως, η μορφή της Καλυψώς θα στοιχειώνει τα όνειρά του και μαζί με αυτήν και η φιγούρα μιας άλλης γυναίκας, τόσο γνωστής και τόσο άγνωστης συνάμα.

Ώσπου μια μέρα, το ημερολόγιο της αρχόντισσας θα φωτίσει τις αναμνήσεις τους. Και τότε ο δρόμος του γυρισμού, της λύτρωσης και της θείας δίκης είναι ανοιχτός για όλους. Γιατί πλέον τον λόγο έχει μόνο η αγάπη. Κι εκεί στη λίμνη, η ομίχλη θα δώσει τη θέση της στην αλήθεια που όλοι αναζητούν.

Δεν ξέρω ποιες αλήθειες γνωρίζεις για τη ζωή σου και τι μπορεί να θυμάσαι. Στο ημερολόγιο που κρατάς στα χέρια σου, είναι γραμμένες οι ζωές και των δυο μας.

Διαβάστε περισσότερα εδώ:

https://www.ekdoseiseksi.gr/shop/%ce%b2%ce%b9%ce%b2%ce%bb%ce%b9%ce%b1/%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%bf%cf%84%ce%b5%cf%87%ce%bd%ce%af%ce%b1/%ce%b7-%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%b9%cf%83%cf%83%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bb%ce%b9%ce%bc%ce%bd%ce%b7%cf%82/?fbclid=IwAR3v9YOrGYqnQQOBBEqXqCFS70nr-iVf9q-EgQt9bCZ-4VSK-cJxwmotmxM

 

Ένα άδειο συρτάρι...

Γράφει η Δήμητρα Τράκα 

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος, μην πω και περισσότερο, από τότε που ένιωσα την ανάγκη να ομολογήσω δυνατά, κάποιες σκέψεις μου. Τι συνέβη ξαφνικά τώρα; Ένα άδειο συρτάρι έγινε η αιτία, να καθίσω και ν' αναλογιστώ, τη σημασία του παρελθόντος...

Με αφορμή την αναζήτηση κάποιας αποκριάτικης μάσκας, άδειασα ένα συρτάρι, που αν και το ανοίγω σχεδόν καθημερινά, δεν έκανα τον κόπο τα τελευταία χρόνια, να ψάξω λίγο πιο βαθιά. Συνήθως, ρίχνω κάτι μέσα βιαστικά, που τάχα δεν θέλω να ξεχάσω ή παίρνω κάτι άλλο που βρίσκεται πάντα στην επιφάνεια και το κλείνω την ίδια στιγμή που του γυρνώ την πλάτη  και φεύγω.

Σήμερα όμως, σκαλίζοντας με επιμονή, μπας κι ανασύρω κάτι που από χρόνια είχα ξεχασμένο, ξέθαψα κι άλλα. Ξέθαψα πολλά από εκείνα, που κάποτε με σημάδεψαν κι έγραψαν στις σελίδες της ψυχής μου, με ανεξίτηλο μελάνι, τη δική τους ιστορία. 

Κάποια φανέρωσαν τη νιότη μου. Κάποια έφεραν δάκρυα στην άκρη του ματιού μου, γιατί μου χαρίστηκαν από πρόσωπα αγαπημένα, που δεν υπάρχουν πια. Ενώ κάποια άλλα, έμειναν στα αζήτητα, αφού τα κράτησα μήπως και τυχόν, φανούν χρήσιμα στο μέλλον. Και είναι κι εκείνα, που φωνάζουν δυνατά και κοροϊδευτικά ότι είμαι απλώς μια ξεχασιάρα, γιατί τα καταχώνιασα εκεί παρατημένα. 

Όπως και να έχει και για όποιον λόγο κι αν βρίσκονταν εκεί, όλα τούτα, αν τα συνθέσεις ή τ' αραδιάσεις στη σειρά, μπορείς εύκολα να γνωρίσεις εμένα και το παρελθόν μου. Μπορείς να εξηγήσεις το χαμόγελο ή τη θλίψη μου και να φανταστείς όλα εκείνα που καθόρισαν κάποτε την πορεία μου. 

Γιατί ένα τέτοιο συρτάρι άνοιξα σήμερα. Ένα συρτάρι, που μέσα φύλαγα από καιρό, πράγματα που ήθελα να μου θυμίζουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ποια ήμουν και πώς έφτασα ως εδώ.

Κι όμως, όσο κι αν σου φανεί παράξενο, εγώ αυτό το συρτάρι το άδειασα σήμερα. Κράτησα μόνο, κάτι δικό μου από παλιά κι ένα ενθύμιο από κάποιον άλλον. 

Κι έκανα χώρο. Πολύ χώρο. Τόσο, όσο χρειάζομαι, για να γεμίσω ξανά με αντικείμενα από καινούργιες εμπειρίες, που θα γίνουν σύντομα με τη σειρά τους κι αυτά καινούργιες αναμνήσεις.

Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Μόνον αν αποδεχτεί κι αγαπήσει το παρελθόν του, μόνον τότε θα καταφέρει να το αποχωριστεί και να καλωσορίσει το μέλλον του...   

    

Τι κι αν κάνω απολογισμό;

Τι κι αν κάνω απολογισμό; Μήπως η χρονιά που έφυγε θα μου φέρει πίσω όσα μου πήρε ή θα επαναλάβει όσα ωραία μου χάρισε;

Δεν κατάλαβα ποτέ αυτή τη λογική του απολογισμού που ακούω, κάθε τέλος του έτος από πολλούς.

Κάνω λέει μια λίστα με όσα έζησα, τα χωρίζω σε άσχημα και όμορφα, κάνω και μια ακόμα παραδίπλα και απαριθμώ όσα θα ήθελα να ζήσω τις επόμενες 365 μέρες. 

Άντε και τα έκανα όλα αυτά, άντε και ξόδεψα φαιά ουσία να θυμηθώ, μελάνι να καταγράψω και χρόνο να σκεφτώ. Κανείς δε τόλμησε να μου πει πως ο χρόνος που φεύγει και κυλά σα νερό, δε γυρίζει με τίποτα πίσω; Ή μήπως μου ορκίσθηκε κάποιος ότι μπορεί να μου φτιάξει το μέλλον στα μέτρα μου;

Ποτέ δεν άκουσα να συμβαίνει τίποτα από τα δύο.

Άρα; Μήπως πολύ κακό για το τίποτα;

Κι εγώ που πέρασα έναν χρόνο γεμάτο υπέροχες και απαίσιες στιγμές, τι πρέπει να κάνω;

Από τις πιο μεγάλες και όμορφες συγκινήσεις, αγκαλιά με το παιδί μου και τους πιο δικούς μου ανθρώπους, πέρασα ξαφνικά στις πιο δύσκολες ώρες της ζωής μου. Πήγαινε-έλα σε γιατρούς, νοσοκομεία, χειρουργεία, με καλές αλλά και με κακές εκβάσεις κάποιες στιγμές, που με γέμισαν θλίψη και στεναχώρια. Κι εκεί που φως δεν έβλεπα πουθενά, ερχόταν μια ώρα που ένα αόρατο χέρι με σήκωνε ξανά όρθια. 

Και να σου η ελπίδα εμπρός μου και να το χαμόγελο στα χείλη μου διάπλατο. Και να στην κορυφή του βουνού πάλι νικήτρια.

Ώσπου να έρθει η στιγμή της καταρράκωσης και πάλι κάτω στα τάρταρα η δικιά σου. Κι άντε πάλι τον ανήφορο, για την αναζήτηση μιας καινούργιας ελπίδας.

Και τώρα θα μου πεις εσύ καλέ μου αναγνώστη, ότι διαβάζεις τούτες τις γραμμές και δεν βλέπεις τον εαυτό σου εμπρός σου. Μην το αρνηθείς γιατί θα γίνεις ο μεγαλύτερος ψεύτης του εαυτού σου. Εσύ, ο ίδιος άνθρωπος που λίγες μέρες πριν έκανες απολογισμό και όνειρα ταυτόχρονα για μια χρονιά που έφυγε, αλλά και για την καινούργια που ήρθε. 

Ποιανού λοιπόν η ζωή είναι προβλέψιμη και ποιος τάχα ξέρει να μας πει το μέλλον; Κανείς!

Εγώ αυτό που έμαθα, στα σαράντα σχεδόν χρόνια της ζήσης μου, με τη μικρή μου πείρα και το φτωχό μυαλό μου, είναι πως όσα κι αν έζησα στο πριν και όσα επιθυμώ στο μετά, να μπορέσουν να με κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τι κι αν μπορώ απλώς να θυμάμαι και να μνημονεύω ή να σχεδιάζω και να ονειρεύομαι; Αν δεν μαθαίνω από τα λάθη και δεν παλεύω για τα σωστά όνειρα, δεν θα αλλάξω τίποτα στη μικρή ζωή μου.  

Ένα μάθημα είναι η ζωή μας και τίποτα περισσότερο. Μια διδακτέα ύλη που κάθε μέρα πάνω σε αυτήν εξεταζόμαστε. Άλλες μέρες περνάμε με επιτυχία στην επόμενη και άλλες χρειάζεται να παλέψουμε περισσότερο γιατί μείναμε μετεξεταστέοι! 

Αφήνω λοιπόν τον απολογισμό και οραματίζομαι το αύριο με έναν εαυτό καλύτερο πρώτα-πρώτα για εμένα!!!

Δήμητρα Τράκα

Για ποιο λόγο τελικά τόσο τρέξιμο;

Μέρες τώρα, κάθομαι και παρακολουθώ τις εξελίξεις γύρω μας και ειλικρινά αναρωτιέμαι. Συμβαίνουν πράγματα ερήμην μας, που όμως μας αφορούν όλους άμεσα κι εμείς επιμένουμε να μην αλλάζουμε ούτε καν τρόπο σκέψης, όχι φυσικά τρόπο ζωής.

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να αναλαμβάνει ευθύνες, είμαι σε ένα ασταμάτητο τρέξιμο. Δεν παραπονιέμαι, αλλά αναλογίζομαι. Αξίζει τελικά τον κόπο, τόσο άγχος και τόση κατανάλωση άσκοπης ενέργειας και φαιάς ουσίας, για πράγματα πολλές φορές εφήμερα και ανούσια;

Τα τελευταία χρόνια τουλάχιστον στη χώρα μας, έχουν συμβεί κοσμοϊστορικά γεγονότα. Για να μην πάμε παραέξω, στον υπόλοιπο κόσμο. Κυβερνήσεις αλλάζουν η μία μετά την άλλη κι αφήνουν πίσω τους συντρίμμια, που καλούνται οι επόμενοι να μαζέψουν και να χτίσουν από την αρχή, ώσπου και οι επόμενοι να αφήσουν για μία ακόμα φορά μια χώρα ρημάδι. Και βεβαίως, από την άλλη εμείς οι υπόλοιποι, που δεν εννοούμε να διορθωθούμε σαν άνθρωποι, αφού πάντα φταίνε οι άλλοι, οι από πάνω, οι ανώτεροι. (Κλασσική ελληνική νοοτροπία!)

Συνειδήσεις ανύπαρκτες, ηθικές αξίες καταπατημένες, ιδανικά ξεπουλημένα, πιστεύω που έγιναν ανάμνηση. 

'Τις πταίει;'

Αν πάμε και στα άλλα τα ακραία, εκείνα που ανθρώπινος νους είναι στιγμές που δεν μπορεί να αντιληφθεί, τότε το μυαλό σαλεύει. Γονιός σκοτώνει το παιδί, παιδί σκοτώνει τον γονιό. Συγγενής τον συγγενή, φίλος τον φίλο. Κακοποιήσεις, χυδαιότητες και κάθε είδους έκτροπα, λες και η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία. Η συχνότητα με την οποία προστίθεται κι ένας νεκρός είναι απελπιστική, λες και κάποιος ανακαλύπτει κι ένα καινούργιο σκουπίδι. Και σκέφτομαι τώρα εγώ και λέω. Όταν μετά από εκατό, διακόσια, τριακόσια και πάνω χρόνια, θα ανακαλυφθούν κι άλλοι άγνωστοι σωροί, όπως οι δικές μας γενιές βρήκαν σε ανασκαφές στρατηγούς και γενναίους πολεμιστές που χάθηκαν κάποτε ηρωικά, γι' αυτούς τους άγνωστους τι θα έχουν να πουν οι επόμενες; Ότι έπεσε ηρωικά μαχόμενος με την οργή του τάδε συμπολίτη του; Οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος θα τραβάνε τα μαλλιά τους!

Κι έρχεται μετά και η φύση με τη σειρά της και σου θυμίζει πόσο μικρός είσαι μπροστά της. Σεισμοί, πλημμύρες, φωτιές, καταιγίδες, θεομηνίες.  Ανοίγει η γη και καταπίνει ανθρώπους. Αέρηδες, σαν λεπτό φύλο χαρτί πετούν τα σώματα εδώ κι εκεί. Φωτιές κάνουν στάχτη στο πέρασμά τους ψυχές και ύλη. Θυμωμένα κύματα νερού καταπνίγουν οτιδήποτε φανεί στο δρόμο τους. Κάποιοι θα πουν, ότι έτσι όπως φερόμαστε εμείς στη φύση, έχει δίκιο μάλλον να θέλει να μας εκδικηθεί. Δεν έχουν κι άδικο τολμώ να πω εγώ.

Παρ' όλα αυτά, εμείς δε χαμπαριάζουμε τίποτα! Συνεχίζουμε καθημερινώς και αδιαλείπτως να τρέχουμε και να τρέχουμε και να τρέχουμε. Θα μου πείτε και τι να κάνουμε; Να σταματήσουμε τις δουλειές μας, να αφήσουμε πίσω τις υποχρεώσεις μας, να μην παλέψουμε να επιβιώσουμε;

Φυσικά και θα τα κάνουμε όλα αυτά. Δίχως τον καθημερινό μας αγώνα, δεν θα καταφέρουμε να ζήσουμε. Εδώ με τόσο τρέξιμο και καταφέρνουμε ίσα ίσα να υπάρχουμε αξιοπρεπώς.

Καλό το τρέξιμο και απαραίτητο, δε λέω. Αλλά είναι κι εκείνα τα μικρά, απλά κι εύκολα, που μπορούμε να κάνουμε ο καθένας μας, για να κάνουμε αυτή την τρελή καθημερινότητα καλύτερη. 

Εκείνα που ξεκινούν από το σπίτι, την οικογένεια, την πρώτη κοινωνία μας. Ο σεβασμός ας πούμε, πρώτα προς τον εαυτό μας κι έπειτα προς τον δίπλα μας. Έπειτα προς τα ιδανικά και τις αξίες μας. Προς εκείνα τα ωραία που κάποτε γαλουχηθήκαμε και πλέον τα έχουμε ξεχάσει. 

Ξοδεύουμε αλόγιστα τον χρόνο μας, ενώ μπορούμε να τον αξιοποιήσουμε σωστά, διεκδικώντας τα κεκτημένα, ενώ παράλληλα να είμαστε εντάξει στις υποχρεώσεις μας. 

Ούτε η φύση, ούτε οι άνθρωποι έχουν την όρεξη να μας εκδικηθούν, αν ο καθένας μας είναι εντάξει απέναντι στον άλλον.

Ας απολαύσουμε και τη φύση και όσους είναι ακόμα δίπλα μας. Ο χρόνος μας είναι πολύ λίγος πάνω σε τούτη την πλάση κι εμείς το αγνοούμε. Είμαστε ένας κόκκος άμμου, που στο πρώτο φύσημα σκορπάμε και χανόμαστε. Γι' αυτό όσο πατάμε γερά πάνω στη γη, ας απολαύσουμε κάθε σταθερό μας βήμα και με λίγη καλή θέληση ας το κάνουμε χορό χαρούμενο και ρυθμικό κι ας παρασύρουμε κι όσους δεν μπορούν ακόμα να το καταλάβουν. Ας τους αφήσουμε να ταλαντευτούν από τη ζάλη του χορού, για να μάθουν πως ο ρυθμός δεν είναι μονότονος και βαρετός. Ότι μπορεί να γίνει χαρούμενος και διασκεδαστικός, αρκεί να το θέλουμε. 

Κι ας είναι στιγμές μικρές εκείνες της ξενοιασιάς. Αρκεί να είναι ουσιαστικές και δίχως σκέψεις μουντές. Βαμμένες με όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, που διώχνει τη μαυρίλα της βροχής. 

Λίγος ελεύθερος χρόνος χωρίς τρέξιμο, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν...

Αυτές τις σκέψεις έκανα χθες βράδυ, καθώς οδηγούσα μόνη σε έναν επαρχιακό δρόμο, επιστρέφοντας από μια όμορφη γιορτή, αφιερωμένη στο βιβλίο. Είχα καιρό να αφιερώσω λίγες στιγμές ξενοιασιάς στον εαυτό μου και να ασχοληθώ με εκείνα τα άλλα τα ωραία, που δίνουν γλυκιά γεύση στη ζωή μας!

Δοκιμάστε το, αξίζει τον κόπο...

Δήμητρα Τράκα 

Ήρθε η ώρα να τα πούμε από κοντά φίλοι μου!!!
Σας περιμένω όλους στο Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης την Τετάρτη 12 Ιουνίου, όπου θα βρίσκομαι για υπογραφές.
Ελάτε να γνωριστούμε και ν' αποκαλύψουμε αλήθειες για το βιβλίο μου "Μέσα από τα Μάτια σου"!!!
Δήμητρα Τράκα

Books n' more: Διαβάστε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Books 'n' more ...

Οφείλουμε να σεβόμαστε τον αναγνώστη!

Ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου το ηλεκτρονικό περιοδικό Books 'n' more, για την όμορφη συνέντευξη!!!

Books n' more: Διαβάστε στο ηλεκτρονικό περιοδικό Books 'n' more ...: Τίτλος : Μέσα από τα μάτια σου Συγγραφέας : Δήμητρα Τράκα   Σελίδες : 448 Τιμή : €9.90 Οπισθόφυλλο : Γεννήθηκα μέσα από το...