Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Αγαπημένοι μου φίλοι
μετά από τη σημερινή έναρξη των γιορτών για μένα, που όπως βλέπετε
ξεκίνησε με μια μεγάααααααααααααλη βόλτα στην πόλη μου και με καλό μεζέ και ουζάκι,
επειδή θα πάρω άδεια από τη σημαία αυτή τη φορά, γιατί επιβάλλεται,
θα ευχηθώ σε όλους σας καλές γιορτές, χαρούμενα Χριστούγεννα και
ο καινούργιος χρόνος που θα έρθει να φέρει σε όλους μας
ΥΓΕΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΖΕΣΤΑΣΙΑ ΣΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ!
Να περάσετε όλοι όσο πιο όμορφα μπορείτε, αφήστε λίγο τα προβλήματα, άλλωστε δεν τελειώνουν ποτέ κι ευχαριστηθείτε χαρούμενες στιγμές με όλους όσους αγαπάτε και σας αγαπούν!!!
Δήμητρα Τράκα

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013


Άρθρο από το Χριστουγεννιάτικο τεύχος του περιοδικού "Ζω στη Θεσσαλονίκη"
                          


Ένα παιδί μετράει τα δώρα!

«Φώτα σβηστά, πολύχρωμα λαμπιόνια αναβοσβήνουν στο δέντρο, μια κάλτσα κρεμασμένη στο τζάκι περιμένει τα δώρα.
Και το πρωί;
Χαρούμενες παιδικές φωνές, που η αγκαλιά γεμίζει δώρα και η καρδούλα αγαλλίαση, επειδή κάποιος υπενθυμίζει σ’ ένα παιδί ότι αξίζει την αγάπη του…»


Ο παιδοψυχολόγος Κωνσταντίνος  Δημάτης, μας εξηγεί πώς πρέπει να επιλέξουμε τα δώρα των παιδιών μας για τις γιορτές των Χριστουγέννων.

Δήμητρα: Οι μέρες των Χριστουγέννων για ένα παιδί, είναι πάντα ταυτισμένες με τα δώρα που κρύβει το χριστουγεννιάτικο δέντρο κάτω από τα κλαδιά του. Και βέβαια ας μη γελιόμαστε, κάθε ενήλικας θέλει να ‘κλέψει’ λίγο από την παιδική αθωότητα και να γευτεί την χαρά του ανοίγματος ενός δώρου, ντυμένο με πολύχρωμα χαρτιά περιτυλίγματος. Λίγο η έκπληξη, λίγο η αναμονή, λίγο η γιορταστική ατμόσφαιρα και λίγο η παιδική ανυπομονησία, όλα μαζί συνθέτουν αυτή τη μαγική στιγμή!

Κωνσταντίνος:  Θα μπορούσαμε να πούμε, πως η στιγμή που ανοίγει ένα παιδί το χριστουγεννιάτικο δώρο του είναι μαγική από μόνη της και συμπυκνώνει το νόημα των Χριστουγέννων, όχι βέβαια με την έννοια που τείνει να λάβει τη σύγχρονη εποχή, αλλά με μία πιο συναισθηματική έννοια. Είναι η στιγμή που ένα παιδί νιώθει ότι είναι σημαντικό στα μάτια εκείνου που του πήρε το δώρο. Είναι η στιγμή που νιώθει μία απαραίτητη διαβεβαίωση ότι οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή τον/την έχουν στο νου τους και δεν τον/την ξεχνάνε. Μπορεί να ακούγονται αυτονόητα όλα αυτά,  όμως αν σκεφτούμε  τι συμβαίνει με τα παιδιά που διαψεύδονται οι προσδοκίες τους ή που ακόμα δεν έχουν την ευκαιρία να βιώσουν τη ζεστασιά και την αγάπη αυτών των ημερών, τότε μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τη σημασία της χριστουγεννιάτικης παράδοσης των δώρων.

Δήμητρα: Δεν περνά σαφώς απαρατήρητο, το γεγονός ότι ένα παιδικό δωμάτιο, μοιάζει συχνά με ντουλάπι έτοιμο να εκραγεί. Ο όγκος των παιχνιδιών είναι τόσο μεγάλος που πολλές φορές ξεχειλίζουν και σε άλλους χώρους του σπιτιού. Ποια είναι άραγε η αιτία αυτής της υπερβολής;

Κωνσταντίνος: Να επεκτείνω το ερώτημα και να ρωτήσω εγώ με τη σειρά μου: με πόσα αλήθεια από όλα αυτά τα παιχνίδια μπόρεσε το παιδί να «γνωριστεί» πραγματικά και σε βάθος; Να παίξει ξανά και ξανά, ν’ ανακαλύψει όλες τις λειτουργίες ή τις δυνατότητες ενός παιχνιδιού, να φανταστεί νέους πιο ιδιοσυγκρασιακούς τρόπους χρήσης; Να το μοιραστεί με φίλους και ν’ ανακαλύψουν μαζί διαφορετικούς τρόπους παιξίματος; Πολλές φορές η σχέση μας με ένα παιχνίδι αντιπροσωπεύει και τις σχέσεις μας με τους ανθρώπους γύρω μας. Στην περίπτωση του παιδιού με τους δασκάλους, τους συμμαθητές, τους φίλους, τους γονείς. Μήπως η υπερβολική συσσώρευση παιχνιδιών σε ένα παιδικό δωμάτιο προδίδει την υιοθέτηση από μέρους μας ενός πιο γρήγορου και επιφανειακού τρόπου με τον οποίο βιώνουμε τα πράγματα και τις σχέσεις γύρω μας;

Δήμητρα: Πολλά τα παιχνίδια, πολλές και οι επιλογές! Και οι μέρες των εορτών μέσα στο ημερολογιακό έτος όμως, δεν είναι λίγες. Κάθε φορά, ο γονιός και ο νονός αναλαμβάνουν το δύσκολο έργο της αναζήτησης του καινούργιου, του μοντέρνου και του πιο φανταχτερού δώρου. Μήπως και οι μεγάλοι τελικά, χάνονται στον λαβύρινθο των καταστημάτων και αντί να επιλέξουν το κατάλληλο, επιλέγουν απλώς ακόμα ένα κουτί στο τεράστιο σωρό των παιχνιδιών;

Κωνσταντίνος:  Πολλές φορές είναι έτσι ακριβώς.  Η τεράστια προσφορά διαφορετικών παιχνιδιών από τη μία πλευρά και η δικαιολογημένη επιθυμία των μεγάλων, να ανταποκριθούν στις επιθυμίες των παιδιών, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να επιλέξουν το καλύτερο ανάμεσα σε άπειρες επιλογές, οδηγεί σε βιαστικές ή σε χωρίς πολλή περίσκεψη επιλογές. Έτσι για παράδειγμα,  στο τέλος προκύπτει μία αγχωτική επιλογή η οποία μπορεί να έχει ως μοναδικό κριτήριο τη γενίκευση ότι στα αγόρια αρέσουν τα πολεμικά παιχνίδια και στα κορίτσια οι κούκλες, ξεχνώντας την ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου παιδιού. 

Δήμητρα: Για ν’ αποφύγουμε την υπερβολή, χαρίζοντας απλώς ακόμα ένα δώρο, σε ένα παιδί. Ποια πρέπει να είναι τα κριτήρια, σύμφωνα με τα οποία θα πρέπει να επιλέγουμε τα δώρα των παιδιών;

Κωνσταντίνος:  Αυτό που έχει πραγματικά μεγάλη σημασία είναι να αναρωτηθούμε, τι θα άρεσε στο συγκεκριμένο παιδί με τα συγκεκριμένα ενδιαφέροντα, που ζει στη συγκεκριμένη οικογένεια με τη συγκεκριμένη κουλτούρα, στη συγκεκριμένη ηλικία. Ακόμα πιο απλά: πως μπορεί κάποιος να έρθει στη θέση ενός παιδιού, να δει τον κόσμο μέσα από τα μάτια του, να  αναρωτηθεί και να ανακαλύψει τι θα επιθυμούσε  το ίδιο το παιδί σαν δώρο;

Δήμητρα: Πολλές φορές παρατηρούμε ότι τα παιδιά μετρούν τα δώρα που βρίσκονται κάτω από το δέντρο και στην περίπτωση που είναι έστω και κατά ένα λιγότερα από τα περσινά, απαιτούν ακόμη ένα παραπάνω! Τι δεν έχει πάει καλά σ’ αυτή την περίπτωση;

Κωνσταντίνος:  Όταν ένα παιδί απαιτεί όλο και περισσότερα ή έχει μπει ήδη στη διαδικασία να μετράει για να επιβεβαιώσει, αν κάποιος το αγαπούσε περισσότερο πέρυσι από ό,τι εφέτος ή απαιτεί συνεχώς, αυτό σημαίνει ότι κάτι δεν πήγε και τόσο καλά στις σχέσεις του με τους σημαντικούς ανθρώπους μέχρι τώρα. Για κάποιους λόγους το παιδί νιώθει μία ανασφάλεια για την αγάπη των άλλων προς το πρόσωπο του και για αυτό έχει την ανάγκη να ζητά διαρκώς ή να «μετρά» το πόσο το αγαπούν οι άλλοι.

Δήμητρα: Η χείριστη των περιπτώσεων όμως, είναι η στιγμή που ο γονιός αδυνατεί να περάσει το κατώφλι ενός καταστήματος παιχνιδιών. Τότε είναι που η κάλτσα του Αϊ-Βασίλη μένει άδεια, όπως ακριβώς και τη στιγμή που κρεμάστηκε στο τζάκι. Η οικονομική κρίση λοιπόν, κάνει όχι απλώς εκπτώσεις στα δώρα των παιδιών, αλλά περικοπές μέχρι νεοτέρας. Και σε αυτή την περίπτωση καλούμαστε να εξηγήσουμε σ’ ένα παιδί, τι σημαίνει η άδεια χριστουγεννιάτικη κάλτσα.

Κωνσταντίνος:   Ίσως είναι ένα από τα πιο οδυνηρά συναισθήματα που μπορεί να έχει ένας γονέας, να μη  μπορεί να προσφέρει στο παιδί του αυτό που επιθυμεί. Και όσο πιο μικρή η ηλικία των παιδιών, τόσο πιο δύσκολο είναι να τους δώσεις να καταλάβουν, τί επιπτώσεις έχει η οικονομική κρίση στη διατήρηση μιας ομαλής οικογενειακής ζωής. Η κρίση μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να σταθεί αφορμή για να συνειδητοποιήσει το παιδί ότι κάποιο από τα πιο ωραία δώρα είναι ο χρόνος που μπορούν να απολαύσουνε και να μοιραστούν μαζί γονέας και παιδί, ένα παιχνίδι που θα κατασκευάσουνε εξαρχής μαζί. Δεν είναι τυχαίο ότι τα πιο αγαπημένα μας παιχνίδια έγιναν αυτά, που στην αρχή τα μάθαμε ή τα μοιραστήκαμε μαζί με ένα αγαπημένο μας πρόσωπο. 

Δήμητρα: Μήπως θα έπρεπε τελικά, να εξηγούμε στα παιδιά από μικρή ηλικία, την πραγματική αξία ενός δώρου και μάλιστα ότι η αξία αυτού ανεβαίνει, από την αγάπη εκείνου που το προσφέρει και όχι από την τιμή και την αισθητική του όμορφου πακέτου;

Κωνσταντίνος: Η εξήγηση αυτή είναι κάτι που πρέπει να γίνεται από πολύ νωρίς στη ζωή. Και είναι κάτι που τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν ακόμα καλύτερα μέσα από συγκεκριμένα βιώματα και όχι μέσα από επεξηγήσεις και συζητήσεις. Δώρο είναι οτιδήποτε μας προσφέρεται από κάποιον που μας κρατάει στο νου του και φροντίζει με τον τρόπο αυτό  να μας θυμίσει ότι αξίζουμε την αγάπη του και ότι είμαστε σημαντικοί για αυτόν.  

*Κωνσταντίνος Δημάτης, Ψυχολόγος, MSc στην Κλινική Ψυχολογία, MSc στην Ψυχική Υγεία Παιδιών και Εφήβων






Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013



Έτοιμη κι εγώ για τα Χριστούγεννα!!!!
Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους μας με υγεία, αγάπη κι ευτυχία!!!!


Το παρακάτω απόσπασμα διάβασε η Κάκια Ξύδη στην εκπομπή της "Ταξίδι στην ομίχλη" από το βιβλίο μου με τίτλο "Ένα Σμαράγδι για Δύο".
(Απόσπασμα από το βιβλίο "Ένα Σμαράγδι για Δύο" που αναφέρεται σε μια ιδιαίτερη Χριστουγεννιάτικη στιγμή των ηρώων.)

"...Ένα πράγμα είχε μείνει να κάνω ακόμα για να κλείσω τον πρώτο κύκλο της ζωής μου και ν’ ανοίξω τον δεύτερο. Να ολοκληρώσω το βιβλίο μου που άφησα μισό πριν χρόνια. Μέχρι τότε, δεν είχα τολμήσει ούτε το συρτάρι που το έκρυβε ν’ ανοίξω. Ένα βράδυ όμως λίγο πριν ο χρόνος ορίσει την λήξη του και έρθει ο καινούργιος για να γράψει με τη σειρά του την δική του ιστορία, στάθηκα μπροστά στο έπιπλο που έκρυβε το δημιούργημά μου. Σε μια εβδομάδα θα γιορτάζαμε το ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς, μαθήματα δεν είχα στο φροντιστήριο και η παρουσία μου στην εταιρεία δεν ήταν απαραίτητη, άλλωστε έπρεπε να μείνω σπίτι με το παιδί γιατί δεν είχε ούτε κι αυτό σχολείο.
Αυτή την τελευταία εβδομάδα του χρόνου που έφευγε και με τη βοήθεια του παιδιού που ήταν πάρα πολύ φρόνιμος, κατάφερα να τελειώσω το βιβλίο μου και να πραγματοποιήσω ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου. Στην τελευταία σελίδα του δεν έγραψα ΤΕΛΟΣ αλλά μετά την τελευταία λέξη, έβαλα τρεις τελείες στην σειρά «…». Μάλλον γιατί δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η ιστορία. Θα άφηνα τώρα πια να την συνεχίσει κάποιος άλλος, εγώ είχα ήδη βάλει την δική μου σφραγίδα.
Το έδωσα σ’ ένα τυπογραφείο και μου έκαναν μια πρόχειρη βιβλιοδεσία. Στο εξώφυλλό του, έδωσα να μου βάλουν μια φωτογραφία. Το πρόσωπο του Γιάννη μου. Του πρώτου μεγάλου έρωτα της ζωής μου, την αιτία που εγώ ζω όλα αυτά σήμερα, την αιτία που έχω την ευτυχία να είμαι μάνα και να μετράω μέρες γεμάτες χαμόγελα και χαρές. Όταν το παρέλαβα ολοκληρωμένο πια, το τύλιξα σ’ ένα ωραίο χαρτί και το έβαλα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Όταν άλλαξε ο χρόνος, ο Γιαννάκης έτρεξε να δει τα δώρα που του είχε αφήσει ο Άγιος Βασίλης και σκόνταψε πάνω στο μεγάλο βιβλίο. Το πήρε στα χέρια του με δυσκολία λόγω του όγκου και το έφερε στην πολυθρόνα όπου καθόμασταν με τον Μάνο αγκαλιά.
«Μαμά, δες ένα μεγάλο δώρο που μου έφερε ο Άγιος Βασίλης!» μου φώναξε τρέχοντας προς το μέρος μας.
«Του το έδωσε ο μπαμπάκας σου αγόρι μου που βρίσκεται ψηλά στον ουρανό για να τον θυμάσαι.» του είπα.
Το άνοιξε και αντικρίζοντας την φωτογραφία του Γιάννη, ο μικρός χαμογέλασε και φώναζε δυνατά «ο μπαμπάς μου!». Κοιταχτήκαμε με τον Μάνο στα μάτια και όσο κι αν θέλαμε να κρύψουμε τα δάκρυά μας, δεν ήταν αυτό εφικτό. Πήραμε στα χέρια μας τον μικρό και όλοι μαζί ξεφυλλίσαμε το τεράστιο βιβλίο. Δεν το κλείσαμε και δεν σταματήσαμε να μιλάμε γι’ αυτό, παρά μόνο όταν το ρολόι έδειξε τρεις τα ξημερώματα και είχαμε όλοι νυστάξει αρκετά. Από εκείνο το βράδυ άλλωστε δεν σταματήσαμε ποτέ να μιλάμε για το βιβλίο και το τοποθετήσαμε πλάι στο μεγάλο σμαράγδι πάνω στο τζάκι του σαλονιού μας, σε περίοπτη θέση και τα δύο."

"Εξαίσιες ωδές μιας μυστικής πορείας", από την Κατερίνα Σημηντήρα(Α΄ ΜΕΡ...



Όμορφες στιγμές που ζήσαμε στην παρουσίαση της καλής φίλης και ποιήτριας
Κατερίνας Σημηντήρα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Κατερίνα που μου εμπιστεύτηκε την παρουσίαση του έργου της!
Πάντα καλοτάξιδη και πάντα επιτυχίες!

Μέρος α'



Μέρος β' 
http://www.youtube.com/watch?v=Tfe1NSazOZg&feature=share&list=UUqDiqAwsWRur4d6QUDdG5uQ



Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2013

ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ!!!


Γράφει η Δήμητρα Τράκα, συγγραφέας                             
για το περιοδικό                                                                 

"Ζω στη Θεσσαλονίκη"
(Τεύχος Οκτωβρίου)


Κατάθλιψη.
Την αποχαιρετάς μ’ ένα χαμόγελο…

Η Τόνια Γαλάτη, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας, μας μιλά για την κατάθλιψη, που εξαπλώνεται σαν επιδημία στη σύγχρονη κοινωνία. Μπορούμε μήπως  να την αποχαιρετίσουμε χαρίζοντάς της ένα χαμόγελο;

Δήμητρα: Τα αρνητικά αισθήματα θλίψης, ακόμα και απογοήτευσης για τον ίδιο μας τον εαυτό, είναι το πλέον κοινό χαρακτηριστικό, κάθε μορφής κατάθλιψης στον άνθρωπο σήμερα. Που αποδίδεται η εμφάνιση της κατάθλιψης στις μέρες μας;

Τόνια: Δήμητρα, ο άνθρωπος που περνά καταθλιπτικό επεισόδιο ή που πάσχει από χρόνια κατάθλιψη έχει ως κύριο χαρακτηριστικό του την ενοχή. Αυτό, πράγματι, τον κάνει ευάλωτο σε συναισθήματα απογοήτευσης και ματαιότητας.
Η ενοχή εμφανίζεται ως αντίδοτο μιας ιδιαίτερα πιεστικής κατάστασης στην παιδική μας  ηλικία. Όταν, δηλαδή, το παιδί δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο για να την σταματήσει παρά μόνο να στραφεί εναντίον του ίδιου του εαυτού του. Έτσι, κάτι κάνει! Είναι μια ανεστραμμένη ελπίδα. «Αν εγώ ήμουν αλλιώς, τότε η κατάσταση θα ήταν αλλιώς». Σήμερα, νιώθουμε συχνά ανήμποροι, όπως τα παιδιά.

Δήμητρα: Ποια είναι τα πρώτα σημάδια με τα οποία δηλώνει την εμφάνισή της η κατάθλιψη, πως εδραιώνεται και πως εξελίσσεται;

Τόνια: Ο άνθρωπος σταματά να έχει ορίζοντα. Νομίζει πως ό,τι κι αν κάνει είναι λανθασμένο και μάταιο. Θεωρεί πως δεν αξίζει και φοβάται πολύ να εκφράσει την δυσαρέσκειά του, τον θυμό του ή έστω την άποψή του. Έχει βλέπεις, πολύ μεγάλη ανάγκη τους άλλους ανθρώπους και πιστεύει πως αν εκφραστεί όπως αισθάνεται κάθε φορά, θα τους χάσει.
Η κατάθλιψη συρρικνώνει τον άνθρωπο. Τον αποδυναμώνει τόσο, που, στο τέλος, δεν έχει τη δύναμη να φροντίσει τον εαυτό του ούτε ως σώμα ούτε ως πνεύμα ούτε ως κοινωνικό ον. Μέχρι όμως να φθάσει εκεί, είναι πιθανό να έχει φορέσει μάσκα. Μάσκα χαράς, δύναμης ακόμη και αδιαφορίας. Μα, κάποτε δεν επαρκεί και το πρόσωπο θέλει να ανασάνει. Ευτυχώς!


Δήμητρα: Ποια είναι η χρονική διάρκεια που η παρουσία της κατάθλιψης, μπορεί να κάνει «κατάληψη» στη ζωή ενός ανθρώπου; Μπορούμε να την ορίσουμε χρονικά ή εξαρτάται από την κάθε περίπτωση;

Τόνια: Καταθλιπτικό επεισόδιο  μπορούμε να έχουμε όλοι μας, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας. Αυτό μπορεί να κρατήσει λίγους μήνες ή και παραπάνω. Ωστόσο, αν μιλάμε για κάτι χρόνιο, τότε σημαίνει πως και η προσωπικότητά μας έχει συμβάλλει σε αυτό. Βεβαίως, η προσωπικότητα δημιουργείται με ένα πολύ βασικό υλικό – τη βιογραφία του καθενός μας.
Η παιδική ηλικία είναι καθοριστικός παράγοντας, γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να φροντίζουμε τα παιδιά, να τα σεβόμαστε και να τα βοηθάμε να εκφράζουν τα συναισθήματά τους.  Και δεν εννοώ, ασφαλώς, να τα εκτονώνουν.

Δήμητρα: Η αποδοχή μιας κατάστασης, είναι πιστεύω το πρώτο βήμα για την αντίστροφη μέτρηση απεγκλωβισμού από αυτήν. Ισχύει το ίδιο και για την κατάθλιψη;

Τόνια: Συμφωνώ, Δήμητρα. Κι αν δεν μπαφιάσεις, δεν παραδέχεσαι! Ο άνθρωπος, που τελικά νοσεί ορατά από κατάθλιψη, δίνει την ευκαιρία στη ζωή του να μεταμορφωθεί σε αυτό που ο ίδιος είναι.  Και χρησιμοποιώ το ρήμα «δίνει» γιατί αν μέσα του δεν «έσπαγε», έστω και ασυνείδητα,  αυτή τη μάσκα που είχε καταλάβει τη θέση του προσώπου του, δεν θα μπορούσε ποτέ να αισθανθεί αυτό που η μάσκα κρύβει. Η κατάθλιψη προϋπάρχει της εκδήλωσής της. Η εκδήλωση μας βοηθά να την αντιληφθούμε, άρα και να την αντιμετωπίσουμε.

Δήμητρα: Μετά την αποδοχή, έρχεται η αντιμετώπιση. Όταν ένας άνθρωπος έρχεται σε σένα Τόνια, για να ζητήσει βοήθεια, ποιες είναι οι πρώτες συμβουλές σου και ποια η συνέχεια της θεραπείας που προτείνεις;

Τόνια: Αν και ο επίσημος όρος είναι «συμβουλευτική ψυχικής υγείας», καθόλου δεν έχει να κάνει με συμβουλές. Ποιος είναι τόσο ικανός ώστε να γνωρίζει τι είναι αυτό που χρειάζεται κάποιος άλλος; Μόνος του θα το ανακαλύψει. Είναι η δική του νίκη.
 Η ψυχοθεραπεία βοηθά τον άνθρωπο στην πορεία του προς την εσωτερική του δύναμη. Δεν του την δανείζει,  ούτε του την δωρίζει. Συνοδοιπορία είναι και «ταξίδεμα». Και μάλιστα συναρπαστικό και βαθύ.
Δήμητρα: Σίγουρα, υπάρχουν περιπτώσεις, κατά τις οποίες, η θεραπεία επιβάλλει και την φαρμακευτική βοήθεια. Πόσος χρόνος χρειάζεται για ν’ αντιμετωπιστεί η κατάθλιψη με, αλλά και, χωρίς φάρμακα;

Τόνια: Όταν η κατάθλιψη είναι σε προχωρημένο στάδιο και ο ασθενής δεν δύναται να λειτουργήσει, τότε συνιστάται ψυχιατρική παρακολούθηση με φαρμακευτική αγωγή, σε συνδυασμό με την ψυχοθεραπεία. Η φαρμακευτική αγωγή θα τον βοηθήσει να ανακτήσει την λειτουργικότητά του, αλλά η γνώμη για τον ίδιο και τη ζωή του θα παραμένει η ίδια, αν δεν γνωρίσει τον εαυτό του καλύτερα και βαθύτερα. Αν δεν καταφέρει να τον συμπονέσει βαθιά και ουσιαστικά.

Δήμητρα: Ο άνθρωπος δεν ζει μόνος. Υπάρχουν γύρω του πρόσωπα του οικογενειακού αλλά και του ευρύτερου περιβάλλοντος. Πόσο μπορούν να βοηθήσουν σε μια τέτοια περίπτωση;

 Τόνια: Θέλει υπομονή, αγάπη και σεβασμό. Όμως, να ξέρεις, πως η επικοινωνία και η «συντρόφευση» ενός ανθρώπου σε κατάθλιψη, είναι μια επίπονη περιπέτεια και για το περιβάλλον του. Συχνά, χρειάζονται στήριξη και εκείνοι για να μπορέσουν να κατανοήσουν τον άνθρωπό τους.
Άλλες φορές, αν η κατάθλιψη δεν είναι τόσο προχωρημένη, μπορεί και να τους εξυπηρετεί... Όπως είπα και πιο πριν, ένας άνθρωπος σε κατάθλιψη είναι ενοχικός στη βάση του. Άρα, εύκολα χειραγωγήσιμος και εκμεταλλεύσιμος. Όπως, άλλωστε, κι ένας ολόκληρος λαός.

Δήμητρα: Είναι σχεδόν βέβαιο, ότι η κατάθλιψη έχει επισκεφτεί όλους μας κάποια στιγμή, σε συγκεκριμένες εποχές της ζωής μας. Κάποιοι το έχουν ξεπεράσει μόνοι τους, με τη βοήθεια του δυνατού χαρακτήρα τους. Πολλοί όμως είναι αυτοί,  που είναι γνώστες τις κατάστασης και αρνούνται τη βοήθεια τρίτων. Ποιες είναι οι συμβουλές σου προς αυτούς τους ανθρώπους, που βιώνουν μια κατάσταση τόσο σοβαρή, μόνοι τους;

Τόνια: Κάποιες φορές ένας δυνατός χαρακτήρας κρύβει μια δυνατή άρνηση. Όσο πιο πολύ αρνούμαστε την κατάστασή μας, τόσο πιο βαθιά γινόμαστε υποχείριό της. Δυνατός άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να παραδεχθεί ότι χρειάζεται βοήθεια. Αυτό απαιτεί γενναιότητα και μεγαλοψυχία. Και τα δυο αυτά τα αντλούμε από τη  συμπόνια. Αν δεν με νιώσω, δεν με βοηθώ. Απλώς απαιτώ και υποδεικνύω. Μέχρι πότε; Μέχρι πόσο; Και, εντέλει, γιατί;

Δήμητρα: Οι δυσκολίες, τα προβλήματα, οι στεναχώριες, η οικονομική κρίση, οι ανθρώπινες αδυναμίες και πολλά άλλα, γίνονται «είσοδος ελεύθερη» στον κόσμο της κατάθλιψης. Ένα χαμόγελο, προς το είδωλό μας στον καθρέφτη, πόση δύναμη μπορεί να μας χαρίσει, για να βρούμε την έξοδο από αυτό τον κόσμο;

Τόνια: Μόλις καταφέρουμε να μας χαμογελάσουμε, πολλή!

Αν σταθούμε λοιπόν, απέναντι στην ψυχή μας και την κοιτάξουμε κατάματα, όπως κοιτάμε τον εαυτό μας μπροστά στον καθρέπτη και  της χαμογελάσουμε, μόνον τότε υπάρχει ελπίδα… Και όπως μας λέει η Τόνια Γαλάτη, «η νίκη αυτή θα είναι δική μας!»

                                                                        Γράφει η Δήμητρα Τράκα






Ο Νικήτας Σούλος στο MAGIC RADIO 
φιλοξένησε απόψε και τη δική μου μικρή ιστορία με τίτλο:
"Αχ και να σε είχα εδώ!"
Σ' ευχαριστώ πολύ Νικήτα μου
κι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους φίλους για τα όμορφα λόγια τους!!!

Αχ και να σε είχα εδώ…
Κάθισε εκεί, στην άκρη του μικρού βράχου. Εκεί όπου ξεκινά η θάλασσα κι απλώνεται εμπρός στα πόδια της, σαν ένα τεράστιο μαγικό χαλί. Οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου, της έδιναν αυτή την παράξενη αίσθηση της μαγείας. Λαχταρούσε ν’ ανεβεί επάνω κι εκείνο να την πάει κοντά του…
Όλες εκείνες οι στιγμές που έζησαν μαζί τα τελευταία δέκα χρόνια, σαν ασπρόμαυρη ταινία περνούσαν τώρα μπροστά από τα μάτια της. Η Αλεξάνδρα όμως, νόμιζε πως τις έβλεπε στο καθρέπτισμα της θάλασσας. Οι απαλές κινήσεις του νερού έδιναν ζωή στο πρόσωπό του κι ένα χαμόγελο σχηματιζόταν στα χείλη του. Πόσο της είχε λείψει αυτό το γλυκό χαμόγελο!
Πάνε σχεδόν επτά μήνες, από τότε που τον είδε για τελευταία φορά. Είχε ανοίξει απλώς την πόρτα και κρατώντας τη μεγάλη μαύρη βαλίτσα της, γύρισε την πλάτη κι έφυγε. Γύρισε την πλάτη σ’ εκείνον. Γύρισε την πλάτη στην ίδια της την ζωή. Σε μια ζωή που είχαν χτίσει μαζί. Σε όλα τα όνειρα που πάλευαν να κάνουν πραγματικότητα, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό…
Αυτή η άτιμη η συνήθεια είχε τρυπώσει ανάμεσά τους και δεν έλεγε να φύγει με τίποτα. Κάθε μέρα ήταν το τρίτο πρόσωπο στο τραπέζι τους, στον καναπέ και στο κρεβάτι τους. Ήταν η επίσημη αντίζηλος της Αλεξάνδρας εδώ και πάρα πολύ καιρό. Πίστεψε πως δεν μπορούσε ν’ ανταγωνιστεί μια τέτοια αντίζηλο και γι’ αυτό εγκατέλειψε τη μάχη. Είχε ξεχάσει ότι σ’ έναν γάμο, η αγάπη δίνει εξετάσεις κάθε μέρα. Καμιά φορά μένει μετεξεταστέα, όμως επιμένει και αν είναι αληθινή τότε νικά και η σχέση εξελίσσεται προς το καλύτερο. Η Αλεξάνδρα είχε κουραστεί να δίνει καθημερινές εξετάσεις και μάλιστα μόνο εκείνη. Μόνο εκείνη πάλευε να διώξει την ρουτίνα από τον γάμο τους. Σ’ αυτό το γάμο όμως, ήταν δύο και όχι ένας. Εκείνος, δεν είχε καταλάβει το παραμικρό. Και μόνο η παρουσία της Αλεξάνδρας στο πλάι του, του έδινε κι έναν ακόμα λόγο για να συνεχίζει να ζει. Η Αλεξάνδρα ήταν για εκείνον η ανάσα του. Η ανάσα της Αλεξάνδρας από την άλλη, είχε αρχίζει να βγαίνει με δυσκολία. Και τότε ήταν που αποφάσισε να εγκαταλείψει.
Αποφάσισε να τον εγκαταλείψει πριν τον μισήσει. Δεν είχε υπολογίζει όμως καλά. Η καρδιά της είχε τελείως αντίθετη γνώμη. Όσο περισσότερο καιρό περνούσε μακριά του, τόσο περισσότερο τον αναζητούσε. Της έλειπε κάθε στιγμή. Τον αγαπούσε πιότερο κι από την ζωή της. Αυτό ήταν κάτι που δεν γινόταν να ξεχάσει, αλλά ούτε και να πάψει να αισθάνεται. Η ανάσα της τώρα ήταν ακόμη πιο βαριά. Ασφυκτιούσε. Ο φόβος της καταραμένης συνήθειας, δεν την άφηνε να επιστρέψει. Κι όμως, δεν άντεχε άλλο μακριά του. Έξι λέξεις βγήκαν από τα χείλη της και τα δάκρυα ενώθηκαν ευθύς με τη θάλασσα…
«Αχ και να σε είχα εδώ!»
Δήμητρα Τράκα

(Η ιστορία φίλοι μου είναι εμπνευσμένη από την ηρωίδα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «Αλεξάνδρα». Όταν άκουσα τη φράση «Αχ και να σε είχα εδώ.» από τον Νικήτα, θυμήθηκα πώς ακριβώς ένιωθα όταν περιέγραφα μια συγκεκριμένη σκηνή στο βιβλίο ως Αλεξάνδρα. Έτσι αποφάσισα να φτιάξω μια μικρή ιστοριούλα με τα συναισθήματα της ηρωίδας μου που δεν γράφτηκαν ποτέ, αλλά και δεν είχα αναφέρει ποτέ ως τώρα.)



Κριτική για το βιβλίο μου "Ένα Σμαράγδι για Δύο"
από την εκδότρια του περιοδικού ΖΩ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 
φίλη και συνεργάτιδα Βασιλική Δημακοπούλου:



"Με καθυστέρηση αρκετών ημερών, μιας και τελείωσα την ανάγνωση λίγες ημέρες αφότου το πήρα στα χέρια μου, θα ήθελα να καταθέσω την ταπεινή μου άποψη για το "Σμαράγδι" σου. Ένα βιβλίο απλό, καθημερινό, χωρίς βαρύγδουπες, πομπώδεις και ακαταλαβίστικες φράσεις, με στόχο να γίνει εύληπτο και κατανοητό από τον κάθε αναγνώστη. Με εναλλαγή πολλών συναισθημάτων. Χαρά, ευτυχία, εικόνες, λύπη, πιο βαθιά λύπη, απογοήτευση, ελπίδα, δημιουργία, όλα υπάρχουν μέσα στο "Σμαράγδι". Μέσα στο πλήθος των εκδόσεων, αξίζει να το πάρει κάποιος, να το διαβάσει και σίγουρα θα ταυτιστεί με κάποιον από τους χαρακτήρες, μιας και και όλοι είναι πρόσωπα σαν και εμάς. Εύχομαι και πάλι μία πολύ καλή πορεία στο "Σμαράγδι" και σε ότι άλλο επιχειρήσεις. Να είμαστε όλοι καλά, εσύ να γράφεις κι εμείς να σε διαβάζουμε."

Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013

http://youtu.be/k-RSs3HXEkc

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στο κανάλι ΔΙΟΝ, που φιλοξένησε την παρουσίαση του βιβλίου μου με τίτλο "Ένα Σμαράγδι για Δύο", που έγινε στα Public της Κατερίνης. Κοντά μας βρέθηκε ο δημοσιογράφος Ευγένιος Παπαδόπουλος και μας τίμησε με την παρουσία του. Αποσπάσματα προβλήθηκαν και στην εκπομπή του κυρίου Παπαδόπουλου με τίτλο "Ευ ζην", αλλά και στο δελτίο ειδήσεων του σταθμού.

Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013



Για μένα ένα βιβλίο είναι ο καλύτερος οδηγός, καπετάνιος, πιλότος, που με ταξιδεύει σε μέρη όπου δεν μπορώ να φτάσω στην πραγματικότητα... Σήμερα το απόγευμα όμως, έκανα ένα ταξίδι με μια απίστευτη παρέα! Όλοι όσοι βρέθηκαν κοντά μου σ' αυτή την παρουσίαση, μου χάρισαν μοναδικές στιγμές με την παρουσία αλλά και με τα λόγια τους! Η Βιβή και η Γιώτα που καθόταν δίπλα μου, η αδερφή μου Μαρία (σε ρόλο φωτογράφου), ο κύριος Βαγγέλης (διευθυντής του καταστήματος), η Ζωή (υπεύθυνη του τμήματος βιβλίου), όλο το προσωπικό των Public (για την υπέροχη φιλοξενία τους και την άψογη εξυπηρέτησή τους), ο κύριος Παπαδόπουλος Ευγένιος (δημοσιογράφος στο κανάλι ΔΙΟΝ, όπου και διαφήμισε την παρουσίασή μου αλλά και θα την φιλοξενήσει), ο φίλος μου και συγγραφέας Μάκης Ρουσομάνης, φίλοι διαδικτυακοί, φίλοι προσωπικοί και συγγενείς, γνωστοί και άγνωστοι και ο σύντροφος της ζωής μου Γιάννης καθώς και οι ευχές όλων όσων δεν μπόρεσαν να βρεθούν κοντά μου, έκαναν αυτό το ταξίδι μου μαγικό!
Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους μέσα από την καρδιά μου!!!
Δήμητρα Τράκα.