Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016


Κοίτα να δεις... που αλλάξαμε ρόλους!!!

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Κοίτα να δεις που αλλάξαμε ρόλους, έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ξαφνικά! Τα παιδιά φέρονται σαν γονείς και οι γονείς σαν παιδιά, καμιά φορά...
Μια στιγμή, να πάρουμε από την αρχή τα πράγματα, για να καταλάβετε κι εσείς τι εννοώ με αυτό που λέω. Εντάξει, είπαμε, είμαι λίγο του γιατρού αλλά όχι τόσο που να μην ξέρω τι λέω πια.
Λοιπόν, άνοιξα τα μάτια μου το πρωί και μιας και δεν είχε "τρέξιμο" πρωινό το πρόγραμμα σήμερα, είπα να πάω μέχρι το πατρικό μου και να πιω έναν καφέ με τους γονείς μου. Καλά, δεν πήγα και πολύ μακριά, μην φανταστείτε. Στον κάτω όροφο κατέβηκα. Κάθομαι λοιπόν ωραία-ωραία και περιμένω να μου κάνει η μαμά μου εκείνον τον λαχταριστό βαρύ γλυκό ελληνικό καφέ μου. Ο μπαμπάς μου είχε πιει πρωινό καφέ και δεν θα μας έκανε παρέα, οπότε σηκώνεται από τον καναπέ και λέει: "Εγώ θα βγω μια βόλτα για λίγο και θα πάω να πάρω τροφή για τα καναρίνια."
Γυρίζω λοιπόν εγώ με ύφος αυστηρό και του λέω: "Να σου πω, να βάλεις το μπουφανάκι σου γιατί έχει ψύχρα έξω και θα κρυώσεις. Και αν πας με τη μηχανή να πάρεις και το αντιανεμικό μαζί σου! Την εποχή αυτή θερίζει η γρίπη! Ή μάλλον καλύτερα μην πάρεις τη μηχανή, πήγαινε με το αμάξι."
Αφού τελείωσα τον μονόλογο κι ενώ εκείνος ήταν ήδη έτοιμος και φορούσε και το κράνος, βγάζει το κεφάλι του από την πόρτα του σαλονιού και με κοιτάει και μου λέει: "Καλά παιδί μου θα προσέχω. Εκατό χρόνια οδηγός και θα μου πεις εσύ τι να φορέσω; Ή μήπως ξέχασες πώς ντυνόμουν όταν δούλευα με τη μηχανή;"
Περιττό να σας πω, ότι χαντακώθηκα. Η μαμά μου που παρακολουθούσε τον διάλογο, άρχισε να γελάει. Φυσικά, όπως πάντα επειδή είναι η κλασσική Ελληνίδα μάνα και σύζυγος, γυρίζει και του λέει: "Εμ, βέβαια, όταν σε λένε οι κόρες σου να ντυθείς και να προσέχεις, τις ακούς κατά γράμμα. Άμα σε πω εγώ τίποτα, όλο το παλικαράκι παριστάνεις τώρα στα γεράματα με τη μηχανή!" 
Ο μπαμπάς μου χαμογέλασε και το μόνο που της απάντησε ήταν: "Κι εγώ σ' αγαπάω Σουλίτσα μου!" κι έφυγε για τη βόλτα του.
Όταν γύρισα στο σπίτι μου και σκέφτηκα από την αρχή όλη τη σκηνή που είχε διαδραματιστεί νωρίτερα στο πατρικό μου, χαμογέλασα. "Κοίτα να δεις, αλλάξαμε ρόλους", ψέλλισα. Κι όντως, έτσι ήταν. Όσο ήμασταν παιδιά με την αδερφή μου, κάθε φορά που βγαίναμε από το σπίτι, ακόμα κι αν είχε σαράντα βαθμούς υπό σκιάν, έπρεπε να πάρουμε ζακέτα. Έπαιρνα το αυτοκίνητο και ο μπαμπάς μου το πρώτο που έλεγε ήταν: "Βάλε ζώνη και μην τρέχεις!" Και τώρα τι; Πάψαμε να είμαστε τα παιδιά τους ξαφνικά και γίναμε εμείς οι γονείς τους; Γιατί αν το δεις από απόσταση όλο το πράγμα, έτσι μοιάζει, όσο κι αν ακούγεται γελοίο. 
Από τη στιγμή που μεγαλώνουμε και φεύγουμε από κοντά τους, η ανησυχία αντιστρέφεται. Το γεγονός ότι δεν τους ζούμε κάθε μέρα και δεν έχουμε την αποκλειστικότητα τους κάθε στιγμή, αρχίζει η αγωνία για το αν είναι συνέχεια καλά. 
Από παιδιά, θυμάμαι εμένα και την αδερφή μου, που αναζητούσαμε την αγκαλιά τους σαν καταφύγιο. Ως έφηβες, αποζητούσαμε την ησυχία μας και δεν θέλαμε να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, γιατί ως φυσική εξέλιξη της εφηβείας, η αμφισβήτηση και ο αναρχισμός επικρατούσαν εντός μας. Ήρθε η ενηλικίωση. Η ανεξαρτησία μας, όπως λέγαμε ως "άγρια νιάτα", αφού τελειώνοντας τις σπουδές μας πιάσαμε αμέσως δουλειά και το σπίτι μας έγινε ξενοδοχείο, όπως παραπονιόταν μονίμως η μαμά μας. Το μόνο που θέλαμε ήταν να έχουμε καθαρά ρούχα στη ντουλάπα κι έτοιμο φαγητό το μεσημέρι. Για το πού πάμε και πού γυρνάμε, ούτε λόγος. 
Έλα όμως που τα χρόνια άλλαξαν εντελώς, καθώς έκανα τη δική μου οικογένεια. Τώρα που ο χρόνος είναι στ' αλήθεια λιγοστός και οι υποχρεώσεις άπειρες, τώρα εγώ τους αναζητώ και παλεύω με πείσμα να βρω χρόνο για να τον περάσω μαζί τους. Επιστρέφω στο πατρικό μου σπίτι και ξαναγίνομαι παιδί. Μόλις περάσω το κατώφλι του, ξέρω πως δεν είμαι η γυναίκα ή η σύζυγος με τις ευθύνες και τις γνώσεις του ενήλικα, αλλά το στρουμπουλό κοριτσάκι (το στρουμπουλό οφείλω να τονίσω ότι δεν έχει αλλάξει και πολύ ακόμα και σήμερα), που διάλεγε πάντα μια ζεστή γωνιά στο χαλί του σαλονιού για ν' απλώσει τα μπλοκ ζωγραφικής του και τις μπογιές του ή τα παιχνίδια για να παίξει με τη μικρή του αδερφή.   
Περιμένω λοιπόν, όπως και τότε να ετοιμάσει η μαμά το φαγητό και να τρυπώσω στην κουζίνα να δοκιμάσω την πρώτη βουκιά. (Με μια βασική διαφορά όμως! Τότε ήμουν παιδί και δεν ήξερα να μαγειρεύω. Τώρα είμαι ολόκληρη γαϊδάρα και σιχαίνομαι τη μαγειρική, γι' αυτό την έχει αναλάβει η μαμά μου.) Περιμένω πως και πως ν' απολαύσω τα υπέροχα γλυκά της, τα οποία δεν μας έλειπαν ποτέ από το σπίτι, ως γνωστή οικογένεια γλυκατζήδων. Περιμένω το μοσχοβολιστό καφέ της, που δεν υπάρχει περίπτωση να μην τον πετύχει. Περιμένω τον μπαμπά μου να μου αναλύει κάθε λεπτομέρεια της λειτουργίας του αυτοκινήτου, λες και είμαι μηχανικός σε συνεργείο και θα καταλάβω (κάτι που το έκανε πάντα από όταν ήμουν μικρή, γι' αυτό και κατέληξα να μην ζω χωρίς το αμάξι μου, αφού ως κοριτσάκι δεν είχα κούκλες αλλά αυτοκινητάκια, μηχανές και το αγαπημένο μου τζιπάκι). Περιμένω να μάθω πόσα καναρίνια έχει από τις καινούργιες γέννες του και πόσα κιλά κρασί πιστεύει ότι θα βγάλει από το κλήμα φέτος. 
Και φτάνουμε στο σήμερα, που η μόνη μας ανησυχία για εκείνους τους δύο γονείς, είναι μόνο να είναι καλά! Τους μιλάμε λες και είμαστε εμείς οι γονείς, λες και ξέρουμε εμείς τη ζωή καλύτερα από εκείνους. Κι εκείνοι κάθονται και ακούν. Δεν αντιδρούν όπως κάναμε εμείς όταν ήμασταν παιδιά. Κάθονται κι απολαμβάνουν ακόμα και τις νουθεσίες μας αδιαμαρτύρητα, αρκεί να μην χάσουν ούτε ένα λεπτό από τη ζωή μας, αφού μας έχουν κοντά τους. Δεν θέλουν τίποτα περισσότερο. Δεν απαιτούν. Ξέρουν ότι τα δικά μας φτερά έχουν ανοίξει και πετάξαμε για τις δικές μας φωλιές. Το μόνο που κάνουν είναι να ρουφούν όσο περισσότερες στιγμές κοντά μας και τις κρατούν σαν φυλαχτό....
Γιατί τελικά, δεν αλλάζουν οι ρόλοι όσα χρόνια κι αν περάσουν. Οι γονείς θα είναι πάντα γονείς και τα παιδιά πάντα παιδιά, σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις εποχές, μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό φίλοι μου! Οι γονείς είναι η αρχή της ιστορίας κάθε ανθρώπου και την ιστορία που κουβαλά ο καθένας μας δεν μπορεί να την ξεχάσει ποτέ...   

4 σχόλια:

  1. Ναι Δήμητρα...Πόσο δίκιο έχεις..... Εγώ έχω χάσει πια τους γονείς μου και ακόμη πονώ....Πόσο μου λείπουν, δεν λέγεται....Με συγκίνησες πολύ....Γράφεις τόσο όμορφα!!! Κοίτα να τους χαίρεσαι όσο μπορείς περισσότερο και να απολαμβάνεις κάθε στιγμή κοντά τους.....Αλλά έτσι είναι η ζωή.....Καλύτερα να φεύγουν πρώτα οι γονείς και ποτέ αντίθετα.......

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά όσο παράξενη κι αν είναι η αντιστροφή των ρόλων Καιτούλα μουν είναι ανεκτίμητη!!!!!

      Διαγραφή
  2. Έτσι είναι Δήμητρα όπως τα λες! Κάποτε οι συσχετισμοί ανατρέπονται κι αλλάζουν οι ρόλοι. Κι είναι τόσο όμορφο και τόσο τρυφερό αυτό, να νοιάζεσαι για τους γονιούς σου και να προσέχεις τα βήματά τους....
    Να χαίρεσαι αυτή την σχέση με όποιους τρόπους γιατί είναι μοναδική και μας χαρίζει στιγμές που πάντα θα βιώνουν στο ερμάρι της μνήμης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως έχουμε ξαναπεί Τάνια μου, οι γονείς είναι η αρχή μας, το ξεκίνημα και η επιστροφή μας...

      Διαγραφή