Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2016


Όταν ο έρωτας έφερε την αγάπη...

Γράφει η Δήμητρα Τράκα


Ο έρωτας λένε δεν έχει ηλικία. Δίκιο έχουν. Ο έρωτας λένε δεν είναι ρατσιστής. Δίκιο έχουν. Ο έρωτας λένε σου παίρνει τα μυαλά. Πάλι δίκιο έχουν. Ο έρωτας φέρνει την Άνοιξη στη ζωή σου. Βεβαίως κι έχουν δίκιο. 
Είσαι ερωτευμένος όταν χιλιάδες πεταλούδες γαργαλούν το στομάχι σου όλο το εικοσιτετράωρο. Είσαι ερωτευμένος όταν νομίζεις πως κάθε βράδυ τ' αστέρια ανάβουν για να βλέπεις καθαρά τα όνειρά σου. Ερωτευμένος είσαι όταν δεν θες να λούσεις τα μαλλιά σου για να μυρίζεις καθώς κοιμάσαι το άρωμα του χεριού που τα άγγιξε. Ερωτευμένος είσαι όταν το εικοσιτετράωρο σου φαίνεται μικρό όταν είστε μαζί και μεγάλο όταν οι ώρες δεν περνούν για έρθει η στιγμή του πολυπόθητου ραντεβού.
Έρωτας είναι όταν κοιτάς κάποιον στα μάτια και καθρεφτίζεται εκεί όλος σου ο κόσμος...
Η αγάπη όμως πότε έρχεται;
Την φέρνει λένε ο έρωτας κρατώντας την από το χέρι και την ακουμπά στην καρδιά σου, όταν το ερωτικό φιλί σου έχει τη γεύση του παλιού γλυκού κόκκινου κρασιού. Τότε, είσαι έτοιμος να νιώσεις την αγάπη. Όταν ξέρεις ότι δεν ζεις για τη μια στιγμή αλλά για το πάντα. Όταν οι πεταλούδες στο στομάχι κουράστηκαν κι έφυγαν, αλλά άφησαν πίσω τους όλη την ομορφιά τους. Όταν τα βράδια δεν μετράς πόσα άστρα άναψαν για εσένα, αλλά και μόνο που κοιτάτε τον ίδιο ουρανό, νιώθεις ευχαριστημένος. Όταν κλείνεις τα μάτια σου και δεν σκέφτεσαι πως δεν σου αρκεί η μυρωδιά ενός αρώματος, αλλά εξακολουθείς να νιώθεις πως είσαι στην αγκαλιά του. Όταν είναι η πρώτη σκέψη σου το πρωί και η τελευταία το βράδυ στην προσευχή σου. Όταν δεν μετράς τα λεπτά που θα εμφανιστεί, αλλά παρακαλάς να είναι καλά όπου κι αν είναι και τότε τα λεπτά γίνονται δευτερόλεπτα γιατί νοιάζεσαι ακόμα περισσότερο.
Κι εκεί που βιώνεις την ολοκλήρωση, είναι όταν σκουπίζεις το δάκρυ και η θλίψη δίνει τη θέση της σ' ένα χαμόγελο. Όταν απλώνεις το χέρι για να ζητήσεις ή να δώσεις βοήθεια και η καρδιά σου γεμίζει από ένα αίσθημα ευφορίας, γιατί ξέρεις ότι δεν θα είσαι ποτέ μόνος. Γιατί δεν υπάρχει πια το εγώ και το εσύ, αλλά το εμείς. Γιατί δεν σε νοιάζει ακόμα κι αν χρειαστεί να θυσιαστείς. 
Αγάπη είναι όταν κοιτάς κάποιον και η ευτυχία σου πηγάζει από την ευτυχία που βλέπεις στα μάτια του...
Και η μαγκιά είναι όταν ο έρωτας σου φέρει την αγάπη, εσύ να μην τον ξεχάσεις. Να μην τον παραμερίσεις. Αλλά να τον ζεις ακόμα πιο έντονα. Γιατί η αγάπη δύσκολα φεύγει όταν πάρει θέση στο θρόνο της καρδιάς σου. Ο έρωτας όμως είναι αυτός για τον οποίο πρέπει να δίνεις εξετάσεις κάθε μέρα και να είσαι έτοιμος να τον νιώθεις κάθε στιγμή. Γιατί αν η αγάπη σου χαρίζει την απόλυτη ευτυχία και γεμίζει τη ζωή σου, ο έρωτας την ομορφαίνει!!!    

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016



Με αρέσει η βροχή, αφού...

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Γεννήθηκα στην πόλη, έζησα αρκετά στο βουνό και τελικά ερωτεύτηκα τη θάλασσα. Ζωδιακά ανήκω στο ζώδιο του Ταύρου, ζώδιο της γης. Οι φίλοι μου όμως με φωνάζουν πάπια, γιατί χειμώνα καλοκαίρι με βρίσκεις να παίζω με το νερό. Ο άντρας μου με λέει "ανάποδος χρόνος, δεκατρείς μήνες". Άντε τώρα να καταλάβεις τι μυαλό κουβαλάω!
Κι όλη αυτή η εισαγωγή έγινε για να σου πω ότι με αρέσει η βροχή περισσότερο ίσως και από τον ήλιο. Όταν κάτσω να σκεφτώ, ποιες είναι οι αγαπημένες μου εικόνες από τοπία που έχω ταξιδέψει, δεν μου έρχονται στο μυαλό ηλιόλουστες στιγμές σε παραλίες και βουνά, αλλά μουντά και υγρά τοπία που χαράχτηκαν ανεξίτηλα στην ψυχή μου.
Πρώτα-πρώτα, το δικό μου άβατο, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη. Μια παραλία που συντροφεύει τις προσωπικές και μυστικές στιγμές μου, κάθε φορά που θέλω ν' απομονωθώ. Λατρεύω να πηγαίνω εκεί και να κάθομαι στο αυτοκίνητο με το τζάμι λίγο ανοιχτό, ίσα-ίσα να δραπετεύει ο καπνός από το τσιγάρο που μου κάνει συντροφιά. Και ύστερα, όταν η μπόρα κοπάσει και μόνο μερικές σταγόνες ακουμπούν στα γκρίζα νερά της θάλασσας, τότε βγαίνω να περπατήσω μέχρι την άκρη της προκυμαίας, εκεί που στέκει και ο τελευταίος φανός, δειλά αναμμένος και στέκομαι περιμένοντας ένα καινούργιο βάπτισμα, που θα φέρει απαντήσεις και λύσεις στις σκέψεις μου...
Ένα άλλο σημείο, που δεν θα ξεχάσω ποτέ, όμως δεν μπορώ να επισκέπτομαι όσο συχνά θέλω, ανήκει στο νησί της Λέσβου. Είναι ο κόλπος της Γέρας. Εκεί όπου ένας θεόρατος βράχος στέκει αγέρωχος και αντιστέκεται στο χρόνο και στο μένος της επόμενης καταιγίδας. Σηκώνεις το βλέμμα και τον θωρείς έτσι γιγάντιο, ατρόμητο, σκληρό, μα και τόσο προστατευτικό προς κάθε μορφή ζωής που θα τύχει να περνά από τις ρίζες του, που ακουμπούν καλυμμένες από πυκνή βλάστηση στη γη. Κι όμως, εκείνος ο θολός και υγρός τεράστιος όγκος κοιτά κατάματα τα υδάτινα μαστίγια και κάθε φορά υπομένει το ίδιο σιωπηλά, διατηρώντας μια ακαταμάχητη γοητεία. Μοιάζει ν' αγγίζει τον ουρανό, να μην έχει τέλος, αν τον κοιτάξεις από χαμηλά. Δεν θέλησα ποτέ να σκαρφαλώσω στην κορυφή του. Δεν ήμουν ποτέ περίεργη να δω τη θέα από ψηλά. Ίσως γιατί δεν τόλμησα να μπω ανάμεσα στη συμφωνία του με το Θεό, εκείνον που τον τοποθέτησε εκεί, ακοίμητο φρουρό για τον διαβάτη, τον περαστικό, τον ταξιδευτή και τον χαμένο, που θα του δείξει το δρόμο το σωστό...  
Και τέλος τα πάντα νοτισμένα Γιάννενα. Μαγεία και μυστήριο μιας βροχής που χορεύει λικνίζοντας σκιές και μύθους, πάνω από μια λίμνη, που κρατά καλά κρυμμένα άπειρα μυστικά. Μπορώ να κάθομαι αμέτρητες ώρες ακίνητη, μ' έναν ζεστό καφέ στο χέρι και ν' αφήσω ελεύθερα να παρασυρθούν σκέψεις και εικόνες σε τούτο το σαγηνευτικό υγρό χορό. Και στο τελείωμα της καταιγίδας, να περπατήσω πλάι της, ακούγοντας τις τελευταίες στάλες να ψιθυρίζουν καθώς αγγίζουν το νερό...
Ακόμα κι όταν βρίσκομαι σπίτι μου, αγαπώ τις στιγμές της αδράνειάς μου, που μου επιτρέπουν να περάσω χρόνο, απολαμβάνοντας τον ήχο της βροχής. Αφήνω επίτηδες το βλέμμα μου να μαγνητιστεί από τις ντάμες και τους καβαλιέρους που χορεύουν άλλες φορές απαλά και ήρεμα και άλλες άγρια και μανιασμένα πάνω στα τζάμια. Εκείνες δηλαδή τις στάλες, που άλλοτε δέρνουν με μανία το πρόσωπο του διαβάτη και δημιουργούν μπελάδες στον κόσμο κι άλλοτε δροσίζουν με μαγικό νερό τον περιπατητή που αναζητά την κάθαρση. Εκείνες τις στάλες που ποτίζουν τη γη και τη βοηθούν να καρποφορήσει, αλλά κι εκείνες που δημιουργούν θεόρατα κύματα και ταλαντεύουν κάθε λογής πλεούμενο.
Ναι, με αρέσει η βροχή, αφού για εμένα είναι μία μορφή λύτρωσης......

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Όλη η Ελλάδα... ένα ταξίδι!!!

Γράφει η Δήμητρα Τράκα

Μιας και σήμερα είναι η επίσημη πρώτη για την καινούργια σχολική χρονιά, λέω να αφιερώσουμε αυτό το άρθρο σε όλους τους μαθητές μας, μικρούς και μεγάλους, σε αυτούς που φέτος για πρώτη φορά κάθονται στα θρανία, σ' εκείνους που με τη λήξη της σχολικής χρονιάς αποχαιρετούν δια παντός τις σχολικές αίθουσες, αλλά και σε όλους εκείνους που εξακολουθούν να παλεύουν για να κάνουν πράξη τα όνειρά τους επιλέγοντας το δρόμο της γνώσης.
Κι επειδή, μπορεί το καλοκαίρι να τελείωσε, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι σταματούν και τα ταξίδια. Δεν υπάρχει πουθενά κανόνας, που να λέει ότι ταξιδεύουμε μόνο το καλοκαίρι φίλοι μου. Κι εμείς οι Έλληνες το αποδεικνύουμε με κάθε ευκαιρία αυτό, όλο το χρόνο.
Γι' αυτό ας μην ξεχνάμε ότι όλη η Ελλάδα... είναι ένα ταξίδι!!!
Καλοτάξιδοι λοιπόν, να είμαστε και φέτος φίλοι μου στους καινούργιους προορισμούς μας, γιατί η Ελλάδα μας περιμένει να την ανακαλύψουμε!!!  

Πατήστε τον παρακάτω σύνδεσμο και ξεκινήστε το ταξίδι φίλοι μου:
http://now24.gr/ena-taxidi-oli-ellada/