Άρθρο από το περιοδικό ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΡΓΑ

του Σάββα Τριανταφυλλίδη.

Γράφει η Δήμητρα Τράκα, συγγραφέας   

  

                                 

  ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ…

            Χθες το απόγευμα, βρέθηκα μ’ έναν φίλο μου για καφέ. Τον παρατηρούσα γι’ αρκετή ώρα και πρόσεξα ότι το ζωηρό βλέμμα του και η ζωντάνια στην συμπεριφορά του που τον χαρακτήριζε, δεν υπήρχαν. Δυο μάτια θλιμμένα, ένα κορμί ακουμπισμένο ατημέλητα στον μικρό καναπέ της καφετέριας και μια φωνή που μετά βίας έβγαινε από τα χείλη του. Αυτός ο άνθρωπος, δεν ήταν ο Λάμπης που ήξερα τόσα χρόνια. Δεν ήταν αυτός που με μια λέξη ή με ένα του νεύμα έδινε ζωή σε κάθε τι γύρω του. Τι του συνέβαινε άραγε;

Δεν πέρασε πολύ ώρα, όταν από μόνος του άρχισε να μου μιλάει για εκείνο που τον βασάνιζε. Γνώριζα ότι διατηρούσε για χρόνια σχέση με μια κοπέλα και μάλιστα πριν από μήνες τους άκουσα να κάνουν νύξη και για γάμο. Είχε δίκιο όταν μου επεσήμανε πως η νύξη εκείνη, ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που αναφέρθηκε το θέμα γάμος. Δεν τους είχα ξανακούσει να μιλάνε γι’ αυτό, αλλά επειδή ήταν κάτι πολύ προσωπικό δεν έδωσα και ιδιαίτερη βαρύτητα. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν ο γάμος αλλά η σχέση τους…

Προβλήματα οικονομικά δεν έχουν. Είναι ακόμα από τους τυχερούς αυτής της χώρας που έχουν τη δική τους δουλειά. Την υγεία τους την έχουν και η ζωή τους φαινομενικά τουλάχιστον μοιάζει εντελώς φυσιολογική. Τότε τι; Τι είναι αυτό που κάνει τον Λάμπη να μαραζώνει μέρα με τη μέρα. Γιατί δεν αντιδρά; Τι περιμένει;

Μου περιέγραψε μια σχέση γεμάτη ένταση, όχι από εκείνη τη γνωστή, με πάθος κι έρωτα, αλλά από εκείνη την άλλη, με καυγάδες και φασαρίες. Νεύρα πολλά και αδικαιολόγητες εκρήξεις που κάνουν την κάθε μέρα όλο και πιο βασανιστική. Μου φάνηκε παράξενο, γιατί στην φάση κατά την οποία βρίσκονται δεν θα έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα. Μια σχέση ξένοιαστη, με ανεμελιά και γέλια δίχως το άγχος των υποχρεώσεων που μόνο χαρά μπορεί να σου δώσει. Κι όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα…

«Αν υπάρχει αγάπη, όλα μπορούν να διορθωθούν.» του είπα.

«Αν υπάρχει αγάπη;» με ρώτησε και κούνησε το κεφάλι του σκεπτικά, «Είναι ένα θέμα που χωράει πολύ συζήτηση.» μου είπε και κλείστηκε πάλι στον εαυτό του.

Δεν τον πίεσα περισσότερο, τον άφησα να μου πει μόνον όσα εκείνος ήθελε. Όταν επέστρεψα σπίτι μου, πήρα στα χέρια μου το άλμπουμ που είχε μέσα φωτογραφίες από τις περσινές μας διακοπές. Κι όμως, εδώ μοιάζουν πολλοί ευτυχισμένοι, σκέφτηκα. Τι είναι αυτό που τους λείπει τώρα;

 Όταν του μίλησα γι’ αγάπη, εκείνος βούλιαξε ακόμα περισσότερο στον πόνο του. Μήπως η αγάπη, που ήταν το βασικό συστατικό σε αυτή τη σχέση είχε πια τελειώσει; Μήπως είχε κλείσει ο κύκλος της σχέσης τους κι έπρεπε να πάνε παρακάτω ή μήπως η αγάπη ήταν κάπου εκεί πίσω από τις ξεχασμένες φωτογραφίες σε κάποιο άλμπουμ και κάτω από τους σωρούς των καθημερινών ασχολιών που η ρουτίνα τους φόρτωσε με τόνους σκόνης; Ο έρωτας κάποιες φορές ξεθυμαίνει, αλλά η αγάπη;

Η αγάπη δίνει κάθε μέρα εξετάσεις και άλλοτε πετυχαίνει ενώ άλλοτε αποτυγχάνει. Στο χέρι μας είναι να τις περάσουμε, αλλά και στο χέρι μας είναι να μείνουμε μετεξεταστέοι. Αν υπάρχει λοιπόν, ας την κυνηγήσουμε, ας την δαμάσουμε ας την εκμεταλλευτούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αν έχει σβήσει όμως, ας την αφήσουμε ελεύθερη να βρει το δικό της ταίρι για να ευτυχίσει…