Έτοιμη κι εγώ για τα Χριστούγεννα!!!!
Εύχομαι καλές γιορτές σε όλους μας με υγεία, αγάπη κι ευτυχία!!!!

Το παρακάτω απόσπασμα διάβασε η Κάκια Ξύδη στην εκπομπή της "Ταξίδι στην ομίχλη" από το βιβλίο μου με τίτλο "Ένα Σμαράγδι για Δύο".
(Απόσπασμα από το βιβλίο "Ένα Σμαράγδι για Δύο" που αναφέρεται σε μια ιδιαίτερη Χριστουγεννιάτικη στιγμή των ηρώων.)

"...Ένα πράγμα είχε μείνει να κάνω ακόμα για να κλείσω τον πρώτο κύκλο της ζωής μου και ν’ ανοίξω τον δεύτερο. Να ολοκληρώσω το βιβλίο μου που άφησα μισό πριν χρόνια. Μέχρι τότε, δεν είχα τολμήσει ούτε το συρτάρι που το έκρυβε ν’ ανοίξω. Ένα βράδυ όμως λίγο πριν ο χρόνος ορίσει την λήξη του και έρθει ο καινούργιος για να γράψει με τη σειρά του την δική του ιστορία, στάθηκα μπροστά στο έπιπλο που έκρυβε το δημιούργημά μου. Σε μια εβδομάδα θα γιορτάζαμε το ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς, μαθήματα δεν είχα στο φροντιστήριο και η παρουσία μου στην εταιρεία δεν ήταν απαραίτητη, άλλωστε έπρεπε να μείνω σπίτι με το παιδί γιατί δεν είχε ούτε κι αυτό σχολείο.
Αυτή την τελευταία εβδομάδα του χρόνου που έφευγε και με τη βοήθεια του παιδιού που ήταν πάρα πολύ φρόνιμος, κατάφερα να τελειώσω το βιβλίο μου και να πραγματοποιήσω ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου. Στην τελευταία σελίδα του δεν έγραψα ΤΕΛΟΣ αλλά μετά την τελευταία λέξη, έβαλα τρεις τελείες στην σειρά «…». Μάλλον γιατί δεν ήθελα να τελειώσει αυτή η ιστορία. Θα άφηνα τώρα πια να την συνεχίσει κάποιος άλλος, εγώ είχα ήδη βάλει την δική μου σφραγίδα.
Το έδωσα σ’ ένα τυπογραφείο και μου έκαναν μια πρόχειρη βιβλιοδεσία. Στο εξώφυλλό του, έδωσα να μου βάλουν μια φωτογραφία. Το πρόσωπο του Γιάννη μου. Του πρώτου μεγάλου έρωτα της ζωής μου, την αιτία που εγώ ζω όλα αυτά σήμερα, την αιτία που έχω την ευτυχία να είμαι μάνα και να μετράω μέρες γεμάτες χαμόγελα και χαρές. Όταν το παρέλαβα ολοκληρωμένο πια, το τύλιξα σ’ ένα ωραίο χαρτί και το έβαλα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας. Όταν άλλαξε ο χρόνος, ο Γιαννάκης έτρεξε να δει τα δώρα που του είχε αφήσει ο Άγιος Βασίλης και σκόνταψε πάνω στο μεγάλο βιβλίο. Το πήρε στα χέρια του με δυσκολία λόγω του όγκου και το έφερε στην πολυθρόνα όπου καθόμασταν με τον Μάνο αγκαλιά.
«Μαμά, δες ένα μεγάλο δώρο που μου έφερε ο Άγιος Βασίλης!» μου φώναξε τρέχοντας προς το μέρος μας.
«Του το έδωσε ο μπαμπάκας σου αγόρι μου που βρίσκεται ψηλά στον ουρανό για να τον θυμάσαι.» του είπα.
Το άνοιξε και αντικρίζοντας την φωτογραφία του Γιάννη, ο μικρός χαμογέλασε και φώναζε δυνατά «ο μπαμπάς μου!». Κοιταχτήκαμε με τον Μάνο στα μάτια και όσο κι αν θέλαμε να κρύψουμε τα δάκρυά μας, δεν ήταν αυτό εφικτό. Πήραμε στα χέρια μας τον μικρό και όλοι μαζί ξεφυλλίσαμε το τεράστιο βιβλίο. Δεν το κλείσαμε και δεν σταματήσαμε να μιλάμε γι’ αυτό, παρά μόνο όταν το ρολόι έδειξε τρεις τα ξημερώματα και είχαμε όλοι νυστάξει αρκετά. Από εκείνο το βράδυ άλλωστε δεν σταματήσαμε ποτέ να μιλάμε για το βιβλίο και το τοποθετήσαμε πλάι στο μεγάλο σμαράγδι πάνω στο τζάκι του σαλονιού μας, σε περίοπτη θέση και τα δύο."