Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2021

Ένα άδειο συρτάρι...


Γράφει η Δήμητρα Τράκα 

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος, μην πω και περισσότερο, από τότε που ένιωσα την ανάγκη να ομολογήσω δυνατά, κάποιες σκέψεις μου. Τι συνέβη ξαφνικά τώρα; Ένα άδειο συρτάρι έγινε η αιτία, να καθίσω και ν' αναλογιστώ, τη σημασία του παρελθόντος...

Με αφορμή την αναζήτηση κάποιας αποκριάτικης μάσκας, άδειασα ένα συρτάρι, που αν και το ανοίγω σχεδόν καθημερινά, δεν έκανα τον κόπο τα τελευταία χρόνια, να ψάξω λίγο πιο βαθιά. Συνήθως, ρίχνω κάτι μέσα βιαστικά, που τάχα δεν θέλω να ξεχάσω ή παίρνω κάτι άλλο που βρίσκεται πάντα στην επιφάνεια και το κλείνω την ίδια στιγμή που του γυρνώ την πλάτη  και φεύγω.

Σήμερα όμως, σκαλίζοντας με επιμονή, μπας κι ανασύρω κάτι που από χρόνια είχα ξεχασμένο, ξέθαψα κι άλλα. Ξέθαψα πολλά από εκείνα, που κάποτε με σημάδεψαν κι έγραψαν στις σελίδες της ψυχής μου, με ανεξίτηλο μελάνι, τη δική τους ιστορία. 

Κάποια φανέρωσαν τη νιότη μου. Κάποια έφεραν δάκρυα στην άκρη του ματιού μου, γιατί μου χαρίστηκαν από πρόσωπα αγαπημένα, που δεν υπάρχουν πια. Ενώ κάποια άλλα, έμειναν στα αζήτητα, αφού τα κράτησα μήπως και τυχόν, φανούν χρήσιμα στο μέλλον. Και είναι κι εκείνα, που φωνάζουν δυνατά και κοροϊδευτικά ότι είμαι απλώς μια ξεχασιάρα, γιατί τα καταχώνιασα εκεί παρατημένα. 

Όπως και να έχει και για όποιον λόγο κι αν βρίσκονταν εκεί, όλα τούτα, αν τα συνθέσεις ή τ' αραδιάσεις στη σειρά, μπορείς εύκολα να γνωρίσεις εμένα και το παρελθόν μου. Μπορείς να εξηγήσεις το χαμόγελο ή τη θλίψη μου και να φανταστείς όλα εκείνα που καθόρισαν κάποτε την πορεία μου. 

Γιατί ένα τέτοιο συρτάρι άνοιξα σήμερα. Ένα συρτάρι, που μέσα φύλαγα από καιρό, πράγματα που ήθελα να μου θυμίζουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, ποια ήμουν και πώς έφτασα ως εδώ.

Κι όμως, όσο κι αν σου φανεί παράξενο, εγώ αυτό το συρτάρι το άδειασα σήμερα. Κράτησα μόνο, κάτι δικό μου από παλιά κι ένα ενθύμιο από κάποιον άλλον. 

Κι έκανα χώρο. Πολύ χώρο. Τόσο, όσο χρειάζομαι, για να γεμίσω ξανά με αντικείμενα από καινούργιες εμπειρίες, που θα γίνουν σύντομα με τη σειρά τους κι αυτά καινούργιες αναμνήσεις.

Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Μόνον αν αποδεχτεί κι αγαπήσει το παρελθόν του, μόνον τότε θα καταφέρει να το αποχωριστεί και να καλωσορίσει το μέλλον του...   

    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου