...Καταλάβαινε. Καταλάβαινε ότι για μια ακόμη φορά κό-
ντευε να χάσει ό,τι πολυτιμότερο είχε στη ζωή της. Ούτε
εκείνη είχε ζωή χωρίς εκείνον. Αλήθεια ήταν αυτό. Μια
πραγματικότητα που δεν μπορούσε ν’ αλλάξει τώρα πια.
Σαν τα ποτάμια που δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τη ροή τους
και κυλάνε πάντα προς την ίδια κατεύθυνση. Έτσι ήταν η
φύση των ποταμιών από κτίσεως κόσμου, έτσι ήταν και η
μοίρα η δική τους από τη στιγμή που γνωρίστηκαν. Δεν
υπήρχε επιστροφή σε αυτή τη σχέση. Μονόδρομος η ζωή
τους και μάλιστα ο ένας δρόμος επάνω στον άλλον, ακρι-
βώς όπως οι βέρες τους, που χωράνε τέλεια η μία μέσα
στην άλλη. Και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά και οι δύο....
Αλεξάνδρα