Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012


Ξαφνικά, ξύπνησε από τον λήθαργο που είχε πέσει τα-
ξιδεύοντας στις αναμνήσεις της. Μετά από το περίεργο
φλας μπακ, συνήλθε και σκέφτηκε ένα και μόνο πράγμα:
«Ο άνθρωπος αυτός με ποιον τρόπο αντιδράει σ’ όλες
αυτές τις παράλογες συμπεριφορές μου;» Η απάντηση
ήταν μία και μόνο μία. Με σιωπή. Κι όμως, με σιωπή. Την
ίδια στιγμή η Αλεξάνδρα ένιωσε μια απίστευτη ντροπή. Ο
άνθρωπος που του είχε συμπεριφερθεί με τον χειρότερο
τρόπο σε τακτά χρονικά διαστήματα, παρέμενε πάντα σι-
ωπηλός. Αντίθετα με την ίδια, που ήταν πάντα λαλίστατη
και απρόβλεπτη σε κάθε της αντίδραση.

Πώς λοιπόν του ξεπλήρωνε αυτή τη στιγμή όλα εκείνα
που της είχε προσφέρει με τόση αγάπη; Του είπε «αντίο»
και τον άφησε με την απορία αν θα τον συναντήσει στην
εκκλησία σε δυο μέρες. Για μια ακόμη φορά τον τιμωρού-
σε χωρίς εκείνος να φταίει για κάτι. Βάσει λογικής, ήταν
επιεικώς απαράδεκτη. Και το πιο σημαντικό, πιθανόν να
μην άξιζε την αγάπη του. Της είχε μείνει, όμως, ένα αγκάθι
ακόμα στην καρδιά. Ο λόγος που δεν ήταν ακόμα σίγου-
ρη ότι ήθελε να πάει σ’ αυτό το σημαντικό ραντεβού με
τον Έρωτά της.

«Θα καταφέρω, άραγε, να γνωρίσω αυτή την αληθινή
αγάπη στη ζωή μου;» άκουσε τις λέξεις να βγαίνουν από
το στόμα της δυνατά.
Απόρησε με τη σιωπή που επικρατούσε και τα μάτια
της έπεσαν στο χαμόγελο της γιαγιάς της. Της φάνηκε
τώρα αινιγματικό.
Τα μάτια της Αλεξάνδρας άστραψαν.
«Ο άντρας αυτός μού έχει αποδείξει μέχρι τώρα πόσο
μ’ αγαπάει», σκέφτηκε. «Άρα, αξίζει να τολμήσω να ψάξω
να βρω αν υπάρχει η μία και μοναδική αληθινή αγάπη. Ο
Έρωτάς μου, μου έχει απλώσει το χέρι για να τη βρούμε
μαζί, θα του το απλώσω κι εγώ».
"Αλεξάνδρα"








Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου