Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 30 Ιουνίου 2012





...Να το λάθος τους! Τώρα το εντόπισαν. Ήταν μια πολύ
καλή αρχή. Μόλις εντόπισαν τον στόχο τους και έπρεπε
τώρα να σημαδέψουν καλά για να τον φτάσουν. Όλο αυτό
βέβαια απαιτούσε δουλειά. Δουλειά και από τους δύο χω-
ριστά. Άντε τώρα να βρεις εσύ «τι θέλει να πει ο ποιητής»,
σκέφτηκαν. Πώς γίνεται αυτό πάλι; Ποια βιβλία το γρά-
φουν; Ποιος μπορεί να το διδάξει; Ποιο ταίρι σε όλο τον
κόσμο να ρωτήσεις και να σου δώσει απάντηση για το
πώς κράτησε το δικό του ταίρι δίπλα του; Ποια θρησκεία;
Ποια επιστήμη; Πάλι σιωπή. Πάλι απάντηση πουθενά.
Μια φωνή μόνο μέσα τους. Μια φωνή που δεν άκουσαν
ποτέ ως τώρα. Εκείνη τους καλούσε, για να βρουν μέσα
τους την απάντηση. Ναι, έτσι θα γινόταν.

Ακουγόταν ένα τραγούδι από το ράδιο, που είχαν
ανοίξει πριν από ώρες και δεν του έδιναν πια καμιά ση-
μασία. Ήταν ένα ξένο τραγούδι που έλεγε: «Θα σ’ αγαπώ
για πάντα!» Τι όμορφο που ήταν, τι γλυκιά μελωδία, τι
ουσιαστικές λέξεις!
Άπλωσε το χέρι του κι άγγιξε το πρόσωπό της. Εκείνη
πήγε και κάθισε δίπλα του κι εκείνος άνοιξε την αγκαλιά
του και την έκλεισε μέσα της τόσο τρυφερά. Σαν να ήταν
η πρώτη αλλά και η τελευταία τους αγκαλιά. Τι ειρωνεία!
Κι όμως μπορεί να ήταν. Δεν το ήξεραν.
"Αλεξάνδρα"



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου