Ο Νικήτας Σούλος στο MAGIC RADIO 
φιλοξένησε απόψε και τη δική μου μικρή ιστορία με τίτλο:
"Αχ και να σε είχα εδώ!"
Σ' ευχαριστώ πολύ Νικήτα μου
κι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους τους φίλους για τα όμορφα λόγια τους!!!

Αχ και να σε είχα εδώ…
Κάθισε εκεί, στην άκρη του μικρού βράχου. Εκεί όπου ξεκινά η θάλασσα κι απλώνεται εμπρός στα πόδια της, σαν ένα τεράστιο μαγικό χαλί. Οι τελευταίες αχτίδες του ήλιου, της έδιναν αυτή την παράξενη αίσθηση της μαγείας. Λαχταρούσε ν’ ανεβεί επάνω κι εκείνο να την πάει κοντά του…
Όλες εκείνες οι στιγμές που έζησαν μαζί τα τελευταία δέκα χρόνια, σαν ασπρόμαυρη ταινία περνούσαν τώρα μπροστά από τα μάτια της. Η Αλεξάνδρα όμως, νόμιζε πως τις έβλεπε στο καθρέπτισμα της θάλασσας. Οι απαλές κινήσεις του νερού έδιναν ζωή στο πρόσωπό του κι ένα χαμόγελο σχηματιζόταν στα χείλη του. Πόσο της είχε λείψει αυτό το γλυκό χαμόγελο!
Πάνε σχεδόν επτά μήνες, από τότε που τον είδε για τελευταία φορά. Είχε ανοίξει απλώς την πόρτα και κρατώντας τη μεγάλη μαύρη βαλίτσα της, γύρισε την πλάτη κι έφυγε. Γύρισε την πλάτη σ’ εκείνον. Γύρισε την πλάτη στην ίδια της την ζωή. Σε μια ζωή που είχαν χτίσει μαζί. Σε όλα τα όνειρα που πάλευαν να κάνουν πραγματικότητα, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό…
Αυτή η άτιμη η συνήθεια είχε τρυπώσει ανάμεσά τους και δεν έλεγε να φύγει με τίποτα. Κάθε μέρα ήταν το τρίτο πρόσωπο στο τραπέζι τους, στον καναπέ και στο κρεβάτι τους. Ήταν η επίσημη αντίζηλος της Αλεξάνδρας εδώ και πάρα πολύ καιρό. Πίστεψε πως δεν μπορούσε ν’ ανταγωνιστεί μια τέτοια αντίζηλο και γι’ αυτό εγκατέλειψε τη μάχη. Είχε ξεχάσει ότι σ’ έναν γάμο, η αγάπη δίνει εξετάσεις κάθε μέρα. Καμιά φορά μένει μετεξεταστέα, όμως επιμένει και αν είναι αληθινή τότε νικά και η σχέση εξελίσσεται προς το καλύτερο. Η Αλεξάνδρα είχε κουραστεί να δίνει καθημερινές εξετάσεις και μάλιστα μόνο εκείνη. Μόνο εκείνη πάλευε να διώξει την ρουτίνα από τον γάμο τους. Σ’ αυτό το γάμο όμως, ήταν δύο και όχι ένας. Εκείνος, δεν είχε καταλάβει το παραμικρό. Και μόνο η παρουσία της Αλεξάνδρας στο πλάι του, του έδινε κι έναν ακόμα λόγο για να συνεχίζει να ζει. Η Αλεξάνδρα ήταν για εκείνον η ανάσα του. Η ανάσα της Αλεξάνδρας από την άλλη, είχε αρχίζει να βγαίνει με δυσκολία. Και τότε ήταν που αποφάσισε να εγκαταλείψει.
Αποφάσισε να τον εγκαταλείψει πριν τον μισήσει. Δεν είχε υπολογίζει όμως καλά. Η καρδιά της είχε τελείως αντίθετη γνώμη. Όσο περισσότερο καιρό περνούσε μακριά του, τόσο περισσότερο τον αναζητούσε. Της έλειπε κάθε στιγμή. Τον αγαπούσε πιότερο κι από την ζωή της. Αυτό ήταν κάτι που δεν γινόταν να ξεχάσει, αλλά ούτε και να πάψει να αισθάνεται. Η ανάσα της τώρα ήταν ακόμη πιο βαριά. Ασφυκτιούσε. Ο φόβος της καταραμένης συνήθειας, δεν την άφηνε να επιστρέψει. Κι όμως, δεν άντεχε άλλο μακριά του. Έξι λέξεις βγήκαν από τα χείλη της και τα δάκρυα ενώθηκαν ευθύς με τη θάλασσα…
«Αχ και να σε είχα εδώ!»
Δήμητρα Τράκα

(Η ιστορία φίλοι μου είναι εμπνευσμένη από την ηρωίδα του πρώτου μου βιβλίου με τίτλο «Αλεξάνδρα». Όταν άκουσα τη φράση «Αχ και να σε είχα εδώ.» από τον Νικήτα, θυμήθηκα πώς ακριβώς ένιωθα όταν περιέγραφα μια συγκεκριμένη σκηνή στο βιβλίο ως Αλεξάνδρα. Έτσι αποφάσισα να φτιάξω μια μικρή ιστοριούλα με τα συναισθήματα της ηρωίδας μου που δεν γράφτηκαν ποτέ, αλλά και δεν είχα αναφέρει ποτέ ως τώρα.)